SunnudagsMogginn - 26.09.2010, Qupperneq 34

34 26. september 2010
En ég botnaði ekkert í þessu fólki sem var á bakkanum
með mér. Þarna kom ég, kona sem vissi eiginlega ekkert
um veiði en þau voru hokin af reynslu og öll að sýna
myndir af sér í Noregi og á öðrum fjarlægum veiðistöð-
um með sannkölluð tröll. Ég átti engar slíkar myndir að
sýna neinum – en ég átti mynd af stórum fiski að sýna
eftir þennan veiðidag.“ Lilla hlær hjartanlega.
„Það var merkilegt að sjá svipinn á fólkinu þegar ég
var komin með þennan risafisk í hendurnar. Þau höfðu
verið svo andstyggileg við mig. Sumir veiðimenn hafa
svo mikið keppnisskap að þeir þola ekki að sjá aðra
veiðimenn á veiðistöðum sem þeir ásælast. Ég skil það
ekki, því fluguveiði er svo indæl og róleg íþrótt. Ég skil
ekki hvernig veiðar geta gert suma hálf-kvikindislega.
Það eru einfaldlega forréttindi að fá að vera á bakkanum
á fallegri á.
Kannski þarf maður samt að lenda í ævintýri eins og
því sem ég lenti í við ána Spey, til að fyllast ástríðu fyrir
veiðum. Ég man að ég hugsaði strax þarna að þetta væri
ekki svo galið áhugamál.“
Veðmál í stangveiðinni
Lilla Rowcliffe segist hafa uppgötvað það upp úr fimm-
tugu að stangveiði væri einstaklega skemmtilegt áhuga-
mál. Reyndar stundaði hún einnig skotveiði til skamms
tíma og náði eftirtektarverðum árangri á því sviði, með-
al annars segist hún ekki vita um annan veiðimann sem
hafi náð svokölluðum „tvöföldum McNab“ á skoskri
landareign, en í því felst að veiða sama daginn tvo laxa,
tvo dádýrstarfa og tvær rjúpur. Stangveiðin hefur þó
ætíð verið í forgangi.
„Um tíma átti ég tvær góðar veiðivinkonur sem nú
eru látnar en oftast fer ég ein til veiða,“ segir hún. „Síð-
an ég var lítil stelpa hef ég verið undir það búin að lifa
lífinu ein og hef viljað vera úti í náttúrunni. Þegar ég var
lítil áttum við fallegasta garð sem þú getur ímyndað þér
og við systir mín vorum alltaf þar að leika okkur. Þar
kviknaði þessi ást mín á útiveru og náttúrunni. Við urð-
um að læra að skemmta okkur sjálfar, við vorum ekki
sífellt að fara í heimsóknir, í bíó eða að glápa á sjónvarp
eins og börn nú til dags.
En þegar ég var að byrja að veiða og ferðast var ég svo
heppin að þá voru veiðihús að verða til í þeirri mynd
sem við þekkjum þau. Þau fyrstu sem ég tók að stunda
voru suður í Eldlandi. Ég var þar annað árið sem kunn-
asta veiðihúsið þar var starfrækt og lenti í ævintýrum.“
Lilla hafði stundum gert sér það til gamans á veiðum,
að veðja við sjálfa sig í huganum hvort henni tækist að
ná óvenjulegum árangri.
„Þarna hafði ég veðjað við sjálfa mig að ég vildi á sama
tíma sjá kondór á flugi og vera að togast á við sjóbirting.
Það er svo sannarlega erfitt. Ég fór til veiða í nokkrum
ám á svæðinu, veiddi vel, en aldrei tókst mér að sjá
kondór um leið. En dag einn leit ég upp og sá kondór á
flugi, kastaði og fékk töku. En þegar ég leit aftur upp var
kondórinn horfinn. Ég kastaði aftur og fyrir kraftaverk
þá birtist kondórinn aftur – og ég fékk annan fisk.“
Lilla var ánægð með að hafa náð markmiði sínu og
sagði unglingssyni eiganda veiðihússins, Fernando að
nafni, frá því. Hann veðjaði þá við Lillu, að henni tækist
ekki að leysa erfiðar veiðiþrautir sem hann lagði fyrir
hana. Ef það tækist myndi hann láta vin sinn fljúga með
þau saman í fínan kvöldverð á landareign afa síns og
ömmu.
„Ég tók veðmálinu,“ segir Lilla. „Fyrst átti ég að veiða
samanlagt einhverja ægilega þyngd af sjóbirtingi. Ég var
svo heppin að ná því á tveimur dögum. Sumir fiskanna
sem ég náði þá voru mjög stórir, 10 til 15 pund. Þeir
voru nýgengnir og svo fáir veiðimenn á svæðinu að mér
gat ekki mistekist,“ segir hún full sjálfsöryggis.
„Næst sagði Fernando að ég þyrfti að veiða silung um
leið og guanaco, villt lamadýr, horfði á mig. Það var erf-
itt! Guanaco eru svo stygg.
Næsta dag fór ég með argentínskum leiðsögumanni til
veiða á svæði þar sem enginn hafði verið að veiða og
landeigandinn sagði að ef ég veiddi eitthvað þar yrði
veiðistaðurinn nefndur eftir mér. En mér fannst þetta
vonlaust veðmál, þessu næði ég aldrei. Þegar við kom-
um að gullfallegum hyl, hvað var þá á hinum bakkanum
nema stórt guanaco-karldýr! Ég trúði ekki eigin augum.
Sem betur fer var leiðsögumaðurinn með mér, annars
hefði enginn trúað þessu. Ég læddist að ánni, tók tvö
falsköst og lét fluguna falla í vatnið. Beið síðan smá-
stund meðan flugan sökk. Ég leit upp, guanaco-dýrið
horfði á mig, ég veifaði honum – og um leið tók sjóbirt-
ingur!
Þegar ég kom heim í veiðihúsið gat fólk varla trúað
þessu en Fernando nefndi síðustu þrautina: ég átti að
hafa fisk á línunni um leið og bifur synti yfir ána. Hann
ætlaði að klekkja á mér, en ég gaf mig ekki …
Daginn eftir fór ég út með norskum leiðsögumanni og
skyndilega kallaði hann æstur: „Lilla, bifur bifur!“ Viss-
lega var bifur að synda yfir ána fyrir ofan okkur.
Skömmu síðar setti ég í fisk en þá var enginn bifur að
synda yfir ána. Ég hélt áfram að veiða og eftir dágóða
stund setti ég í annan fisk. Þá öskraði leiðsögumað-
urinn: „Bifurinn er að koma aftur!“ Og það var hann.
Fernando varð að játa sig sigraðan og ég fékk flugferð í
þennan líka fína kvöldverð hjá afa hans og ömmu.“
Í dag rekur Fernando veiðihúsið sem Lilla hefur dval-
ið í í tvær vikur í janúar á hverju ári.
Frekar tvo stóra en tuttugu litla
„Í nær tuttugu ár hef ég veitt á hverju ári í Argentínu og
hér í Aðaldalnum. Þetta eru þau veiðisvæði sem ég er
hrifnust af. Hér er náttúran svo falleg og fólkið yndis-
legt, en annaðhvort dáist fólk að náttúrunni í Argentínu
eða hatar hana. Á Eldlandi er ekkert að sjá svo langt sem
augað eygir, annað en gras og auðn. Svo mikla auðn. Og
það er eins og það sé meira af himni en jörð. Engin fjöll.
Mér finnst það stórkostlega fallegt.
Stærsti sjóbirtingur sem ég hef veitt þar er 29 og hálft
pund. Ég fer alltaf strax eftir jól. Það er góður tími, við
upphaf veiðitímans. Stóri fiskurinn kemur fyrst , tekur
frá bestu staðina, en síðan koma þeir smærri. Á þessum
tíma fær maður ekki marga fiska – en þeir eru alltaf
stærri,“ segir Lilla og það kemur glampi í augun. Hún
vill veiða stóra fiska.
„Ég er mjög ánægð með að fá einn eða tvo á morgnana
og einn á kvöldin, ég er ekki eins og þessir agalegu
Bandaríkjamenn sem ég veiði stundum með. Um leið og
þeir koma inn í veiðihús á kvöldin spyrja þeir: „Lilla,
var þetta góður dagur? Hvað fékkstu marga?“ Þessi þrá-
hyggja varðandi fjöldann fer SVO í taugarnar á mér. Eft-
ir nokkra daga sagði ég við einn sem var alltaf að spyrja,
sjúkur í tölur: „Þetta var yndislegur dagur. Ég veiddi að
vísu ekki neitt en þetta var einhver besti dagur sem ég
hef átt hér við ána.“
Tölur hafa ekkert að gera með veiðiskap að gera. Ég
vil frekar fá tvo stóra fiska en tuttugu litla.“
- Þú ert hrifin af þeim stóru.
„Já. Því það er svo erfitt að ná þeim, ekki satt? Ég hef
annars bara náð tveimur sem teljast til sannkallaðra
risa. Fyrir utan þá hafa mínir stóru fiskar yfirleitt verið
laxar og birtingar á milli tíu og rúm tuttugu pund.“
Lilla segir að á síðustu árum hafi henni þótt stórlöx-
unum í Laxá í Aðaldal hafa farið fækkandi en í sumar sé
skyndilega meira að sjá af stórum fiski í ánni en mörg
síðustu ár.
„Annars er það þannig í lífinu, að þegar allt kemur til
alls, þá man maður best eftir góðu stundunum – sem
betur fer. Eins man maður best eftir stóru fiskunum,
bæði þeim sem maður nær og þeim sem sleppa.
Fólk er alltaf að segja við mig að ég sé alltaf að veiða
þessa stóru fiska en það er ekki alltaf satt, stundum hef
ég veitt í viku en samt bara náð einum fiski. Stundum
hef ég þó verið heppin, ég get ekki neitað því. En veistu
„Ég hugsa aftur og aftur til fiska sem
sleppa, ætli ég muni ekki betur eftir
þeim en fiskunum sem maður hefur
hendur á,“ segir Lilla Rowcliffe sem
togast hér á við vænan lax í Aðaldal.
Sá slapp ekki heldur var sleppt.
Morgunblaðið/Einar Falur