SunnudagsMogginn - 26.09.2010, Blaðsíða 39

26. september 2010 39
haft tækifæri til að heimsækja hann ennþá
en er sagt að hann sé afskaplega vel
heppnaður. Markmiðið er að styðja við
skólann til frambúðar og hann verður
þarna eftir minn dag sem minnisvarði um
vináttu og hlýhug íslensku þjóðarinnar í
garð Kínverja.“
Skólinn er um sex hundruð fermetrar
og hýsir yfir tvö hundruð nemendur á
aldrinum sjö til þrettán ára.
Gunnar Snorri Gunnarsson, þáverandi
sendiherra Íslands í Kína, heimsótti skól-
ann skömmu fyrir vígsluna og Össur
Skarphéðinsson utanríkisráðherra kom
þangað í sumar. „Þegar Össur var þarna
þakkaði landstjórinn í Sichuan Íslend-
ingum sérstaklega fyrir liðveislu þeirra við
byggingu skólans. Það yljaði mér um
hjartarætur en persónulega er mér mjög
annt um samskipti Íslands og Kína. Horfi
maður á stóru myndina hefur þetta litla
framlag okkar í IBF vonandi stuðlað að
aukinni velvild Kínverja í garð okkar Ís-
lendinga. Ekki veitir af á þessum erfiðu
tímum heima.“
Hjalti bendir á, að Kína sé stórveldi og
eigi eftir að verða atkvæðamikið í alþjóða-
samfélaginu á komandi árum og áratug-
um. „Fyrir vikið er mikilvægt að eiga góð
samskipti við Kínverja.“
Hjalti er með annan fótinn í Kína og
hinn á Íslandi þessi og næstu misserin.
Hann veit ekki hvernig búsetu hans verður
háttað í framtíðinni en gerir fastlega ráð
fyrir að verða mikið eystra. „Enginn veit
hvað framtíðin ber í skauti sér en virðing
mín fyrir kínversku þjóðinni mun ekki
dvína. Eftir dvölina hér veit ég hvað ég
þarf og hvað ég þarf ekki. Maður þarf ekki
Range Rover eða stórt hús til að lifa góðu
lífi, fjölskyldan og vinirnir eru mikilvæg-
ust að mínu mati. Það skiptir mestu máli
að rækta kærleikann og samskipti við sína
nánustu. Kína hefur kennt mér margt og
það sem mér er efst í huga er nægjusemi.
Fyrir það verð ég ævinlega þakklátur.“
Íslandsskóli vonar, Binghua Hope Primary School, í Huidong-héraði sunn-
arlega í Sichuan. „Bing“ er kínverska hljóðtáknið fyrir ís.
Reuters
Hjalti Þorsteinsson innan um nemendur
Íslandsskóla vonar sem hann hitti í ís-
lenska skálanum á heimssýningunni í
Sjanghæ.
Þ
að er áhugavert að velta fyrir sér hvort súkkulaði og kakó
séu partur af íslenskum mat. Það er ansi mikil einföldun að
svo sé ekki af því hráefnið finnist ekki á Íslandi.
Kakósúpa og hrísgrjónagrautur með rúsínum eru nokk-
uð sem allir geta verið sammála um að sé partur af okkar mat-
armenningu þó svo hráefnið sé ekki upprunnið hér á landi. Heita
súkkulaðið okkar Íslendinga er einstakt, hæfilega sætt, þunnt og vel
heitt. Frakkar vilja það hins vegar volgt, frekar þykkt og dísætt, og
Ítalir vilja hafa það volgt, svellþykkt og beiskt.
Báðar þessar þjóðir ásamt Spánverjum líta á súkkulaði sem stóran
part af sinni matarmenningu, þrátt fyrir að kakóbaunin sé upp-
runalega frá Suður-Ameríku.
Spánverjar komu fyrstir með kakóbaunina til Evrópu, fljótlega
upp úr 1500, frá Mexíkó, en innflutningur hófst ekki fyrr en 70 til 80
árum seinna. Drykkur úr soðnum kakóbaunum, bragðbættur með
ýmsu kryddi eins og vanillu, chili og hunangi, hafði þá verið þekkt-
ur meðal Asteka í mörg hundruð ár. Drykkurinn var mikils metinn
en eingöngu ætlaður fyrirmönnum, hermönnum og virtum gestum,
en þar var kakóbaunin markaðsvara og nánast gjaldmiðill.
Þangað má rekja uppruna enska orðsins yfir súkkulaði (cacao) en
plantan heitir „theobroma cacao“ eða „fæða fyrir guðina“. Spán-
verjar léku þetta eftir, en kakódrykkurinn þekktist ekki utan Spánar
fyrr en eftir aldamótin 1600, fyrst á Ítalíu og síðan í Frakklandi um
60 árum seinna eftir að spænska prinsessan María Theresa giftist
Lúðvíki fjórtánda. Þá spruttu upp kakóhús um alla Evrópu.
Á átjándu öld datt Bretanum Hans Sloane í hug að sjóða kakóið í
mjólk en ekki vatni, þessi uppskrift fór leynt lengi en komst síðar í
hendur Cadbury-bræðra. Árið 1847 framleiddi enska fyrirtækið Fry
and Sons súkkulaði í föstu formi sem líkist því sem við þekkjum í
dag. Þrjátíu árum seinna bjó svissneski sælgætisframleiðandinn
Daniel Piteter til mjólkursúkkulaði með niðursoðinni mjólk, nýrri
uppfinningu landa síns Henris Nestlés.
Ég var alveg heillaður á námsárum mínum þegar ég smakkaði
fyrst súkkulaði með villibráð. Ef ég man rétt var það hjá Úlfari Finn-
björnssyni, einum vinsælasta matarpenna okkar Íslendinga. Við
kokkarnir sem tókum „fusion“-bylgjuna alvarlega og notuðum
súkkulaði mikið í matargerð, annað en eftirrétti, töldum það ansi
frumlegt. En það er eins og með margt annað í matargerðinni að flest
hefur verið reynt, en löng hefð er fyrir súkkulaði í villibráðarréttum
á Ítalíu og í Mexíkó hefur það lengi verið notað í kjöt- og kjúklinga-
rétti.
Hér á eftir gef ég uppskrift að skemmtilegum eftirrétti sem ég
lærði á Ítalíu og vil minna á Matardagana sem standa nú yfir í Vetr-
argarðinum í Smáralind. Þar kennir ýmissa grasa í íslenskri mat-
armenningu.
Heitur súkkulaðibúðingur
Fyrir 10 til 12
1⁄3 dl mjólk
1½ dl rjómi
500 g konsum-suðusúkkulaði (Nói-Síríus)
8 egg
120 g sykur
230 g smjör
Aðferð
Setjið mjólk og rjóma í pott. Látið yfir vægan hita og bræðið súkku-
laðið þar í. Látið kólna aðeins.
Þeytið saman egg og sykur þar til það verður ljóst, létt og froðu-
kennt. Þá er súkkulaðiblöndunni hrært út í og þessu blandað vel sam-
an.
Nuddið smjörinu (sem er við stofuhita) smátt og smátt saman við
súkkulaðiblönduna með sleif.
Geymið í kæli í 1-2 tíma áður en deigið er látið í smurðar „souffle“--
skálar og bakað í ofni við 180 gráður í 10-14 mínútur.
Búðingurinn á að vera blautur í miðjunni.
Matarþankar
Friðrik V.
Súkkulaði í öll mál