Morgunblaðið - 08.04.2010, Page 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. APRÍL 2010
✝ Guðmunda Magn-ea Gunnarsdóttir
fæddist á Bíldudal
þann 12. desember
1947. Hún lést á heim-
ili sínu í Reykjavík
þann 29. mars síðast-
liðinn.
Munda var næstelst
fjögurra systkina,
dóttir Sigríðar Magn-
úsdóttur, f. 19. ágúst
1927, og Gunnars
Guðmundssonar, f. 6.
ágúst 1922, d. febrúar
1979. Systkini hinnar
látnu eru Ásthildur Gréta, f. 1946,
Margrét Jenný, f. 1951, og Óskar
Tryggvi, f. 1958.
Munda eignaðist tvo syni, þá
Gunnar Sigmar Kristjánsson, f. 2.6.
1967, og Einar Björgvin Knútsson,
f. 10.8. 1970, sem var ættleiddur.
Einnig lætur hún eftir sig tengda-
dóttur, Sigríði Ólafs-
dóttur, og tvö barna-
börn, þau Ólaf Guðna
og Heiðrúnu Júlíu.
Munda lauk barna-
skólanámi á Bíldudal
og flutti þar eftir til
Reykjavíkur með for-
eldrum sínum. Hún
vann við fisk-
vinnslustörf mest-
megnis en á sumrin
réð hún sig sem ráðs-
konu með son sinn
Gunnar Sigmar á
sveitabæi.
Seinni árin var Munda búin að
missa heilsuna. Eftir það bjó hún á
heimili sínu í Reykjavíki með sam-
býlismanni sínum, Svavari Berg-
manni Indriðasyni, f. 2.1. 1939.
Útför Guðmundu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 8. apríl 2010,
og hefst athöfnin kl. 13.
Hvar ertu sól!
er svífur ofar skýjum.
Sólstafir þínir græða sviðasárin,
sendu mér yl að þerra tregatárin,
trú, von og þrek,
að mæta degi nýjum.
Blessaða sól!
svo björt á himni háa.
Hjarta mitt þráir ylgeislana þína,
ljósið þitt eilífa ávallt megi skína,
öllu er lifir, út í heiðið bláa.
(Sigríður Magnúsdóttir)
Hér áttu blómsveig
bundinn af elsku,
blíðri þökk
og blikandi tárum.
Hann fölnar ei
en fagur geymist
í hjörtum allra
ástvina þinna.
(H. Loftsdóttir)
Elsku Munda mín. Ég sakna þín
svo mikið. Ég á engin orð til að lýsa
því.
Guð geymi þig.
Mamma.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar
þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers
manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga)
Elsku besta systir mín, ég kveð
þig með söknuði. Hvíl í friði og megi
góður Guð vaka yfir þér.
Gréta.
Elsku systir, nú er þinn vegur á
enda runninn og minningarnar
hrannast upp úr bernskunni fyrir
vestan. Við brölluðum margt saman
fyrstu árin en síðan tók vinnan og al-
varan við. Stundum reyndist lífið
þér erfitt en glettnin og húmorinn
voru samt aldrei langt undan. Ég og
fjölskylda mín sendum sonum og
sambýlismanni innilegar samúðar-
kveðjur.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Hvíl í friði.
Margrét (Magga) systir.
Munda var hlý og umhyggjusöm
kona og tók mér ávallt opnum örm-
um. Það var mikið áfall fyrir mig að
heyra af ótímabæru fráfalli hennar.
Munda hefur verið hluti af fjölskyld-
unni frá því að ég man eftir mér,
enda voru þau afi afar samhent og
komu oft í heimsókn til okkar vestur
á Grundarfjörð. Þá ríkti mikil eftir-
vænting eftir komu þeirra og sem
ungri stúlku þótti mér heiður að
ganga úr rúmi fyrir Mundu. Sem
barn fékk ég reglulega að heim-
sækja afa, Mundu og kisuna hennar
Sísí til Reykjavíkur. Mér leið alltaf
vel hjá þeim í Fannarfellinu og þótti
alltaf gaman að koma inn á heimili
hennar sem var ein töfraveröld í
augum ungrar stúlku. Hún átti
marga fallega muni, allskonar stytt-
ur og postulínsbrúður sem heilluðu
mig. Munda var gjafmild kona og
laumaði oft einhverju fallegu að
mér. Ég á margar dýrmætar minn-
ingar um þær samverustundir sem
ég átti með afa og Mundu. Við fórum
oft í stuttar ökuferðir út fyrir borg-
ina, í heimsóknir, og í búðir sem lít-
illi utanbæjarstúlku þótti svo fram-
andi.
Eftir að ég komst á fullorðinsár,
flutti til Reykjavíkur og eignaðist
fjölskyldu voru þau tíðir gestir á
heimili mínu og stoppuðu oft við í
kaffi á leiðinni heim úr verslunar-
ferð. En það var sérstaklega
ánægjulegt að koma í heimsókn til
þeirra í Fannarfellið. Gestrisni
þeirra var mikil. Við vorum ekki fyrr
komin inn fyrir en Munda bar fram
kaffi og eitthvað gómsætt með því.
Mundu þótti alltaf gaman að sjá mig
og stelpurnar mínar sem hún tók af
mikilli ástúð, enda kölluðu þær hana
Mundu ömmu. Þeim þótti jafn gam-
an og mér í æsku að koma í heim-
sókn og fá tækifæri til að skoða fal-
legu munina hennar. Ég kveð
sambýliskonu Svavars afa með
söknuði og sendi fjölskyldu Mundu
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Elsku afi minn, megi Guð styrkja
þig í sorginni.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Með hjartans þökk,
Ásthildur Helen Gestsdóttir.
Guðmunda Magnea
Gunnarsdóttir
Helga mín er farin
heim til föðurins.
Farin svo alltof
snemma og á undan
okkur hinum sem
fundum trúna á sama
tíma. Bjarta brosið og
dillandi hláturinn eru nú á himnum,
ekki lengur hér fyrir okkur að
njóta. Og nú getur hún brosað, laus
við þessi hræðilegu veikindi sem
felldu hana á svo örskömmum tíma.
Það var alltaf gaman að hitta
Helgu mágkonu. Hún var jákvæð
og skemmtileg og einnig hörkudug-
leg á hverju sem gekk. Það var fjör
hjá okkur Helgu og Önnu þegar við
brettum upp ermar saman við
undirbúning á afmæli eða fjöl-
skylduboði. Við unnum saman að
málinu, sammála um alla skipu-
lagningu og hvernig skyldi fram-
kvæmt og svo rúlluðum við því
bara upp. Alltaf frábært.
Þannig mun ég minnast Helgu.
Brosandi og hlæjandi í eldhúsinu
hjá mömmu í einhverju átakinu.
Munum hana þannig. Blíð augun,
bjarta brosið og dillandi hláturinn.
Sigrún Gunnlaugsdóttir.
Elskuleg bróðurdóttir mín er
fallin frá, hún var þriðja í aldursröð
fjögurra systra elsta bróður míns,
Bolla Gunnarssonar, sem er látinn.
Við Ingi sáum þessar litlu stúlkur
fyrst í heimsókn okkar til þeirra
nokkrum mánuðum áður en sú
yngsta kom í heiminn, en þau
bjuggu þá í New York. Þetta var
einstök ferð fyrir okkur, stelpurnar
yndislegar, hver annarri prúðari og
ljúfari. Síðan er fjölskyldan sneri
heim varð samgangurinn meiri, þá
tengdust systkinabörnin böndum
sem vara.
Það háttaði þannig til að amma
þeirra systkina átti sitt heimili í
okkar ranni, frá því við hófum bú-
skap, svo við nutum góðs af því
samneyti.
Þegar frá leið tengdumst við
miklu nánar á ný. Það er nú svo að
kringumstæður geta valdið ein-
hverskonar sambandsrofi þó ekki
Helga Bolladóttir
✝ Helga Bolladóttirfæddist 3.1. 1957.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
27.3. 2010.
Helga var jarð-
sungin frá Dómkirkj-
unni 6. apríl 2010.
sé ætlast til. En sam-
band okkar varð afar
ljúft og skemmtilegt
sem og við systur
hennar. Það var því
mikið áfall þegar
Bolli Þór hringdi til
okkar með þau sorg-
artíðindi að Helga
væri látin, það er
bara eins og oft
leynist einhver von í
vonleysinu.
Maður heldur
áfram að sjá hana
káta og syngjandi í
sumarnóttinni vestur á Dýrafirði,
sem við eignuðum okkur, þessar
fimmtíu hræður, í fáeina daga sl.
sumar og þóttumst mega með
sanni, enda ýmislegt sem minnti á
uppruna okkar.
Helga verður með okkur hvar
sem við komum saman framvegis
og vonandi drengirnir hennar, sem
sárast sakna, þeir Daníel, Jóel og
Símon, sem við vottum okkar
dýpstu samúð.
Lilja Helga Gunnarsdóttir.
Æskuvinkona mín Helga er látin
langt fyrir aldur fram en hún hafði
undanfarna mánuði háð baráttu við
illvígan sjúkdóm sem hafði sigur að
lokum og skilur fjölskyldu og vini
eftir harmi slegna.
Margt rennur í gegnum hugann
og erfitt að festa á blað í nokkrum
orðum minningarbrot og tilfinning-
ar sem upp koma þegar svo góð og
kær vinkona er kvödd.
Hvert er hlutverk okkar og til-
gangur á göngu lífsins? Leiðir okk-
ar Helgu lágu saman í handbolt-
anum hjá Val á unglingsárunum,
báðar vorum við forvitnar um lífið
og tilveruna og fór svo að við
tengdumst traustum vináttubönd-
um sem héldust alla tíð þó svo að
hlé hafi orðið þegar við stofnuðum
fjölskyldur og tíminn fór í annað en
unglingaærsl og handbolta. Leiðir
okkar lágu þó aftur saman fyrir um
10 árum þegar aðstæður breyttust
og varð mér þá ljóst hversu mik-
ilvægur og dýrmætur vinskapur
okkar var og lögðum við okkur
fram um að hittast reglulega og
ræða málin þó svo að ærslin hafi
verið eilítið öðruvísi en á árum áð-
ur.
Helga var hláturmild, falleg, vel
gefin og kær vinkona sem gott var
að hitta í amstri dagsins og spjalla
við eins og æskuvinkonur gera. Við
þekktumst vel og gátum átt hrein
og bein samskipti sem aldrei bar
skugga á. Löng símtöl og hádeg-
isverðir koma upp í hugann og var
umræðuefnið oftar en ekki börnin
okkar, fjölskylda, vinnan og gömlu
góðu dagarnir. Bíóferðirnar eru
eftirminnilegar en oftar en ekki
urðu gamanmyndir fyrir valinu og
var þá hlegið dátt jafnvel áður en
myndin hófst. Slikkerí var regla í
hléinu og héldum við þar áfram
flissinu eins og unglingsstelpur,
ætíð var stutt í hláturinn og grall-
araskap unglingsáranna.
Þessar stundir okkar voru mér
dýrmætar og því kom það sem
reiðarslag þegar Helga veiktist.
Það er sárt að sjá á eftir traustri
vinkonu sem kölluð var frá okkur
allt of snemma. Fyrir vináttu henn-
ar er ég þakklát og mun ég varð-
veita minningu Helgu um ókomna
tíð.
Ég sendi sonum hennar; Daníel,
Símoni og Jóel, móður, systkinum
og fjölskyldum þeirra mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Svava Rafnsdóttir.
Í dag kveðjum við Helgu Bolla-
dóttur, góða vinkonu okkar til
margra ára. Helga var sterkur per-
sónuleiki og vinur vina sinna. Við
kynntumst sumarið 1979, þegar
Helga, Hjalti og Daníel fluttu í
Vesturberg 48, þar sem við bjugg-
um. Með okkur tókst mikil vinátta
og urðu Daníel og dóttir okkar,
Guðrún Helga, einnig góðir vinir.
Snemma árið 1980 tóku Helga og
Hjalti þá ákvörðun að gefa Guði líf
sitt og fylgja honum. Þetta sama ár
sögðu þau okkur frá því yndislega
og nána samfélagi sem þau hefðu
eignast við Jesú og síðar sama ár
leiddu þau okkur til trúar á Jesú
Krist. Við verðum þeim ávallt
þakklát fyrir að hafa leitt okkur inn
á þá yndislegu braut. Sömu ár og
þau hjónin eignuðust bæði Símon
og Jóel, eignuðumst við einnig
drengi. Synir okkar urðu góðir vin-
ir, léku sér mikið saman, hófu
skólagöngu saman og urðu bekkj-
arfélagar. Við eigum margar góðar
minningar frá þessum árum. Vilj-
um við þakka Helgu fyrir sam-
fylgdina. Blessuð sé minning henn-
ar.
Elsku Daníel, Símon og Jóel,
Drottinn blessi ykkur og gefi ykkur
allan þann styrk sem þið þarfnist á
þessu erfiðu tímum. Einnig vottum
við fjölskyldunni allri okkar dýpstu
samúð.
Högni, Lilja og fjölskylda.
Ég kynntist Hjör-
leifi Sigurðssyni
myndlistarmanni á
unglingsárum en við
Einar sonur hans urðum góðir vin-
ir sem skólabræður. Það mun hafa
verið um 1965. Síðar urðu náin
kynni milli mín og Hjördísar dótt-
ur hans. Við giftumst en hjóna-
bandið var stutt. En ég var heima-
gangur í Granaskjóli 25 þar sem
Hjörleifur bjó með fjölskyldu sinni
á þessum árum og kynntist honum
allvel og sá hann að störfum sem
myndlistarmann. Hjörleifur málaði
bæði með olíulitum og vatnslitum
og fyrst og fremst abstraktmyndir.
Hann sagði mér eitt sinn að hann
sæi mynd sem hann málaði fyrir
sér í huganum áður en hann byrj-
aði að mála hana. Svo varð að
koma í ljós hvort myndin á léreft-
inu eða pappírnum yrði að þeirri
mynd sem hann sá. Oft tókst það
og þá var hann ánægður en stund-
Hjörleifur Sigurðsson
✝ Hjörleifur Sig-urðsson fæddist í
Reykjavík 26. október
1925. Hann lést á Ul-
levaalspítala í Osló
10. janúar 2010.
Bálför Hjörleifs fór
fram í Noregi. Haldin
var minningarathöfn
um hann í Reykjavík
18. janúar 2010.
um mistókst myndin
og þá var ekkert ann-
að að gera en að
henda henni þótt öðr-
um fyndist myndin
mjög falleg. Einstaka
sinnum sagðist Hjör-
leifur vera ánægður
með mynd sem varð
ekki að þeirri sem
hann sá fyrir sér svo
hún fékk að lifa og
koma fyrir almenn-
ingssjónir.
Hjörleifur var
mjög nákvæmur í
allri sinni vinni. Á yngri árum mál-
aði hann geometrískar myndir,
einkum fleti í og um ferninga og
þríhyrninga. Hjörleifur gekk í
Menntaskólann í Reykjavík og hef-
ur ugglaust lært geometríu eða
flatamyndafræði þar í stærðfræði-
tímum svo hugsanlega hefur hann
fengið áhuga á þessari gerð mynd-
listar þar. Gullinsnið er talið mjög
fagurt í byggingarlist en ég minn-
ist þess ekki að hafa séð það í
myndum Hjörleifs. Hann heldur
sig frekar við rétthyrninga og jafn-
hliða þríhyrninga og á flötum í
sterkum litum, t.d. svart eða dökk-
rautt.
Hjörleifur gerði miklar kröfur til
sjálfs síns, ég vil líkja því við
stærðfræðilega nákvæmni, annað-
hvort er sönnun rétt eða ekki. Eins
var mynd Hjörleifs annaðhvort
rétt og falleg eða hann eyðilagði
hana. Eitt sinn málaði Hjörleifur
mynd á heilan vegg að Granaskjóli
25 (Reykjavík) sem hann svo mál-
aði yfir með venjulegri innanhúss-
málningu áður en aðrir fengju að
njóta myndverksins. Ég var mjög
spenntur að sjá þessa mynd verða
til og dapur þegar hún var svo
skyndilega horfin. Seinna fer Hjör-
leifur að mála olíumálverk og við
fyrstu sýn virðast myndirnar ekki
hafa neina tengingu við náttúru
eða mannlegt líf. Þar er fegurðin
ein sem nýtur sín.
Hann var lífsglaður maður, gat
hlegið tímunum saman, en engu að
síður gert miklar kröfur til sín og
átt þá í innri baráttu um list sína
og verk. Hann var stoltur af verk-
um sínum og ég fékk það á tilfinn-
inguna að hann ætti að bæta aðeins
meira af kæruleysi í myndirnar
sínar. Ég sé þessa lífsgleði í mörg-
um mynda Hjörleifs, bæði olíu-
myndum hans og síðan vatnslita-
myndunum sem urðu til á síðustu
æviárum hans.
Ég hef oft velt því fyrir mér
hvort Hjörleifur hafi ekki verið að
mála hughrif og tilfinningar sjálfs
sín og annarra þegar hann vann við
að koma mynd áleiðis úr huga sér á
léreftið. Mér finnst ég sjá sálir
barna hans í einstaka myndum
enda voru börnin honum mjög kær.
Ég votta eiginkonu, börnum og
ættingjum Hjörleifs míns dýpstu
samúð.
Auðun Sæmundsson.