Morgunblaðið - 01.07.2010, Blaðsíða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. JÚLÍ 2010
✝ Sylvía Kristín Sig-urþórsdóttir
fæddist í Reykjavík
12. september 1977.
Hún lést á heimili
sínu 21. júní 2010.
Foreldrar Sylvíu
eru Sigurþór H. Sig-
urðsson, f. 20. okóber
1944, sonur Bóelar
Sylvíu Sigfúsdóttur, f.
13. júní 1919, d. 12.
ágúst 1998, og Sig-
urðar Jóhannssonar,
f. 26. janúar 1903, d.
3.október 1978, og
Aðalheiður Emma Harðardóttir, f.
30. ágúst 1956, dóttir Mörtu Krist-
ínar Eggertsdóttur, f. 30. maí 1934,
d. 28. nóvember 1991, og Harðar Ís-
feld Magnússonar, f. 5. júlí 1934, d.
28. janúar 2010. Al-
systir Sylvíu er Sunna
Karen, f. 13. desem-
ber 1991. Samfeðra
er Sigurleif Kristín, f.
8. júní 1966, og Valdís
Sylvía, f. 25. ágúst
1972.
Unnusti Sylvíu er
Guðmundur Stefán
Erlingsson, f. 15.
október 1978, sonur
Arndísar Guðmunds-
dóttur, f. 17. júlí 1953,
og Erlings Hauks-
sonar, f. 1. maí 1950.
Systkini Guðmundar eru Kristjana
og Ólafur Páll.
Útför Sylvíu Kristínar fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag, 1. júlí
2010, og hefst athöfnin kl. 15.
Ef maður ætti að lýsa Sylvíu
Kristínu þyrfti maður eflaust að
finna upp nýtt tungumál vegna þess
að þau lýsingarorð sem lýsa hjarta-
lagi hennar, glaðværð og hennar
ótrúlegu útgeislun eru ekki til.
Fallega brosið, spékopparnir og
rjóðu kinnarnar fengu mann til þess
að gleyma stað og stund. Tími og
rúm stóðu í stað við það að líta í fal-
legu augun hennar.
Faðmlag hennar var svo hlýtt að
það bræddi skelina utan af manni,
og líkt og varnargarður brestur
undan straumharðri á braust fram
flóð tilfinninga í garð hennar.
Hún var hláturmild og hlátur
hennar var svo einlægur og fallegur.
Hann var smitandi. Henni tókst allt-
af að draga fram spaugilegar hliðar
á öllum málum og stærstu menn
flissuðu eins og lítil börn að kímni-
gáfu hennar. Hún hafði áhrif á alla í
kringum sig með hlýju sinni og gleði
og allir sem hana þekktu geta sagt
af henni eina skemmtilega sögu.
Hún var ótrúlega samviskusöm í
öllu sem hún gerði og hennar köllun
var að hugsa um og gleðja aðra, sér-
staklega þá sem minna mega sín.
Hún starfaði lengst af við umönnun
eldri borgara, geðfatlaðra og lang-
veikra barna. Hvarvetna gat hún
sér gott orð fyrir samviskusemi og
dugnað af samstarfsmönnum, skjól-
stæðingum, vinum hennar og fjöl-
skyldu.
Amma mín, Guðný Benedikts-
dóttir, naut umönnunar hennar þeg-
ar hún lá inni í hvíldarinnlögn á
Landakoti árið 2004 og myndaðist
með þeim sterkt samband.
En þegar maður ætlar að bjarga
manneskju úr brennandi flugvél
þarf maður fyrst að setja súrefn-
isgrímuna á sjálfan sig, og persónan
sem hún þurfti að hugsa sem mest
um var hún sjálf.
Þrátt fyrir þennan ótrúlega dugn-
að þá var hún einhvern veginn alltaf
með vindinn í fangið. Hún átti við
langvinn veikindi að stríða sem með
tímanum brutu niður líkama henn-
ar. Andi hennar var þó sterkur til
dauðadags, meira að segja daginn
áður en hún fór frá okkur fékk hún
mikið hláturskast sem enn ómar í
minningu minni.
Elsku hjartans ástin mín. Tilvera
mín án þín er nánast óbærileg. Ég
reyni að fóta mig í gegnum gráa,
þokukennda tilveruna og átakið sem
maður þarf að beita til þess að
bresta ekki í grát við það að sjá hluti
eða heyra lög sem minna mig á þig
er meira en átak við að lyfta mörg
hundruð kílóa fargi.
Sylvía, þú varst engill. Þú gafst
mér svo mikið og kenndir mér svo
margt. Ég mun alltaf, um ókomna
tíð, geyma sæti handa þér í hjarta
mínu.
Þinn
Guðmundur.
Nú erum við hjónin að stíga þau
skref sem þungbærust eru öllum
foreldrum. Að fylgja barninu sínu til
grafar er eitthvað sem maður á bágt
með að hugsa um, hvað þá þegar
þetta er raunveruleikinn. Við erum
ekki bara að missa barnið okkar,
heldur líka einn okkar besta vin, vin
sem aldrei brást og ég vona svo
sannarlega að við höfum heldur ekki
brugðist henni. Við vorum í nánast
daglegu sambandi og alltaf vantaði
eitthvað ef við heyrðum ekki í Syl-
víu.
Hún var ótrúlega hugrakkur ung-
lingur sem fór alein til USA til að
vinna, fyrst til Aspen í Colorado og
síðar til Florida sem hún elskaði.
Þetta ferðalag stóð í 2 ár.
Nú er röddin hljóðnuð og hlát-
urinn sem fékk alla til að hlæja
heyrist ekki framar. Þegar ég loka
augunum þá birtist hún mér, 8-9 ára
gömul, dálítið þybbin með eldrauðar
kinnar, skælbrosandi, kát og glöð.
Sylvía var ótrúlega hjálpsöm og hlý
og ég bara veit ekki hvað hún hefði
ekki fyrir okkur viljað gera.
Sylvía datt í lukkupottinn þegar
hún kynntist unnusta sínum, Guð-
mundi Stefáni Erlingssyni. Algjör-
lega frábærum manni. Sylvía var
harðdugleg en fór stundum offari
þannig að heilsa hennar beið hnekki
og var hún oft illa kvalin þó svo hún
léti ekki á því bera.
Við erum svo hrygg yfir brott-
hvarfi þessarar yndislegu dóttur
okkar, en þó svo glöð yfir að hafa
fengið að eiga hana þennan allt of
stutta tíma. Þegar við hugsum, hvað
er lífið án vinar og hvað eigum við
að lokum. Peningar skipta þar litlu
en minningarnar miklu. Við eigum
frábærar minningar um yndislega
dóttur. Þá minningu munum við
geyma til æviloka.
Sigurþór Sigurðsson.
Ég er örugglega búin að skrifa
þennan texta hundrað sinnum, og
hef komist að því að engin orð eru
nógu falleg til þess að lýsa systur
minni. Sylvía var yndislegasta
manneskja sem ég hef nokkurn tím-
ann kynnst. Hún var góð við allt og
alla í kringum sig, og lýsti allt upp
með yndislega brosinu sínu og hlátr-
inum sem var svo smitandi og fékk
alla til þess að hlæja.
Þegar ég fæddist þá ætlaði hún
sko aldrei að tala við mig, fannst al-
veg ömurlegt að það væri einhver
annar sem fengi athyglina. Hún var
þó ekki lengi á þessari skoðun og
leið ekki á löngu þar til við vorum
gjörsamlega límdar saman og höf-
um verið það alveg síðan ég fæddist.
Ef eitthvað kom upp á hjá mér þá
var hún alltaf mætt fyrst á staðinn,
og ef mér leið illa þá þurfti ég ekki
annað en að horfa á hana og mér
leið strax betur.
Þetta er án efa það erfiðasta sem
ég hef gengið í gegnum og það líður
ekki sú klukkustund sem ég er ekki
að skoða myndir af henni, lesa skila-
boð frá henni, horfa á myndbönd af
henni eða að hlusta á uppáhalds-
lögin hennar, og ekki sú mínúta sem
ég er ekki að hugsa um hana. Ég
bara get ekki trúað því að fallega,
unga, hrausta systir mín sé farin frá
mér. Ég var ekki bara að missa
systur mína, heldur var ég að missa
bestu vinkonu mína, sálufélaga
minn. Manneskjuna sem ég elska
meir en allt í heiminum. Við töluðum
saman á hverjum degi, oft tímunum
saman og vorum einmitt nýbúnar að
plana næsta vetur. Ætluðum að
eyða honum öllum saman, og ætl-
uðum síðan að safna fyrir systraferð
til Florida rétt fyrir jólin, kaupa
jólagjafir og synda með höfrungun-
um sem hún alveg dýrkaði.
Ég á ekki eina einustu slæma
minningu um hana. Hún var alltaf í
góðu skapi og kannski það mikið að
það varð stundum pirrandi. Hún var
alltaf syngjandi, vakti mig syngj-
andi á morgnana, sem mér þótti nú
kannski ekkert sérlega skemmti-
legt, en hún er ábyggilega sú eina í
þessari fjölskyldu sem getur haldið
nótu. Söng alveg eins og engill.
Sagt er að sorgin sé náðargjöf,
því aðeins sá sem hefur elskað getur
syrgt og sá sem hefur elskað á
margar góðar og hugljúfar minn-
ingar. Minningarnar eru margar og
ég mun aldrei gleyma þeim. Takk
fyrir allt, Sylvía mín, þú gerðir lífið
svo miklu betra og ég er svo þakklát
fyrir að hafa þekkt þig. Hve langt
sem er á milli okkar og hversu mjög
sem lífið hefur breytt okkur, þá eru
tengsl okkar órjúfanleg. Þú verður
alltaf sérstakur hluti af lífi mínu.
Ég er ennþá að óska þess að þetta
sé allt saman bara hræðileg martröð
og ég eigi eftir að vakna eftir smá-
stund, en því miður þá þarf ég að
takast á við að þetta er raunveru-
leikinn og ég get ekki fengið þessu
breytt.
Sylvía mín. Ég elska þig meir en
allt annað í heiminum og ég myndi
gera allt til þess að fá þig aftur. Ég
vona svo innilega að þú sért á betri
stað núna. Þú verður alltaf í hjarta
mér.
Þín systir og vinkona,
Sunna Karen Sigurþórsdóttir.
Ég bar þig barn í armi, þú brosir hlýtt
til mín,
sem bjartur geisli ennþá, sú fagra
minning skín.
Mér veiti Drottinn Jesú, þær vonir fái
að rætast,
að megum við hjá Guði, með brosi
aftur mætast.
(Guðrún Guðmundsdóttir frá Melgerði)
Elsku Sylvía mín, barn stóru syst-
ur minnar og Sigurþórs, fæddist 12.
sept. 1977. Hún, þessi litli fallegi
hnoðri, var afmælisgjöfin mín á
þeim degi er ég varð 16 ára. Töfraði
hún frænku sína upp úr skónum við
Sylvía Kristín
Sigurþórsdóttir
Legsteinar ehf, Gjótuhrauni 3
Hafnarfirði, Sími: 822 4774
legsteinar@gmail.com
✝
Elsku yndislegi frændi og vinur,
RAGNAR Þ. GUÐMUNDSSON
bóndi,
Nýhóli,
Fjöllum,
sem lést fimmtudaginn 25. febrúar, verður
jarðsettur frá Víðirhóli, Fjöllum, laugardaginn 3. júlí
kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Garðarsdóttir,
Unnur Sig. Gunnarsdóttir,
Þorbjörg Júlíusdóttir.
✝
Móðir okkar,
SVAVA ANTONSDÓTTIR
frá Kjarvalsstöðum í Hjaltadal,
verður jarðsungin frá Hóladómkirkju laugardaginn
3. júlí og hefst athöfnin kl. 14.00.
Ásta Hallgrímsdóttir,
Grímur Hallgrímsson.
✝
Elskulegur faðir okkar,
Jóhann Adolf Pétursson
verkfræðingur,
lést 8. október 2009 í Houston, Texas.
Minningarathöfn hans fer fram í Bústaðakirkju
föstudaginn 2. júlí kl. 13.00.
Birna Pétursson Foley,
Ingvar Pétursson.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
FRÍÐA HELGADÓTTIR,
Efstalandi 4,
Reykjavík,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli þriðjudaginn
22. júní, verður jarðsungin frá Bústaðakirkju í dag,
fimmtudaginn 1. júlí kl. 13.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim sem vildu
minnast hennar er bent á líknarstofnanir.
Magnús Gunnar Pálsson, Þóra J. Hólm,
Bertha S. Pálsdóttir,
Sigurður Pálsson, Hanna M. Baldvinsdóttir,
Svavar Pálsson,
Helgi Pálsson, Pálína Reynisdóttir,
Málfríður Ágústa Pálsdóttir,
Páll Garðar Pálsson
og ömmubörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
MAGNA GUNNARSDÓTTIR
húsfreyja,
Egilsstöðum 3,
lést á Sjúkrahúsinu á Egilsstöðum sunnudaginn
27. júní.
Útför hennar fer fram frá Egilsstaðakirkju laugar-
daginn 3. júlí kl. 14.00.
Jarðsett verður í heimagrafreit á Egilsstöðum.
Jón Egill Sveinsson,
Sveinn Jónsson, Jóhanna Illugadóttir,
Gunnar Jónsson, Vigdís M. Sveinbjörnsdóttir,
Egill Jónsson, Anna Guðný Eiríksdóttir,
Þröstur Jónsson,
Róbert Jónsson,
Björn Jónsson, Annamaria Cusenza,
barnabörn og barnabarnabörn.