Morgunblaðið - 20.10.2010, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. OKTÓBER 2010
✝ Ragnhildur Ing-ólfsdóttir fæddist í
Reykjavík 12. október
1954. Hún lést á Jót-
landi 13. júní síðastlið-
inn.
Hún var elsta barn
hjónanna Ingólfs S.
Ingólfssonar og Vil-
helmínu S. Böðv-
arsdóttur sem bæði
eru látin. Systkini
Ragnhildar eru Ing-
ólfur, kona hans er
Ragnheiður Björg
Björnsdóttir, þeirra
börn eru Ingólfur, Berglind og Arn-
ar. Ásdís, gift Haraldi Jónssyni, börn
þeirra eru Steindór og Laufey.
Bergþóra, sambýlismaður hennar er
Benedikt Ólafsson, börn hennar eru
Kormákur Garðarsson og Iðunn
Garðarsdóttir. Stefán, börn hans eru
Matthías Arnalds, Stefán Lorens og
skólanum í Reykjavík. Hugur hennar
stóð til þess að læra húsgagnasmíði
og starfaði hún til skamms tíma hjá
Kristjáni Siggeirssyni en hún komst
ekki á samning í iðninni og sneri sér
að öðru. Átján ára gömul fékk Ragn-
hildur styrk til þess að læra græn-
lensku og dvaldi hún á Grænlandi í
eitt ár. Er heim kom innritaðist hún í
Loftskeytaskólann.
Ragnhildur starfaði um árabil sem
ritari m.a. hjá Brunabótafélaginu og
hjá ASÍ. Hún lauk námi í klæðskurði
frá Iðnskólanum í Reykjavík og hélt
til Danmerkur árið 1992 þar sem
hún var nemi við búningadeild Kon-
unglega leikhússins í Kaupmanna-
höfn. Síðar starfaði hún hjá fyr-
irtækinu Snickers og á
klæðskeraverkstæði Peters Unden í
Kaupmannahöfn. Árið 2004 fluttist
Ragnhildur til Jótlands og bjó þar
með sambýlismanni sínum Peter W.
Petersen til dauðadags. Hún var
jarðsungin frá kirkjunni í Veng 17.
júní sl. að viðstöddu fjölmenni ætt-
ingja og vina.
Minningarathöfn um Ragnhildi
verður haldin í Dómkirkjunni í
Reykjavík í dag, 20. október 2010, og
hefst athöfnin kl. 13.
Vaka. Hálfsystir
Ragnhildar samfeðra
er Inga Stefanía, börn
hennar eru Heiðar
Már, Brynja Eir, Ing-
ólfur Þór og Ingi Ant-
on.
Dóttir Ragnhildar
er Sædís, fædd 10. jan-
úar 1975, hjúkr-
unarfræðingur í
Kaupmannahöfn.
Sambýlismaður henn-
ar er Jesper Mikkels-
en og börn hennar
Martina Agrillo og Lu-
kas Benedikt Mikkelsen. Sambýlis-
maður Ragnhildar var Peter W. Pet-
ersen, bjuggu þau í Nr. Vissing á
Jótlandi.
Ragnhildur ólst upp í Laugarnes-
inu og Safamýrinni og gekk í Lauga-
lækjar- og Álftamýrarskóla. Hún
lauk kvennaskólaprófi frá Kvenna-
„Ég brosi af því ég er systir þín og
hlæ af því þú getur ekkert gert til að
breyta því.“ Þetta stendur á litlum
segli sem Ragnhildur gaf mér. Stóra
systir mín sem dó í sumar á afmæl-
isdegi mömmu.
Hún var fyrsta barnabarnið í móð-
urfjölskyldunni og fékk nafnið henn-
ar ömmu. Það hæfði henni ótrúlega
vel því hún vildi enda stríð, vera sú
sem stillti til friðar. Hún var litrík en
kunni ekkert sérstaklega að meta
það sjálf. Hélt að það væri betra að
vera einhvern veginn öðruvísi. Hún
hafði rangt fyrir sér, það var lang-
best að hún væri nákvæmlega eins
og hún var. Kvik og síbreytileg.
Uppátækjasöm með frábæra aðlög-
unarhæfni. Fjölhæf og sístarfandi.
Alltaf að hjálpa fólki, stundum svo
mikið að hún gleymdi sjálfri sér.
Ragnhildur átti auðvelt með nám
og tungumál lágu fyrir henni. Hún
var handlagin með næmt auga. Gat
gert við tæki, smíðað og málað. Sem
ung stúlka vildi hún læra húsgagna-
smíði en komst ekki á samning. Þá
fór hún til Grænlands átján ára göm-
ul og dvaldi þar í ár. Þar vann hún á
heimili fyrir munaðarlaus börn og
lærði grænlensku. Þegar heim kom
fór hún í Loftskeytaskólann.
Hún var rétt tvítug þegar dóttirin
Sædís fæddist. Þá tóku við ár mik-
illar vinnu samhliða uppeldinu. Hún
bjó í kjallaranum hjá afa og ömmu
þar til þau fóru á elliheimili. Þar bjó
ég hjá þeim tímabundið. Svo fluttu
þær mægður í Stigahlíð. Ragnhildur
lét drauminn um nám rætast og lauk
klæðskeranámi frá Iðnskólanum í
Reykjavík. Hún var nemi við Kon-
unglega leikhúsið í Kaupmannahöfn.
Þegar heim kom var lítið um vinnu í
þeirra tíma kreppu. Hún flutti því al-
farin til Danmerkur þar sem hún bjó
í yfir 17 ár. Þar stóð heimili hennar
opið gestum og gangandi allan sólar-
hringinn allan ársins hring.
Í Danmörku fæddust barnabörnin,
Martina og Lukas, sem hún sá ekki
sólina fyrir og þar kynntist hún Pet-
er. Þá sýndi hún enn og aftur þann
sköpunarkraft og dugnað sem bjó í
henni. Eftir erfið veikindi flutti hún
til Jótlands og hóf að lagfæra hús og
garð sem á engan sinn líka. Allt greri
og óx hjá henni. Rauðar íslenskar og
rófur, innan um perutré og rósa-
runna í fagurri sinfóníu. Hún tók
slátur og bauð í kjötsúpuveislur í
jóskri sveit. Þar passaði hún inn í, all-
ir þekktu hana og dáðu. Hún tók fjöl-
skyldunni fagnandi hvenær sem okk-
ur datt í hug að koma.
Það var gott að alast upp með
henni. Lesa ljóð undir teppi, sauma
dúkkuföt, láta sig dreyma um útlönd.
Hún var skvísa en mátti kannske
ekki alltaf vera að því að punta sig.
Hafði of mikið að gera við að sauma,
planta blómum, rífa niður vegg eða
leggja parket. Þegar hún klæddi sig
upp á var hún flottust. Hún var fag-
urkeri, hafði yndi af myndlist og
heimili hennar var menningarlegt en
hún mátti ekki alltaf vera að því að
þurrka af. Hafði of mikið að gera við
að taka slátur, undirbúa matarveislu
eða baka. Hún hélt frábærar veislur.
Hún veitti okkur yngri systkinun-
um skjól en var jafnframt blíð og fín-
gerð. Allt í senn sterk og veik. Fyrst
og fremst var hún þó góð manneskja
sem ég hefði viljað njóta þess að hafa
hjá mér miklu lengur.
Ásdís.
Nú, seinnipart októbermánaðar,
kveð ég systur mína Ragnhildi í
hinsta sinn. Í gegnum hugann renna
minningabrot bernskunnar. Fyrst
man ég eftir okkur systkininum á
Laugarnesveginum. Klisjukennd
staðalímynd af gamaldags póstkorti.
Hún yfirveguð og fín, hann yngri og
óþekkari. Við vorum með hamstur
sem ég tróð ofan í lítinn mjólkur-
brúsa sem hún átti, hún fann að með-
ferðinni á dýrinu. Enda fór þetta
ekki vel. Svo fór hún með mig í sund í
gömlu laugunum í Laugardal. Hún
var synd, ekki ég. Hún var látin
labba með bróður sínum í „tíma-
kennslu“, annars skrópaði strák-
urinn. Svona var bernskan, Ragn-
hildur var kjölfestan, sú sem stólað
var á ef þurfti að ljúka verkefnum.
Margir óskyldir nýttu þennan eigin-
leika hennar síðar, hún var svo mikill
dugnaðarforkur.
Við fluttum í Safamýrina og skipt-
um um skóla, fórum í Álftamýrar-
skóla. Um tíma áttum við leiksvæði
saman í götunni, í boltaleikjum og
þessháttar. Unglingsárin helltust yf-
ir og hún vildi í menntaskóla en
Kvennó varð ofan á. Eftir skóla fór
hún að vinna á trésmíðaverkstæði og
ætlaði á samning en fékk ekki, það
þótti ekki við hæfi. Þá sótti hún um
styrk til Grænlandsfarar og fékk. Að
Grænlandsdvöl lokinni smellti hún
sér í Loftskeytaskólann og í fram-
haldi var það vinna. Og svo eignaðist
hún dóttur og þá upplifði hún mót-
læti sem einstæð móðir. Mætti litlum
skilningi, það var ekki mikið um
húrrahróp á heimilinu.
Hún bjó í kjallaranum hjá afa og
ömmu á Kjartansgötu og ég fékk inni
þegar ég tók fyrstu sporin til sjálf-
stæðis. Lengst af vann hún á ASÍ,
mikið fyrir sérsamböndin og aðild-
arfélög. Svo smellti hún sér í nám og
lauk prófi sem klæðskeri frá Iðnskól-
anum í Reykjavík. Hún leitaði út fyr-
ir landsteina til að komast á samning
og var lærlingur hjá Konunglega
leikhúsinu í Köben. Kom svo heim,
skraddarinn hugprúði. Langaði til að
opna saumastofu en efnahagurinn
leyfði það ekki og fyrir rest fór hún
aftur til Kaupmannahafnar þar sem
hún starfaði meðan starfsþrek entist.
Þar úti kynntist hún Peter og flutti
til hans út á Jótland þar sem hún tók
þátt í að endurbyggja húsið þeirra og
garðinn gerði hún að aldingarði.
Það var einstaklega gott að koma
til hennar, sama hvort það var í Kö-
ben eða Nr. Vissing. Móttökur voru
alltaf konunglegar og með ólíkindum
hvað hægt var að töfra fram í mat og
drykk þótt ekki væru til miklir aurar.
Hún var ávallt til staðar ef þú þurftir
eða vildir. Hver sá sem einu sinni
varð vinur hennar átti vináttu henn-
ar alla tíð. Hún fór ekki troðnar slóð-
ir, kannski af því það stóð ekki til
boða eða af því að hún var í eðli sínu
frumkvöðull en ekki sporgöngumað-
ur. Hún var hlý og góð manneskja
sem var umhugað um sitt samferða-
fólk og umhverfi. Henni þótti mikið
vænt um sína og dáðist að dugnaði
dótturinnar. Barnabörnin, Martína
og Lúkas, voru henni ómetanlegir
gimsteinar, sem hún hefur nú horfið
frá allt of snemma. Að eigin ósk vildi
hún dvelja við Faxaflóa þar sem við
nú kveðjum hana.
Elsku Ragnhildur mín, þakka þér
samfylgdina. Megi góðar minningar
ylja þínum nánustu um alla framtíð.
Ingólfur (Ingi bróðir).
Elsku Lagú mín. Ég á alltaf von á
þér í heimsókn. Það er alveg kominn
tími á að þú birtist í anddyrinu, blað-
skellandi í selskinnskápu með sama
gamla veskið. Það er svo langt síðan
ég sá þig draga upp sígarettu og
segja sögu meðan hún brann upp. Ég
sakna þess að fylgjast með sígarett-
unni sem þú hélst á milli vísifingurs
og löngutangar, löngu búin að
gleyma að hún væri þar því sagan
var svo spennandi. Ég held ég hafi
aldrei sagt þér hversu skemmtilegt
mér fannst hljóðið sem heyrðist þeg-
ar þú klóraðir þér í hvirflinum með
baugfingri meðan gleymda sígarett-
an hvíldi logandi milli snyrtilega
naglalakkaðra fingra.
Ég á von á því á hverri stundu að
mamma segi að það sé kominn tími
til að skreppa til Danmerkur að
heimsækja Lagú. Mig er farið að
lengja eftir öllum góða matnum sem
þú eldar og mig langar að stússa eitt-
hvað með þér. Manstu hvað var gam-
an hjá okkur í fyrra? Bara þú og ég í
bílnum á leiðinni í búðina eftir að
hafa dundað okkur í garðinum allan
daginn. Bohemian Rhapsody kom í
útvarpinu og við sungum hástöfum.
Ég vildi að ég gæti verið að eilífu
síðsumars á Jótlandi með þér á
ströndinni að mana mömmu út í
ískalda vatnið. Eða að horfa á power-
puff-pigene og gefa páfagauknum
skinku eins og við gerðum þegar ég
var lítil, áður en páfagaukurinn týnd-
ist, þegar þú bjóst í Köben, áður en
Lukas fæddist, þegar Martina sagð-
ist ennþá vera baby, áður en þú
kynntist Peter, þegar þú gafst mér
föt sem þú varst hætt að nota, áður
en ég þurfti að sætta mig við að ég
fengi aldrei að sjá þig aftur.
Verst finnst mér að ég fæ aldrei að
segja þér hvað ég leit mikið upp til
þín. Ég mun alltaf eiga von á þér í
heimsókn.
Laufey.
Í húsinu númer 54 við Langholts-
veg bjuggu tvær ungar fjölskyldur á
sínum fyrstu búskaparárum. Það var
þegar vatnsbíllinn keyrði enn um
götuna og vökvaði hana í þurrki.
Þarna voru hnýtt vináttubönd til lífs-
tíðar. Til er mynd af Ragnhildi og
Jóni bróður mínum að elta fyrstu
snjókornin sín ársgömul úti í garði.
Sjálf var ég þrem árum eldri og
reyndari.
Vináttutréð sem foreldrar okkar
gróðursettu forðum daga tók vaxtar-
kipp þegar við Ragnhildur urðum
mæður. Þá var sem allt yrði nýtt og
við kepptumst við að hittast með
dæturnar. Theodóra, Sædís og
Embla urðu þrístirni þar sem Sædís
miðlaði málum milli systra og var
drottningin í hópnum. Heima hjá
henni var ótæmandi uppspretta
skemmtunar. Galdraðir voru fram
heilu grímubúningarnir úr nánast
engu, farið í prinsessuleiki, saumað
og föndrað, búið til jólakonfekt, bak-
að og eldað best og síðast en ekki síst
voru fléttaðar fastar fléttur og hárið
greitt af þeirri list sem Ragnhildur
ein kunni. Sú list náði hæstum hæð-
um í hári Imbu litlu eftir að hún
bættist í hópinn. Í hennar augum var
heimsókn til Ragnhildar og Sædísar
hápunktur allrar sælu og það gilti um
okkur hinar líka.
Svona var hún. Og er þó fátt eitt
talið. Hún vélritaði ritgerðir og leið-
rétti um leið með ógnarhraða, saum-
aði gardínur og jólakjóla, prjónaði
peysur, smíðaði hirslur, setti saman
og tók sundur fataskápa, stundum
oftar en einu sinni sama skápinn ef
flutt var. Hún var ætíð mætt þegar
mikið stóð til, hvar sem við bjuggum
á landinu, gerði brauðtertur, skúraði
gólf, skreytti veisluborð og greiddi
fermingarstúlkum. Þó var hún á
þessum árum einstæð móðir og vann
oftast langan vinnudag. Seinna lét
hún drauminn rætast og gerðist
skraddari í Kaupmannahöfn. Það
voru góð ár og ekki síður árin á Jót-
landi. Ætíð hélt hún þeim hætti sín-
um að vera bjargvættur og reddari,
aldrei meir en á Kaupmannahafnar-
árunum. Þekki ég marga sem eiga
henni mikið að þakka frá þeim tíma.
Þrátt fyrir að Ragnhildur virtist
hafa ómældan tíma fyrir vini sína var
fjölskyldan henni ætíð efst í huga.
Þar kom Sædís fyrst, en fast á hæla
hennar fylgdu systkini Ragnhildar
sem hún bar ómælda umhyggju fyr-
ir, enda elst. Hún var tilbúin að vaða
eld og brennistein fyrir þau öll. Hún
fór ung að heiman og missti að
mörgu leyti af glöðum æskuárum í
systkinahópi, sem ég held að hafi
mótað hana mjög. Á sama hátt var
hún amma af ástríðu og gaf sig alla í
það hlutverk.
Peter kom inn í líf Ragnhildar fyr-
ir nokkrum árum og höfðu þau skap-
að sér sannan sælureit í fallegu jósku
þorpi. Hún var auðvitað orðin pott-
urinn og pannan í Nörra Vissing og
óx allt og dafnaði í kringum hana þar.
Það var því mikið áfall þegar hún fyr-
ir nokkrum mánuðum greindist með
alvarlegt krabbamein sem ekki varð
ráðið við. Hún lést á heimili þeirra
Peters þar sem Sædís hjúkraði henni
af umhyggju og ástúð uns yfir lauk.
Far vel, elsku vinkona. Þú hefðir
sannarlega átt skilið að verða allra
kerlinga elst, en um það var ekki
spurt. Guðlaun fyrir allt.
Kristín Magnúsdóttir.
Ragnhildur var jafnaldra mín og
hluti af tilveru minni alla tíð. Við vor-
um á 4. ári þegar við fluttum í ný-
byggða blokk inni í Laugarnesi sem
feður okkar reistu ásamt félögum
sínum. Þar var mannlíf fagurt og góð
aðstaða fyrir ungviðið. En Ragnhild-
ur hafði ekki mikinn tíma til leikja.
Hún var elst systkina sinna og tók
snemma að sér að annast þau og
ábyrgjast. Mér fannst meiri þungi
hvíla á henni en sanngjarnt væri en
hún kvartaði ekki og alvaran skyggði
ekki á glaðlyndi hennar og gaman-
semi þegar því var að skipta. Uppá-
tækjasemi hennar vakti aðdáun.
Notaði alvöru egg og dropa í drullu-
kökurnar. Meira en okkur hin hefði
nokkurntíma dreymt um. Við geng-
um báðar í Laugarlækjarskóla þang-
að til í 11 ára bekk. Þá sprengdi
systkinafjöld Ragnhildar utan af sér
litlu blokkaríbúðina og þau fluttu úr
hverfinu.
Tveimur árum síðar urðum við
skólasystur í Kvennó sem í þá tíð
lagði áherslu á hefðbundið kvenlegt
sýsl, samfara ströngu bóklegu námi.
Það lék allt í höndunum á henni og
henni sóttist námið vel. Seinna þegar
hún þrælaði sér út sem einkaritari
hjá ASÍ og ég hafði ennþá trú á póli-
tík, hittumst við, við ýmis tækifæri
og vissum alltaf u.þ.b. hvað hin var að
bauka. Alla tíð greindum við heims-
pólitíkina í gegnum sömu linsu og ég
sakna þess að njóta ekki lengur rök-
hyggju hennar varðandi valdataflið
ógurlega.
Svo fór hún í skraddaranámið og
fékk samning hjá Konunglega leik-
húsinu og dreif sig til Kaupmanna-
hafnar. En þar sem Ragnhildur er
ennþá minna gefin fyrir að sitja við
skriftir en ég, frétti ég ekki mikið af
hennar fyrr en dagur fagur rann …
Þremur árum síðar. Ég hafði búið á
Jótlandi í nokkra mánuði þegar
danska nafnalöggjöfin kom til um-
ræðu í Íslendingahópi og segist þar
frá, að stúlka nokkur eigi von á barni
og það sé sama hvort barnið verði
piltur eða stúlka þá fái það kenni-
nafnið Ragnhildardóttir eins og móð-
irin. Ég varð öll eyru og spurði hvort
um væri að ræða Ragnhildi Ingólfs-
dóttur og það skipti engum togum,
næstkomandi sunnudag var hún
mætt til mín. Síðan liðu aldrei marg-
ar vikur svo við heyrðum ekki hvor
frá annarri og hjá henni hitti maður
margan góðan landann og átti góðar
stundir.
Verksvit hennar og útsjónarsemi
naut sín allra bezt eftir að hún fór að
búa með Peter á Jótlandi. Hann er
algjörlega af gamla skólanum en hún
naut þess að gera góðan mat og þótti
gaman að snúast í kringum hann þó
henni fyndist hann stundum láta fötl-
un sína hefta sig til framkvæmda. Því
fátt var Ragnhildi jafn fjarri skapi og
að láta sársauka og vanlíðan ráða
ferðinni. Danir eru ekki svona miklir
vinnuþjarkar. Vilja heldur hafa það
huggulegt. Peter fannst eins og mér
að hún færi ekki nógu vel með sig.
Hann vildi allt fyrir hana gera og gaf
henni frjálsar hendur til að breyta og
bæta bæði úti og inni. Það var gaman
að koma til þeirra og sjá hvernig
framkvæmdum vatt fram. Og hún
var alsæl. Sáði og uppskar. Hún var
óhraust allan tímann en höfðings-
skapur hennar og hjálpsemi bilaði
aldrei. Ég þakka Ragnhildi sam-
fylgdina og votta aðstandendum
hennar samúð mína.
Árný Birna Hilmarsdóttir.
Ragnhildur
Ingólfsdóttir
✝
Ástkær frænka okkar,
SIGÞRÚÐUR GUÐBJARTSDÓTTIR,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Sóltúni mánudaginn
18. október.
Fyrir hönd aðstandenda,
Halldóra Kristín Arthursdóttir,
Íris Bryndís Guðnadóttir.
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Vönduð vinna og frágangur
Yfir 40 ára reynsla
Sendum myndalista