Morgunblaðið - 02.12.2010, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. DESEMBER 2010
✝ Ragnar Guð-mundsson fæddist
á Leiðólfsstöðum í
Laxárdal, Dalasýslu,
18. ágúst 1929. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í Kópa-
vogi 23. nóvember
2010. Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
mundur Guðbrands-
son, bóndi og silf-
ursmiður á
Leiðólfsstöðum, f. á
Sámsstöðum í Lax-
árdal 5. ágúst 1886, d.
4. okt. 1960, og Sigríður Ein-
arsdóttir, f. á Hróðnýjarstöðum 25.
maí 1892, d. 18. maí 1982. Guð-
mundur og Sigríður eignuðust
fimm börn. Systkini Ragnars eru:
Jófríður f. 17. sept. 1913, d. 15. jan-
úar 2003, Kjartan, f. 21. mars 1916,
Ingiríður, f. 15. okt. 1917, d. 21.
mars 2002, og Margrét, f. 16. mars
1922, d. 23. sept. 2009.
Ragnar hóf búskap í Reykjavík
árið 1954 með Friðgerði Þórð-
ardóttur, f. 11. október 1930, frá
Hjarðarholti í Laxárdal í Dalasýslu.
Foreldrar Friðgerðar voru Þórður
Jónsson, f. 13.12. 1899, d. 22.4.
hann störf við Miðbæjarskólann í
Reykjavík þar sem hann starfaði
allt til ársins 1969 er hann hóf störf
við Árbæjarskóla. Þar starfaði
hann, bæði við almenn kennslustörf
og sem yfirkennari allt til ársins
1990.
Eftir að Ragnar lauk störfum við
Árbæjarskóla fékkst hann mikið
við ýmiss konar smíðar, einna helst
í samvinnu við félaga og vini sem
hann hafði kynnst í Árbæjarskóla.
Hann var afkastamikill við smíðar
og þótti leggja mikinn metnað í að
skila af sér vönduðu verki á því
sviði. Ragnar átti sér fjölmörg
áhugamál og bar veiðiskap þar
hæst, jafnt skot- og stangveiðar
sem og veiðar á sjó. Ragnar þótti
afar laginn við laxveiðar sem hann
var farinn að stunda við Laxá í Döl-
um vel innan við fermingu undir
leiðsögn föður síns. Seinna á lífs-
leiðinni átti hann eftir að starfa, í
ein þrettán sumur, sem leið-
sögumaður fyrir erlenda veiðimenn
við Laxá í Dölum. Ragnar og Frið-
gerður áttu farsælt hjónaband. Þau
ferðuðust mikið saman og nutu
samveru við ættingja og vini.
Stangveiðar voru sameiginlegt
áhugamál þeirra sem þau sinntu í
vötnum og í ám landsins.
Útför Ragnars verður gerð frá
Árbæjarkirkju í dag, 2. desember
2010, og hefst athöfnin kl. 15.
1967, og Nanna Stef-
ánsdóttir, f. 12.3.
1900, d. 9.5. 1956.
Ragnar og Frið-
gerður giftu sig 20.
júlí 1957. Synir þeirra
eru 1) Logi Ragn-
arsson, f. 18.2. 1960,
maki Jóhanna Stein-
grímsdóttir, f. 17.3.
1961, þeirra börn eru
Halla Hrund, f. 12.3.
1981, og Haukur
Steinn, f. 13.8. 1990.
2) Valur Ragnarsson,
f. 13.1. 1964, maki
Sigríður Björnsdóttir, f. 2.4. 1962.
Dóttir Sigríðar er Ingunn Ýr Guð-
brandsdóttir, f. 17.5. 1983, og dóttir
Ingunnar og fyrrum sambýlis-
manns hennar, Hannesar Þ. Sig-
urðssonar er Freyja, f. 16.11. 2006.
Dóttir Vals og Sigríðar er Vaka, f.
3.5. 1989.
Ragnar ólst upp á Leiðólfs-
stöðum. Hann stundaði nám við
Héraðsskólann á Reykjum í Hrúta-
firði 1944-46 og 1947-48 og síðar
við Kennaraskóla Íslands þaðan
sem hann lauk prófi árið 1951.
Ragnar stundaði kennslu við Lang-
holtsskóla 1953-1954. Sama ár hóf
Það var fallegt veður, frost og stilla
daginn sem Ragnar tengdafaðir
minn sigldi burt úr þessu jarðlífi.
Margar minningar streyma fram frá
ótalmörgum samverustundum,
ferðalögum og veiðiferðum í fé-
lagsskap vina og fjölskyldu. Ragnar
naut sín best þar sem einhver ný og
spennandi verkefni voru í gangi við
að hanna, byggja eða breyta. Hann
var aðalmaðurinn í að byggja húsið
okkar og var þar vinnugleði í fyrir-
rúmi. Hann var yfirleitt sá sem hafði
mesta úthaldið, áfram skyldi halda.
Oft byrjaði hann að vinna um klukk-
an sex á morgnana og síðan var unnið
áfram fram eftir kvöldi. Allir voru
virkjaðir, vinkonur okkar Loga í að
járnabinda og vinir í steypuvinnu eða
negla þakplötur.
Ragnar var mikill fjölskyldumaður
og í góðum tengslum við börn og
barnabörn fram á síðasta dag. Tók
þátt í lífi þeirra og fylgdist með verk-
efnum þeirra. Hann kunni listina að
lifa, að njóta stóru sem og smáu
stundanna í lífinu. Segja má að lífs-
sýn hans birtist í Hvatningu, ljóði
Ólafs Ragnarssonar,
Látt’ ekki daga lífs þíns
lit sínum glata,
þótt birtur þér hafi verið
bráðþungur dómur.
Þótt lækning sé engin í augsýn
er aldrei að vita
hvað framtíð þér færir
ef fast þú heldur í vonir.
Látt’ ekki leifturmyrkva í sinni
loka þér sýn fram á veg
og hvorki gæfu né gleði
úr greipum þér smjúga.
Á þetta líttu sem áskorun nýja,
átak sem styrkir
vænlega reynslu sem veitir
þér viðbótarþroska.
Líttu á fólkið þitt ljúfa
og lífsglaða vini,
fjársjóð af minningum fögrum,
fögnuð andrár og daga.
Ég þakka fyrir dýrmætar minn-
ingar sem við eigum sem vorum svo
lánsöm að vera samferða Ragnari í
þessari jarðvist.
Jóhanna Steingrímsdóttir.
Elsku Ragnar minn.
Mig langar að senda þér smá-
kveðju að leiðarlokum því ég er óend-
anlega þakklát fyrir að hafa fengið að
njóta samvista með þér undanfarin
25 ár. Það var á vormánuðum 1986 að
ég og Valur sonur ykkar Diddu fór-
um að rugla saman reytum. Þið tókuð
mér og Ingunni Ýri dóttur minni
opnum örmum og eignuðumst við í
ykkur dásamlega tengdaforeldra og
ömmu og afa. Ég komst fljótlega að
því að þú hafðir góðan mann að
geyma. Þú varst óþreytandi við að
hlúa að þínu fólki og nutum við svo
sannarlega góðs af því en handlagni
þín átti sér engin takmörk. Það var
sama hvað vantaði; þú gast alltaf
reddað hlutunum. Sama hvort það
var skápur, parket, eldhús eða jafn-
vel heilt hús. Bústaðurinn okkar á
Hellrum er minnisvarði um þig, þús-
undþjalasmiðinn, Ragga Gumm, eins
og við kölluðum þig svo oft. Það voru
ófáar stundirnar sem við Valur áttum
með þér við byggingu bústaðarins.
Dýrmætar stundir sem geymast mér
í minni. Þú kenndir mér, með þinni
ótrúlegu þolinmæði, að smíða. Ég lifi
að minnsta kosti í þeirri trú að ég
kunni eitt og annað í þeim efnum eft-
ir að hafa notið leiðsagnar þinnar.
Þú kenndir mér fleira en að smíða.
Þú kenndir mér líka að veiða á flugu.
Aftur var það þessi óþrjótandi þol-
inmæði þín sem varð til þess að ég
get kastað flugu og veitt lax. Þú gast
endalaust hlustað á söguna þegar ég
fékk fyrsta laxinn á hitts. Ég veit
ekki hvort sagan var svona góð eða
hvort þú varst bara að hvetja mig
áfram. Hvatning var einmitt nokkuð
sem einkenndi þig því þú notaðir
hvert tækifæri til að hvetja þitt fólk
til dáða þannig að okkur virtust allir
vegir færir. Einhvern veginn sást þú
alltaf ljósu punktana í öllu sem mað-
ur gerði. Sama hver vitleysan var. Já,
Raggi þú varst lífsglaður maður og
það var gaman að vera samferða þér.
Þegar þú greindist með krabba-
mein í sumar tókst þú því með stök-
ustu ró. Þú sagðir okkur að þú værir
sáttur við lífið, hefðir átt góða ævi og
vildir engu breyta. Æðruleysi þitt
hjálpar okkur sem eftir sitjum að
takast á við framhaldið. Minningin
um góðan mann sem var fjölskyldu
sinni ómetanleg stoð og stytta í lífs-
ins ólgusjó mun gera okkur kleift að
brosa í gegnum tárin.
Takk fyrir, elsku tengdapabbi,
Sigríður (Sigga).
Okkur systur langar að minnast
afa okkar, Ragnars Guðmundssonar,
með örfáum orðum. Við eigum
fjöldann allan af minningum um afa
Ragnar. Við barnabörnin höfum orð-
ið þeirrar gæfu aðnjótandi að alast
upp í sama hverfi og amma og afi svo
samgangurinn hefur alla tíð verið
mikill. Nálægðin varð til þess að sam-
band okkar við afa og ömmu varð
mjög náið og höfum við eytt ófáum
stundum hjá þeim. Þegar við vorum
yngri var aðalsportið að fá að gista
hjá ömmu og afa í Hraunbænum því
þar var taumurinn örlítið slakari og
gleðin ávallt við völd. Skrifstofan
hans afa þótti okkur heillandi staður
og fengum við að leika okkur þar tím-
unum saman. Síðar lögðum við hana
undir okkur við lærdóm og það var
hvergi betra að vera í prófatörn. Afi
Ragnar var góður afi. Ekki síst fyrir
þær sakir að hann var mikill félagi
okkar og það var gaman að spjalla við
hann um allt á milli himins og jarðar.
Hann hafði mikinn áhuga á öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur og það
var ávallt hvatning að finna hversu
stoltur hann var af afrekum barna-
barnanna, stórum sem smáum.
Elsku afi, við kveðjum þig með
tregatárum en í hjörtum okkar lifir
minning þín sem við munum halda á
lofti um ókomna tíð. Takk fyrir allt.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku amma Didda, missir okkar
er mikill og þinn sýnu mestur. Við
búum svo vel að eiga hafsjó af fal-
legum og skemmtilegum minningum
um afa sem munu reynast okkur öll-
um dýrmætar í framtíðinni. Guð gefi
þér styrk.
Ingunn og Vaka.
Það var rétt eftir að ég tók á loft
frá Boston til Kaliforníu að ég frétti
að afi hefði líka flogið af stað í nýtt
ferðalag – en í þetta skipti alla leið til
himna. Ég sat í flugvélinni og hugs-
aði um allar þær björtu minningar
sem ég á og tengjast honum. Hann
var svo skemmtilegur og góður afi –
svo mikill kennari, félagi og fyrir-
mynd mín í mörgu.
Að eyða tíma með afa var til dæmis
alltaf sérstakt sport. Ég man hvað
það var spennandi að fá að læra að
smíða með honum, að fara á kennara-
jólaböllin með honum í Árbæjarskóla
og að spyrja eftir honum á kennara-
stofunni í frímínútum. Sem barn í
skólanum tók ég strax eftir því hvað
hann var vinamargur og vinsæll,
enda svo alþýðlegur, jákvæður og
greiðvikinn við alla. Ég man að ég
hugsaði að mig langaði til að verða
eins.
Hluti af minningunum um afa
tengist líka ótal frábærum veiðiferð-
um. Stundum veiddist mikið en
stundum minna. Hvernig sem gekk
ítrekaði afi hins vegar alltaf við mig
að í veiðinni yrði maður að vera þol-
inmóður og þrautseigur. Það þýddi
lítið að gefast upp, maður yrði bara
að prófa sig áfram og þetta kæmi allt
að lokum. Þessi góði hugsunarháttur
hans úr veiðinni hefur sannarlega oft
nýst mér vel þegar krefjandi við-
fangsefni ber að höndum. En til við-
bótar því að fá að fylgja afa Ragnari
að í ólíkum verkefnum og viðburðum
þykir mér vænst um allar þær góðu
hversdagsstundir sem við áttum við
eldhúsborðið í Árbænum. Umræð-
urnar um pólitík, dægurmál, veiði,
æskuár afa og ömmu og ferðalög
voru svo skemmtilegar, enda iðulega
mikið rökrætt, hlegið og spáð í spilin.
Í gengum samvistirnar finnst mér
ennfremur standa upp úr hvað afi var
alltaf mikill jafningi okkar barna-
barnanna og áhugasamur um það
sem við vorum að taka okkur fyrir
hendur. Hann var nefnilega talsmað-
ur þess að maður nýtti lífið enda mik-
ill framkvæmdamaður sjálfur. Hver
man ekki eftir afa í Noregi að byggja
sumarhús eða afa að kaupa sér sex-
hjól? Þetta eru dæmi um hvað afi var
góð fyrirmynd í því hvernig gera má
lífið skemmtilegra. Þegar maður
hugsar um svona ævintýramennsku
kemur kannski engum á óvart að
þegar ég var að velta fyrir mér nýj-
um hugmyndum sagði afi oft hvetj-
andi: „Halla Hrund, ég er alveg sann-
færður um að þú eigir að gera þetta,
þú lærir svo margt af því.“ Það var
því alltaf gaman að deila með honum
brjáluðum hugmyndum því eins og
hann orðaði það: „Það gæti bara
hreinlega margt verið vitlausara en
að drífa í þessu, hver veit nema þetta
gangi bara upp.“ Þetta veganesti hef-
ur sannarlega reynst mér vel í gegn-
um árin sem ég er þakklát fyrir.
Þegar við afi hittumst svo í síðasta
skipti í haust sagði hann meðal ann-
ars við mig að lífið væri óútreiknan-
legt og að það góða biði oft handan
við hornið. Þessi góðu orð og allt það
mikilvæga sem afi kenndi mér mun
ég halda áfram að rækta með mér í
framtíðinni um leið og ég hugsa til
hans.
Takk fyrir allt, elsku afi.
Halla Hrund.
Kveðja frá
bekkjarsystkinum
Þeim fækkar í hópnum sem út-
skrifaðist frá Kennaraskóla Íslands
1951. Nú hefur Ragnar Guðmunds-
son kvatt hópinn.
Ragnar kom utan af landi í Kenn-
araskólann eins og flestir nemenda
sem voru í þessum árgangi. Hann var
Dalamaður. Ragnar var mjög hress í
framkomu, en aldrei mikið fyrir að
troða sér áfram. Hann var hins vegar
alltaf tilbúinn að taka þátt og vera
með þegar eitthvað stóð til hjá hópn-
um. Það var mjög gott að leita til
hans, hann var svo verkhygginn.
Hann þurfti ekki að úttala sig mikið
um hlutina heldur gekk í verkið. Svo
hafði hann sérlega gott skap og
lúmskan húmor en trygglyndi var þó
sá þáttur í fari hans sem við mátum
mest. Hann var vel á sig kominn lík-
amlega, góður leikfimimaður og virt-
ist halda sinni stælingu til endadæg-
urs.
Mér er minnisstætt þegar við fjög-
ur pör úr skólanum vorum að æfa
dans undir stjórn Sigríðar Valgeirs-
dóttur. Það var glaðværð í hópnum
og við vönduðum okkur enda áttum
við að sýna á árshátíð skólans. Fleiri
skemmtileg atvik koma upp í hugann
þegar hugsað er til skólaáranna.
Hópurinn sem útskrifaðist 1951 hef-
ur haldið nokkuð vel saman og hist
árlega ásamt mökum. Þá hefur verið
farið eitthvað út fyrir borgina og gist
þar. Ragnar og kona hans Friðgerð-
ur Þórðardóttir tóku fullan þátt í
þessum samverustundum. Í vor ætl-
uðum við að hittast eins og endranær
en þá tóku eldgosin af okkur ráðin
svo við gátum ekki farið á þann stað
sem búið var að velja. Þegar við kom-
um saman á næsta ári verður Ragn-
ars sárt saknað.
Ragnar kenndi allan sinn feril í
Reykjavík og var mjög farsæll í
starfi. Það var sótt eftir því að hann
tæki að sér starf aðstoðarskólastjóra
(yfirkennara eins og það hét þá) við
Árbæjarskóla 1970 og sýndi það hve
mikils trausts hann naut hjá fræðslu-
yfirvöldum. En hann sagði því starfi
lausu eftir 14 ár og fór aftur í al-
menna kennslu. Hann vildi enda sinn
feril sem almennur kennari og keppti
ekki að frekari vegtyllum. Þannig var
skapgerð hans. Með því að minnka þá
ábyrgð og þá miklu vinnu sem fylgdi
stjórnunarstarfinu gat hann betur
sinnt smíðunum sem hann hafði bæði
mikla löngun og hæfileika til að
vinna. Trúlega hefði honum staðið til
boða að taka að sér starf skólastjóra
en það var ekki hans keppimark að
komast hærra í metorðastiganum.
Hann kappkostaði að skila vel því
verki sem honum var trúað fyrir og
það fullnægði metnaði hans.
Ragnar var afskaplega notalegur
félagi og þó að mánuðir liðu án þess
að við sæjumst var viðmótið alltaf
það sama, léttleiki og glaðværð. Við
bekkjarsystkinin þökkum honum
samfylgdina gegnum árin og sendum
Friðgerði og afkomendum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Kári Arnórsson.
Fallinn er frá gamall samkennari
og góður vinur. Á árunum 1952-’55
komu nokkrir ungir kennarar til
starfa við Miðbæjarskólann í Reykja-
vík, þar á meðal var Ragnar. Við vor-
um oft nefndir ungu kennararnir því
þónokkur aldursmunur var á okkur
og meirihluta þeirra kennara sem
fyrir voru. Samskiptin við eldri kenn-
arana voru til fyrirmyndar enda gát-
um við mikið af þeim lært. Starfsandi
og félagslíf var til sóma undir góðlát-
legri stjórn Pálma Jósefssonar skóla-
stjóra.
Sá sem þessar línur ritar kenndi í
mörg ár í næstu stofu við Ragnar. Við
fylgdumst því vel með nemendum
hvor annars og áttum mikil og góð
samskipti. Gaman var að sjá hve vel
hann náði til nemenda sinna, enda
var hann þeim sem besti vinur.
Eftir að Miðbæjarskólinn var lagð-
ur niður vorið 1969 tvístraðist kenn-
arahópurinn að sjálfsögðu þó að
margir flyttu sig yfir í Austurbæjar-
skóla. Ragnar hóf störf við Árbæj-
arskóla og var þar yfirkennari um
árabil. En áhugamál hans um smíðar
hafði að lokum yfirhöndina. Margir
ættingjar hans og vinir hafa því á
liðnum árum notið lagni hans og
kunnáttu á þeim vettvangi.
Eftir að leiðir skildu í Miðbæjar-
skólanum höfum við af og til hist á
heimilum hvor annars og ávallt verið
fagnaðarfundir. Það fékk mikið á
okkur hjónin þegar Ragnar hringdi í
haust og sagði frá veikindum sínum
og ekki væri talið að hann ætti langt
eftir. Við heimsóknir til Ragnars
heima og á líknardeildina dáðist ég
að æðruleysi hans og léttleika við
þessar aðstæður. Mest var þó dvalið
við gamlar minningar. Minnst var
eins úr hópi okkar „ungkennaranna“
Þráins Guðmundssonar, fyrrverandi
skólastjóra, sem látinn er fyrir
nokkrum árum. Við höfðum mikinn
áhuga á skák og var Þráinn þar
fremstur í flokki. Nú var Ragnar ekki
frá því að gaman væri að taka nokkr-
ar skákir en því miður varð ekki af
því.
Við hjónin samhryggjumst Diddu
og fjölskyldunni við þeirra mikla
missi og biðjum þeim Guðs blessun-
ar.
Þorvaldur Óskarsson.
Tíminn er haf, en það endar við strönd.
Þú munt ef til vill ekki hitta mig á morgun.
(Bob Dylan.)
Tímaþröng, vandamál og mann-
ekla voru einkenni verkefna sem ég
fól Ragnari. Hann svaraði með
vinnuhörku, lausnum og mannafla í
bland við vinsemd, glettni og enda-
laust flóð af sögum um skemmtilegt
fólk og góða veiði. Óvænt vandræði
komu Ragnari aldrei úr jafnvægi –
eitt símtal leysti venjulega vandann,
frændur og vinir gengu frá öðrum
verkum til að liðsinna. Verkstjóri,
vinur og gleðigjafi – ég minnist með
gleði í hjarta góðra samverustunda í
fjölskylduveislum og við smíðar. Eft-
ir stendur völundarsmíð sem við
njótum og skissur af því sem ekki
náðist að klára. Ragnar er farinn, en
hann lifir áfram í afkomendum sín-
um.
Samúðarkveðjur sendi ég Diddu,
Val, Loga og fjölskyldum.
Björn Ágúst Björnsson.
Heiðursmaðurinn Ragnar Guð-
mundsson er fallinn. Ragnari kynnt-
ist ég fyrst fyrir fjórum áratugum og
rofnaði það samband ekki. Bar aldrei
Ragnar Guðmundsson