Morgunblaðið - 23.12.2010, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. DESEMBER 2010
✝ Elínborg AnnaKjartansdóttir
fæddist í Reykjavík
14. maí 1923. Hún lést
á Fossheimum Sel-
fossi 27. nóvember
2010.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jar-
þrúður Þorláksdóttir
úr Hafnarfirði, f. 10.
des. 1897, d. 1. apríl
1991, og Kjartan Jak-
obsson, f. 3. jan. 1893 í
Galtafelli í Hreppum,
d. 1. ágúst 1954 í
Reykjavík. Systkini Elínborgar eru
af fyrra hjónabandi Jón, f. 31.10.
1919, d. 24.1. 1984, Una, f. 24.7.
1921, d. 4.9. 2004, Guðný Bára, f.
17.11. 1926. Seinni maður Jar-
þrúðar var Helgi Kristjánsson frá
Ísafirði, f. 16.12. 1890, d. 11.5. 1974 í
Reykjavík. Börn þeirra eru Sólrún,
f. 28. júní 1933, Sigurður, f. 31. maí
1934, Þorlákur, f. 2. sept. 1936.
Elínborg giftist Knúti Guðjóns-
syni sjómanni úr Reykjavík, f. 1.
ágúst 1921, hann fórst á sjó í ofsa-
veðri 1963, en þá voru þau skilin.
Börn þeirra eru 1) Nína Björg, f.
stafaði andblær nýrra tíma. Örlögin
ófu honum þó aðra og dapurlegri
vegferð, því hann missti heilsuna á
besta aldri. Við þær sorglegu að-
stæður breyttust eins og nærri má
geta allar aðstæður Jarþrúðar. Hún
varð því að leysa upp heimili þeirra
í þeirri mynd sem þau höfðu byggt
upp saman, börnin voru fjögur og
var þeim ráðstafað til farsællar vist-
ar eftir aðstæðum, öllum til að byrja
með til ömmu sinnar að Unnarholti í
Ytri-Hrepp, Elínborgar Pálsdóttur,
og Guðjóns Jónssonar bónda. Bára
fór síðan að Berghyl og ólst þar
upp. Elínborg fylgdi móður þar til
hún stofnaði sjálf heimili. Elínborg
veiktist og var um tíma á Vífils-
stöðum en náði fullri heilsu. Nýr
kafli hefst í lífi hennar er hún flytur
austur á Selfoss 1948 og þá með
Nínu dóttur sína. Egilstímabilið er
gengið í garð og mikill uppgangur á
Selfossi. Hún kynnist manni austan
úr Fljótshlíð, Arnþóri Guðnasyni frá
Kotmúla, og hinn 4. nóv. 1950 gifta
þau sig og fara að búa, lengst á
Lyngheiði 4. Arnþór rak verkstæði í
skúrnum þar heima og gerði við
bíla, allt þar til hann lést 1. sep-
ember 1998. Þau áttu ekki börn. El-
ínborg var listræn, stundaði og
kenndi m.a. postulínsmálun í mörg
ár. Hún vann lengi hjá Mjólkurbúi
Flóamanna.
Elínborg var jarðsungin í kyrr-
þey frá Selfosskirkju 8. desember
2010.
10.12. 1940, gift Árna
Valdimarssyni, f. 31.2.
1936. Börn a) Guð-
mundur Árni, f. 27.8.
1957, d. 14.3. 1958. b)
Anna Sigríður. c)
Steinar, eiginkona
hans er Friðsemd
Erla Þórðardóttir. d)
Þröstur. e) Elínborg
Arna, eiginmaður
hennar er Magnús
Vignir Árnason. f)
Valdímar. 2) Drengur
f. 6. janúar 1942, d. í
febrúar sama ár. 3)
Sesselja, f. 2.6. 1944, fósturfor-
eldrar hennar voru Guðfinna Guð-
jónsdóttir og Fritz Berndsen, hún er
gift Frans Jezorski, f. 13.7. 1940.
Börn Franz, giftur Ingibjörgu Bald-
ursdóttur, og Guðfinna, gift Bald-
vini Guðjónssyni.
Elínborg ólst upp hjá foreldrum
sínum fyrstu árin en svo fluttust þau
til Hafnarfjarðar og fengu inni hjá
Sigurði, bróður hennar. Sigurður er
sagður hafa haft miklar mætur á
Kjartani, enda kvað hann hafa verið
afburða efnilegur og listfengur ung-
ur maður og sagt var að frá honum
Dýr minning hjalar djúpt í draumi
þagnar
hér dulinn kraftur vekur hugans ró.
Það glymur hátt í sögu lífsins sagnar
nú syrtir að, að kveðja þig sem dó.
Hér fellur grein af stofni styrkrar ættar
samt stendur heil í sannri andans glóð.
Þitt líf og saga byggir urðu bættar
mér ber að flytja þér, mitt kveðjuljóð.
Við sjáumst ei nú sortnar hafsins bára
sælöðrið hvíta breiðist yfir strönd.
Mín augu blindast köldum trega tára
er taug þín slitin við mín heimalönd.
Hér stend ég einn og horfi út á hafið
hugur minn bundinn árunum með þér.
Hefur þitt brotthvarf mína giftu grafið
eða getur þú áfram stutt og hjálpað
mér.
Oft slitna festar sterkust bresta böndin
þó birtir skjótt þá batna hugans sár.
Og tjaldi myrkurs lyftir hulin höndin
sem himnesk þerrar burtu sorg og tár.
Svo lengi vakað ein og beðið bænar
albúin þess að kveðja og stíga um
borð.
Þú hafðir eignast vonar stjörnur vænar
og vorsins guði treyst og svarið orð.
Hér eru kærar kveðjur til þín sendar
og klökkir vinir þakka ljúfa stund.
Þér kyndill lýsir loft til lengstu
grenndar
á landið nýja baða sólir grund.
Þú áttir glóð í önd til efsta dags
þó yfir fennti að fyrrum heita minnist.
Hér vígjast tónar til þess loka lags
að lítil blóm í vetrarsnjónum finnist.
Nú styttist nótt svo litkast loft og lyng
og laufi skrýðist björk og skógarrjóður.
Þá kvaka fuglar kátir allt um kring
hér kveðinn verður lífsins dýrsti óður.
Þá far þú heil til fegri sviða heims
á fáki þeim sem engar vættir hindra.
Í ljósi vors og ljúfum söngva hreims
þú sérð þar röðulgullin dýr á veginn
sindra.
Biðjum þann kraft sem stýrir himin-
stjörnum
styðja þig nú og leiða um vonarlönd.
Töfrar sem eru huldir heimsins börnum
heimkynni lífs sem deyr á jarð-
arströnd.
Gakktu nú heil í hásal nýrrar borgar
heilbrigð og glöð nú hópast vinir að.
Horfin er kröm í elli sárrar sorgar
sagan er framhald ný við röðulstað.
Árni Valdimarsson.
Ég ætla að vera svona kona eins
og amma Ella var. Ég hef alltaf
dáðst að henni fyrir margt og eftir
því sem ég þroskast átta ég mig
betur á hvað hún bjó yfir mörgum
kostum. Sem lítil stelpa var ég
mjög montin af hvað ég átti unga
og skemmtilega langömmu, hún
var svo smart, klár og alltaf í svo
góðu skapi. Þegar við krakkarnir
vorum í heimsókn rótaði hún í öll-
um skápum eftir einhverju sem
hún gæti gefið okkur og ef hún
fann ekkert sniðugt þá í það
minnsta gaf hún manni gamalt
jólakort með fallegri mynd á eða
ávexti í dós. Reglulega bauð hún
okkur á rúntinn í bjöllunni og með
fylgdi appelsínflaska og lakkrísrör.
Í rauninni á ég ekki eina einustu
neikvæða minningu um ömmu Ellu,
hún og afi voru svo hamingjusöm
og hún talaði aldrei illa um nokk-
urn mann. Hún var hógvær og ljúf
en samt gustaði af henni glæsileik-
inn. Hún hafði sterka réttlætis-
kennd, var traust og hafði frábær-
an húmor enda hló hún oft mjög
dátt. Skápurinn hennar í eldhúsinu
var fullur af myndum af henni og
afa Adda þar sem þau höfðu verið
að ferðast um heiminn og njóta
lífsins eða með fjölskyldunni, alltaf
svo kát og hamingjusöm. Mín upp-
lifun var að amma gerði allt sem
hún vildi og lét alla sína drauma
rætast. Ég trúði því að amma hlyti
að hafa verið einstaklega heppin
með allt fyrst hún hafði það svona
gott. Seinna lærði ég hins vegar að
svo var ekki. Hún lenti í mörgum
raunum á lífsleiðinni, mörgum sem
fæstir myndu megna að komast
heilir í gegnum en þær ætla ég
ekki að telja upp hér enda myndi
amma ekki vilja það, það var ekki
hennar stíll. Þeim erfiðleikum sem
amma tókst á við á lífsleiðinni vissi
ég ekki af fyrr en hún var dáin.
Hún sagði bara frá því jákvæða,
aldrei var hægt að skynja nokkra
beiskju, eftirsjá eða neikvæðni í
sögunum hennar eða í hennar fasi.
Ég ætla að gera eins og þú myndir
gera, hugsa bara um góðu stund-
irnar og hætta að vera sorgmædd
yfir því að þú sért dáin elsku
amma. Ég er svo glöð yfir því að
hafa fengið að kynnast þér og hvað
þú lifir sterkt í okkur sem lifum
þig. Þú varst svo sterk og hélst
fjölskyldunni vel saman. Ófá eru
skiptin sem boðin voru látin berast
að það væru kjötbollur í brúnni í
hádeginu hjá ömmu Ellu, þá komu
stundum 25 munnar og endalaust
kom úr pottinum af bollum. Það
gladdi þig ekkert meira en að vera
með fólkið þitt í kringum þig, allir
svo góðir, eins og þú hefðir sagt.
Elsku amma, þó svo að ég hefði
viljað hafa þig lengur þá veit ég að
þú varst orðin svo þreytt og nú
ertu komin til afa og aftur orðin
ung og smart eins og ég man þig.
Þið eruð eflaust að rúnta um
himnaríki á ljósbláum Pontiac og
njóta þess að vera saman aftur.
Takk fyrir allar góðu stundirnar
okkar og fyrir að sýna mér og
kenna að það er allt hægt. Þegar
ég hugsa um þig og hvernig þú
tókst á öllu því mótlæti sem þú
mættir, þá er ég viss um að ég get
snúið öllum aðstæðum mér í hag
með dugnað, vilja og jákvæðni að
vopni. Eiginleika sem þú hafðir svo
sannarlega og ég veit að ég erfði
frá þér, eiginleika sem ég ætla að
rækta svo ég geti orðið líkari þér.
Þín
Lóa.
Amman mín yndislega er látin.
Þessi gjafmilda og góða manneskja
sem ég var svo heppin að fá að
vera samferða í rúm 50 ár. Það er
mikið lán að fæðast inn í stóra og
góða fjölskyldu og amma var pott-
urinn og pannan í flestu sem við
tókum okkur fyrir hendur. „Sæl
elskan, bollur hjá mér í hádeginu,
taktu alla með og svo ávextir með
rjóma á eftir … eða súkkulaðibúð-
ingur.“ Svo var tínt í poka alls kon-
ar kræsingar og gúmmelaði, stytt-
ur eða eitthvað fallegt. „Æ, elskan
mig langar svo að gefa þér eitt-
hvað.“ Ef manni varð á að hrósa
einhverju sem hún átti, þá var við-
kvæðið: „Já, ég ætlaði einmitt að
gefa þér þetta elskan.“ Smáköku-
bakstur, pönnukökur, smörrebrauð
og öl, endilega komið í eitthvað
nammilegt elskurnar mínar. Svona
var lífið endalausar veislur á Lyng-
heiðinni og alltaf var afi með í
þessu öllu og gerði góðlátlegt grín
að öllu saman á meðan amma valdi
í hann bestu bitana. Svo kom
tæknin og amma fékk sér GSM-
síma og þar voru númer ættingj-
anna og svo auðvitað Hreyfill, aga-
lega gaman að skreppa í prívatbíl
að hitta fjölskylduna fyrir sunnan.
Aldrei neitt mál að skreppa með
rútunni í bæinn og rækta frænd-
garðinn. Endalaust gefandi af sér
elskusemi og falleg orð, handmálað
postulín og sína einstöku skemmti-
legu nærveru.
Ég er elst af fimm systkinum og
var fyrsta barnabarnið og naut
þess alla ævi að vera dekruð og
alltaf kallaði hún mig prinsessuna
hennar ömmu og hans afa þótt hún
dekraði okkur öll endalaust. „Pass-
aðu nú að vera í háleistum elskan,
já og hafðu um hálsinn, láttu ekki
slá að þér elskan mín.“ Þegar aura-
ráðin eða vinnan leyfði ekki úti-
legur og litlu ömmuungana langaði
þessi ósköp að gera eitthvað
skemmtilegt brá hún á það ráð að
tjalda fyrir okkur í garðinum sín-
um og kom út með vínarbrauð og
mjólk á tómatsósuflöskum til að
gleðja okkur. Svo seinna eftir að
hún tók bílprófið taldi hún ekki eft-
ir sér að skreppa með barnabörnin
og barnabarnabörnin á litla
fólksvagenbílnum í skottutúra.
Jólin voru okkar tími. Mamma
saumaði náttföt handa mér og ég
fékk alltaf að gista á jólanóttina
hjá ömmu og afa. Þá var nú heldur
betur dekurstund. Fyrst voru það
myndatökur með kertaljós, síðan
raðaði hún Síríus-suðusúkkulaði-
molum á lekkeran disk við hliðina á
jólabókinni og svo var epli til að
hreinsa tennurnar á eftir svo ég
þyrfti nú ekki að ómaka mig við
fara fram úr og verða ískalt á tás-
unum. Að vakna á jóladagsmorgun
við ömmuknús, heitan súkku-
laðibolla og smörrebrauð í ömmu-
bitum, það jafnast ekkert á við það.
Elínborg Anna Kjartansdóttir
var einstök manneskja og ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að vera
henni samferða í öll þessi ár. Ég
hef lært svo margt gott af henni
ömmu minni elskulegu og hún var
mér fyrirmynd á mörgum sviðum.
Hún var alltaf jákvæð, sá ekki nei-
kvæðar hliðar á neinu heldur gerði
gott úr öllu og aldrei hallmælti hún
einum einasta manni. Þegar ég
rifja upp árin okkar saman verð ég
svo þakklát og glöð og þótt ég tár-
ist af söknuði þá er það vegna þess
að gleðin var svo stór.
Takk fyrir allt elsku amma mín
og ég bið að heilsa afa.
Anna Sigríður Árnadóttir.
Elínborg Anna
Kjartansdóttir
Guðný Bjarnadótt-
ir föðursystir okkar,
sem hér er kvödd, var
góð manneskja, hóg-
vær og grandvör.
Hún ólst upp í stórum hópi syst-
kina og frændsystkina á Reykjum í
Mosfellssveit þar sem foreldrar
hennar, Ásta Jónsdóttir kaupmaður
og Bjarni Ásgeirsson alþingismað-
ur, ráðherra og síðar sendiherra,
ráku félagsbú með móðurbróður
hennar, Guðmundi Jónssyni skip-
stjóra og konu hans Ingibjörgu.
Systkini Guðnýjar voru fjögur,
bræðurnir Ásgeir, Jóhannes og Jón
Vigfús, sem allir eru látnir og syst-
irin Ragnheiður, sem lést af slys-
förum aðeins 11 ára gömul. Lát
hennar var þeim öllum mikið áfall
og hafði það veruleg áhrif á líf Guð-
nýjar. Amma og afi tóku síðar í
fóstur Hrafnhildi Harðardóttur og
var mjög kært með Guðnýju og
henni.
Guðný var stórglæsileg ung kona
Guðný
Bjarnadóttir
✝ Guðný Bjarna-dóttir fæddist á
Reykjum í Mosfells-
sveit 23. desember
1923. Hún lést á
Hrafnistu í Reykjavík
11. desember 2010.
Útför Guðnýjar fór
fram frá Áskirkju 21.
desember 2010.
og „umsvermuð“ af
glæsipiltum þess
tíma. Hlutskarpastur
í að ná ástum hennar
varð Jón Halldórsson,
loftskeytamaður hjá
Eimskipafélagi Ís-
lands, og eignuðust
þau eina dóttur, Rósu
Guðnýju.
Okkur systrum er
minnisstætt hversu
gaman var að heim-
sækja þær mæðgur
Guðnýju og Rósu
þegar við vorum litl-
ar. Þar var alltaf eitthvað spenn-
andi að hafa, útlenskt sælgæti og
fínirí sem Jón hafði komið með fær-
andi hendi úr siglingunum. Á þess-
um krepputímum var úrval lítið í
verslunum hér og því ævintýri að
komast í tæri við útlenskt dót.
Guðný var eftirlát við okkur stelp-
urnar og fengum við það sem hug-
urinn girntist, ef það var mögulegt,
og svo var vakað fram á nætur þeg-
ar við fengum að gista. Ekkert var
bannað.
Veislur eru líka eftirminnilegar
þegar Jón kom í land, en þá fylltist
húsið af fólki. Guðný tók öllum vel
og þjónaði gestum og gangandi.
Líklega hefur þessi mikli gesta-
gangur reynt á hana til lengdar
þótt aldrei léti hún það í ljós. Þær
mæðgur Guðný og Rósa voru mikið
tvær einar þegar Jón var langdvöl-
um í siglingum og var amma Ásta
þá oft hjá þeim enda mjög kært
með þeim mæðgum. Dvöldu þær
jafnan saman ásamt Hrafnhildi á
æskuslóðum Guðnýjar á Reykjum
sumarlangt, þar sem fjölskyldur
bræðra hennar bjuggu.
Eftir að heilsu Guðnýjar hrakaði,
sjónin dapraðist og hún var orðin
ein eftir fráfall Jóns fluttist hún á
Hrafnistu í Reykjavík. Þar dvaldi
hún í góðu yfirlæti og lét vel af
dvölinni þar. Rósa Guðný var móð-
ur sinni einkar góð og dvaldi Guðný
á heimili hennar allar helgar á með-
an heilsan leyfði. Barnabörnin og
barnabarnabörnin veittu henni
mikla gleði og hún var hreykin af
þeim.
Guðný var sannfærð um að þegar
þessari jarðvist lyki myndi hún
hitta foreldra sína og systkini og
hún fengi þá heilsu og sjón á ný,
enda alin upp við þá lífsskoðun.
Hver veit nema henni hafi orðið að
ósk sinni.
Margrét móðir okkar og við syst-
ur vottum Rósu frænku okkar,
börnum hennar, barnabörnum og
Árna Helgasyni sambýlismanni
hennar okkar dýpstu samúð við frá-
fall Guðnýjar. Við kveðjum hana
með ljóði föður hennar og afa okk-
ar, Bjarna Ásgeirssonar:
Dagsljós dvínar á skari,
dimmir um vog og nes.
Hljóður stend ég og stari,
stjarnanna rúnir les.
Dvínar á dagsins skari.
Ásta Ragnheiður og
Guðrún Jóhannesdætur.
Elsku frændi okk-
ar.
Fagur kvistur fallinn er
fyrir nöprum dauðans vindi.
Lífsins braut nú lokið er
líka margra von og yndi.
Helgi Sveinsson
✝ Helgi Sveinssonvar fæddur í
Bjarnastaðahlíð í
Skagafirði 18. júlí
1940. Hann lést á
Heilbrigðisstofn-
uninni á Sauð-
árkróki 25. nóv-
ember 2010.
Útför Helga fór
fram frá Reykja-
kirkju í Tungusveit
4. desember 2010.
Falla af augum sviðasár
sorgarþrungin harmatár.
Það er besti bautasteinn
betri en nokkur erfðasjóður
að hafa verið hjartahreinn,
hugprúður og drengur
góður.
Nú er svifin sæl þín önd
sólbjört hrein í dýrðarlönd.
(Guðbjörg
Sigurðardóttir)
Elsku Helgi, hvíldu í
friði. Takk fyrir allt.
Guð blessi þig.
Steingrímur, Halldóra, Sig-
urlaug, Skapti, Helgi Stein-
ar, Ingibjörg, Guðmundur
og fjölskyldur.