Morgunblaðið - 23.12.2010, Side 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. DESEMBER 2010
Elsku besti afi
minn, ég á eftir að
sakna þín rosalega
mikið.
Ég á aldrei eftir að gleyma því
hversu gaman það var að vera með
þér í Dímon, þær eru ófáar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Afi var svo ótrúlega góður að gefa
mér vasahníf og passa að hann biti
nógu vel til þess að ég gæti setið út
í garði og tálgað í hjólbörurnar,
það var líka rosalega gaman að
hjálpa honum að slá garðinn og
hlaupa upp og niður með grasið í
hjólbörunum.
Það var rosa gaman að fara með
afa í búðir og versla því hann gaf
okkur alltaf eitthvað í búðinni, eitt-
hvað annað en hinir.
Svo fórum við í sumarbústað í
maí það var mjög gaman, afi rétti
mér alltaf „einn kaldan á kantinn“
sem var s.s. pepsí í dós, rosa gott í
pottinum, svo grilluðum við mikið
saman og hann fyllti mig af speki
og við spjölluðum mikið saman
þegar við vorum að fara að sofa
þau kvöld!
Ég hringdi svo oft í þig þegar
mig vantaði að vita eitthvað sem
mamma og pabbi gátu ekki svarað
og afi átti öll svörin alltaf.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þú varst langbesti afi sem maður
getur hugsanlega átt og verður þín
Guðmundur Þór
Kristjánsson
✝ Guðmundur ÞórKristjánsson
fæddist á Ísafirði 1.
október 1954. Hann
lést á sjúkrahúsinu á
Ísafirði 10. desember
2010.
Útför Guðmundar
Þórs var gerð frá Ísa-
fjarðarkirkju 17. des-
ember 2010.
sárt saknað en við
vitum að núna ertu
kominn til að passa
hana Þóreyju okkar
og það hafa orðið
fagnaðarfundir hjá
ykkur
Þinn
Ásgeir Þór
Elmarsson.
Við sátum í skóla-
stofunni og biðum
eftir kennaranum.
Eftir smá stund
heyrðist í einhverjum sönglandi
kennaranum sem söng karlakórs-
lög meðan hann labbaði út gang-
inn. Það er erfitt að hugsa til þess
að við eigum aldrei eftir að upplifa
þessa tíma aftur. Þegar kennarinn
og nemendurnir misstu sig í spjalli
og pælingunum í námsefninu og
öðru en námsefninu. Já, Mummi
var góður kennari, það er ekki
annað hægt að segja. Hann kenndi
okkur ekki bara vélfræði og grunn-
teikningu, heldur kenndi hann okk-
ur líka á lífið eins og að ruglið og
dópið ættum við að forðast og að
lífið væri ekkert alltaf sanngjarnt.
Hann var eldklár karl og mikill
grúskari og það var ósjaldan sem
hann kom inn í stofuna og sagði:
„Strákar, ég var á Wikipedia“ og
svo sagði hann okkur frá þeim nýj-
ustu og sniðugustu tækniundrum
heimsins og náði að hella yfir okk-
ur fróðleiknum sem hann hafði nóg
af. Hann var alltaf að læra meira
og lesa sér til um svo margt. Ein-
hvern tímann höfðum við það að
orði að hann gæti örugglega gert
við allt frá sláttuvélum upp í kjarn-
orkukafbáta.
Eitt af því sem mér finnst minn-
isverðast um Guðmund er hlátur-
inn hans. Hann var alltaf svo hress
karl, sama í hverju hann lenti. Í
tímum hjá Mumma var mikið hleg-
ið, hann hló með okkur og ekki síst
að okkur, hann sagði okkur gam-
ansögur úr sínu lífi eða brandara
sem stundum fjölluðu um kleinu-
hringi og prump.
Við eigum eftir að sakna þín.
Hvert sem leiðir okkar sem vorum
í stálsmíðinni, í trésmíðinni eða
strákanna í vélstjórn liggja tökum
við allir helling af þekkingu og
góðum minningum frá þér út í lífið.
Mummi, takk fyrir okkur.
F.h. nemenda Guðmundar Þórs
sem útskrifuðust vorið 2008,
Óskar Ágúst Albertsson.
Allt frá fyrsta skipti sem ég kom
inn á heimili Mumma og Ellu hef
ég fundið að ég er velkominn hjá
þeim. Einn af mörgum kostum
Mumma var einmitt jákvæðnin og
hversu opinn hann var og bar
mikla umhyggju fyrir fólkinu sínu
og fólkinu í kringum sig. Maður
gat rætt um hvað sem var við
Mumma Þór og hann hafði alltaf
skoðanir á öllu og góð ráð um allt
frá stjórnmálum, matargerð, vélum
og öðrum tæknilegum atriðum og
ekki síst góð ráð um lífið sjálft.
Ekki get ég óskað mér betri
tengdaföður en Mumma Þór.
Það er ótal margra góðra stunda
að minnast nú. Sérstaklega man ég
þegar Mummi var mjög ákafur að
fara með mér, Rakel og Jónu Láru
í kolanámuna í Bolungarvík og
þegar hann fór með okkur í Skála-
vík þrátt fyrir að úrhellisrigning
væri úti. Hann var alltaf svo stolt-
ur af heimahögum sínum og ein-
staklega fallegri náttúru Vest-
fjarða. Hann kunni ótal sögur frá
fyrri tíð sem hann deildi með okk-
ur yngra fólkinu. Í sumar rættist
loksins ævilangur draumur
Mumma, þegar Dímon ÍS 87 var
sjósettur eftir margra mánaða erf-
iðisvinnu við að koma honum í sjó-
fært ástand. Dímon er afrakstur af
þekkingu og erfiðisvinnu Mumma
Þórs en hann skapaði Dímon úr
nánast engu.
Mummi Þór passaði alltaf mjög
vel upp á fjölskylduna sína og
gerði allt til að henni liði sem allra
best. Enginn kemur í stað Mumma
en ég mun gera mitt besta til þess
að passa upp á Rakel, Jónu Láru,
Ellu og hina fjölskyldumeðlimina.
Elsku Mummi Þór, takk fyrir
allt. Hvíl í friði.
Anders Schomacker.
Það birtir af degi
laugardaginn 27. nóv-
ember 2010. Akureyri kúrir undir
Hlíðarfjalli í skammdegisskímunni
sem byrjar að kíkja inn um glugga
bæjarbúa. Síminn minn hringir:
„Þetta er búið Magga mín.“ Um leið
vissi ég að amma mín, Margrét Páls-
dóttir, hafði kvatt þennan heim og
horfið á vit himnanna. Það dimmdi
snögglega í sálu minni þó að birtan
væri að aukast úti smátt og smátt.
Um huga minn fóru svo ótal marg-
ar minningar því að ég ólst upp hjá
henni að miklum hluta; henni, afa og
mömmu. Hugurinn leitaði heim í
sveitina á Ljósalandi þar sem ég átti
svo góða barnæsku og fyrir það get
ég aldrei nógsamlega þakkað.
Amma átti alltaf svör við öllu, al-
veg sama hvað það var; hvort það var
landafræði, tungumál, tilfinningamál
eða hvað sem var. Og ef hún átti ekki
svar þá fór hún á stúfana og fann
það. Þannig var amma; alltaf fróð-
leiksfús og góðum gáfum gædd. Það
sannaðist meðal annars á málfari
hennar sem var alla tíð vandað og
gott íslenskt mál.
Mín fyrsta minning um ömmu var
þegar við áttum heima í gamla hús-
inu svokallaða. Ég sit hjá henni og er
nýkomin úr baði og hún er að greiða
á mér hárið eftir baðið.
Framtíðin átti eftir að leiða það í
ljós að ég gat alltaf treyst á ömmu
Margréti. Hún hvatti mig einarðlega
í öllu mínu námi, bæði grunnskóla og
framhaldsskóla. Hún veitti mér
ómetanlega hjálp í grunnskóla þó að
kennsluaðferðirnar og kennsluefnið
væri órafjarri því sem hún átti að
venjast úr sinni skólagöngu. Hún var
Margrét Pálsdóttir
✝ Margrét KristrúnPálsdóttir, hús-
freyja á Ljósalandi í
Vopnafirði, fæddist í
Ólafsfirði 21. sept-
ember 1928. Hún lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri 27.
nóvember 2010.
Margrét var jarð-
sungin frá Vopna-
fjarðarkirkju 6. des-
ember 2010.
einlægur aðdáandi
tungumála og dundaði
sér við það að læra
esperantó og þýsku úr
bréfaskóla þegar hún
leit upp úr matargerð
og bústörfum af öðru
tagi. Ég man svo vel
eftir því að hún hjálp-
aði mér alltaf að læra
fyrir öll próf og hlýddi
mér yfir þangað til ég
kunni efnið nánast upp
á 10.
Þegar ég flutti end-
anlega frá Ljósalandi
18 ára gömul var eins og við fjar-
lægðumst hvor aðra en aldrei svo
mikið að við hefðum ekki um neitt að
tala. Hún spurði mig oft hvað ég væri
að lesa, svona utan skólabókanna, og
hún sagði mér frá því sem þau afi
voru að gera og margt annað. Ég
saknaði þeirra mjög en vissi að þau
yrðu mér aldrei framandi eða
ókunnug þrátt fyrir fjarlægð.
Amma var mikill réttlætissinni og
það var ósjaldan sem hún tók upp
hanskann fyrir mig, til dæmis þegar
mig langaði að gera eitthvað með afa
sem hann vildi ekki leyfa mér að
gera. Þá tók hún hann á eintal og eft-
ir smástund mátti ég koma með. Það
var alveg merkilegt því að afi var
mjög fastur fyrir þegar hann ákvað
eitthvað en hún hafði lag á að láta
hann skipta um skoðun á auga-
bragði.
Elsku amma, ég sakna þín á hverj-
um degi en á svo margar góðar
minningar að þú ert ljóslifandi í huga
mínum ennþá. Og í huga okkar allra.
Ætla að enda þetta á ljóði eftir
Megas sem mér finnst eiga vel við:
Svo lít ég upp og sé við erum
saman þarna tvær
stjörnur á blárri festinguni
sem færast nær og nær.
Ég man þig þegar augu mín eru opin,
hverja stund.
En þegar ég nú legg þau aftur,
fer ég á þinn fund.
Vertu sæl, amma mín, og hafðu
þakkir fyrir allt.
Þín dótturdóttir og nafna,
Margrét Alda Karlsdóttir.
✝ Friðþjófur Val-geir Óskarsson
fæddist á Sunnuhvoli
í Vestmannaeyjum
19. apríl 1944. Hann
lést 30. nóvember
2010.
Foreldrar hans
voru hjónin Sig-
urbjörg Þorsteins-
dóttir húsmóðir, f. að
Sæbergi í Vest-
mannaeyjum 12. jan-
úar 1915, d. 8. nóv-
ember 1990 og Óskar
Jónsson, vélstjóri og
kennari, f. á Seyðisfirði 3. sept-
ember 1910, d. 2. ágúst 1991. Frið-
þjófur var næstelstur fjögurra
systkina sem öll fæddust í Vest-
mannaeyjum, en þau eru Helga, f.
29. október 1942, búsett í Garða-
Fyrri eiginkona Friðþjófs var
María Skagfjörð, en þau skildu.
Friðþjófur ólst upp í
Vestmannaeyjum til ellefu ára ald-
urs en flutti með foreldrum sínum
og systkinum til Njarðvíkur árið
1955. Hann lauk prófi frá Sam-
vinnuskólanum á Bifröst árið 1964
en að því námi loknu vann hann
við það að koma útibúi Samvinnu-
bankans á laggirnar í Keflavík.
Friðþjófur var afkastamikill á
þessum árum og mjög virkur í
margs konar félagsstörfum, en
einnig íþróttum. Hann náði t.d.
inn í landsliðið í körfubolta. Hann
veiktist hins vegar alvarlega að-
eins 24 ára gamall og varð að
bakka með alla sína drauma. Þrátt
fyrir mikil veikindi vann hann sem
bókari í Samvinnubankanum í
Keflavík, Hafnarfirði og Reykja-
vík, lengstan hluta starfsævinnar.
Fiddi eins og hann var jafnan kall-
aður og Magnea bjuggu síðustu
árin í Hátúni í Reykjavík.
Útför Friðþjófs fór fram í kyrr-
þey frá Fossvogskapellu 10. des-
ember 2010.
bæ, Stella Gróa, f.
24. janúar 1949, bú-
sett í Garðabæ og
Sigþór, f. 14. apríl
1953, búsettur í
Njarðvíkum.
Eftirlifandi eig-
inkona Friðþjófs er
Magnea Ósk Ósk-
arsdóttir, f. í Sand-
gerði 7. maí 1949.
Þau eignuðust ekki
börn saman, en hún
á 6 börn fyrir. For-
eldrar hennar voru
Ingibjörg Sigurð-
ardóttir rithöfundur, f. að Króki í
Skagahreppi, Austur Húnavatns-
sýslu, 17. ágúst 1925 og Óskar Júl-
íusson, f. í Bursthúsum Hvalsnesi
19. apríl 1909, en hann vann við
smíðar stærstan hluta ævi sinnar.
„Og ég sá nýjan himin og nýja jörð …“
(Opb 21:1.)
Nú hefur Guð feykt skýjunum til
hliðar og þekjan hefur rofnað. Á einu
augnabliki breytist allt. Sólin, birtan
og þessi ólýsanlegi himinblámi. Ég
sekk inn í himinblámann og Guð er
skyndilega allt umvefjandi. Elsku
hjartans bróðir minn, þannig líður
mér þegar þér líður vel. Þá færist yfir
mig friður og óumræðanleg gleði.
Eins og sjálfur Guð sé á milli okkar
og leiði okkur eins og tvö lítil börn,
hvort til sinnar handar, eftir veginum
heim til sín. Allt lífið hefur hann leitt
okkur og hann gaf okkur móður sem
kenndi okkur að biðja og vona á
drottin, fjórum litlum börnum. Hvílík
gjöf! Þakka þér Guð fyrir gjafir þín-
ar.
Fiddi bróðir minn var hetja. Líf
hans var þrautaganga, en alltaf í trú.
Hvílík gjöf!
„Og hann mun þerra hvert tár af aug-
um þeirra. Og dauðinn mun ekki fram-
ar til vera, hvorki harmur né vein né
kvöl er framar til. Hið fyrra er farið.
(Opb 21:4.)
Guð varðveiti þig um eilífð.
Þín elskandi systir,
Stella Gróa.
Hann Friðþjófur skólabróðir þinn
er dáinn. Þessi dapurlegu skilaboð
færði mér samherji minn í málefnum
Bifrastar, Þórir Páll kennari. Við vor-
um á erfiðum fundi í kennslustofu í
gamla skólanum okkar, í sal þar sem
við stunduðum íþróttir forðum, en
heitir Aðalból nú, og ekkert þar inni
minnir á vasklega kappleiki forðum.
Móttökustaður þessarar sorglegu
fréttar gat ekki verið táknrænni.
Einn alefnilegasti íþróttamaður
bekkjarins góða sem brautskráðist
frá Bifröst vorið 1964 var allur. Ég
reyndi að halda mig við efni fundar-
ins, en hugurinn tók að reika. Ég sá
Fidda í anda senda þrumuskot í
körfuhringina sem þá voru í þessum
sama sal og vinurinn gerði það með
þriggja stiga stæl. Ósjálfrátt varð
mér litið á vegginn gegnt mér og þar
sem karfan góða var forðum sást nú
aðeins lítilsháttar litarbreyting.
Svona bítur tímans tönn. Engar körf-
ur lengur til að minna á snilli Njarð-
víkingsins unga, sem hafði allt sem til
þurfti til þess að verða afburðamaður
í sinni grein. Nú horfinn eins karfan,
en munurinn sá að hún skilur eftir sig
dauft far á vegg, Fiddi hins vegar
óvenju bjarta mynd í huga okkar
bekkjarfélaganna.
Í myndinni lifir hann með okkur
sem glæsilegur, kátur og ljúfur
drengur og frábær félagi. Af sam-
skiptum mínum við skólafélaganna
eftir að við fengum fréttir af andláti
Fidda, veit ég að ég tjái hug okkar
allra þegar ég segi að hann hafi ein-
faldlega verið flestum þeim kostum
búinn sem prýða má einn mann.
Hann hóf störf í Samvinnubankan-
um í Keflavík strax eftir að við kom-
um úr skólanum vorið 1964, stundaði
íþróttir og félagsstörf á Suðurnesjum
af miklu kappi og allt lék í lyndi. Allir
framangreindir eðliskostir þessa
dugmikla skólabróður okkar nutu sín
til fullnustu í leik og starfi. En því
miður ekki lengi. Hann fór of geyst.
Aðeins fjórum árum síðar veikist
hann mjög alvarlega og spítali varð
hans athvarf á þriðja ár. Þá náði hann
það góðri heilsu á ný að hann gat haf-
ið hlutastarf í bankanum í Hafnar-
firði og starfaði þar á fjórða ár og
auðnaðist síðan að hefja fulla vinnu í
útibúi bankans á Háaleitisbraut. Þar
varð hann að hætta störfum vegna
veikinda sinna árið 1994, eftir liðlega
25 ára starf hjá Samvinnubankanum
og síðar Landsbankanum.
Í annað sinn á nokkrum mánuðum
hverfur bekkjarfélagi á braut, þeir
fyrstu úr hópnum okkar góða. Við
sendum eiginkonu, systkinum og öðr-
um ástvinum Fidda einlægar samúð-
arkveðjur. Far í friði, kæri vinur.
F.h. bekkjarfélaganna í Bifröst
1962-1964,
Óli H. Þórðarson.
Friðþjófur Valgeir
Óskarsson Morgunblaðið birtir minning-argreinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins. Smellt á
reitinn Senda inn efni á forsíðu mbl.is
og viðeigandi efnisliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birt-
ingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birt-
ast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda
lengri grein. Lengri greinar eru ein-
göngu birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir
formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær
hann lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega einn-
ig koma fram upplýsingar um for-
eldra, systkini, maka og börn. Ætlast
er til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en ekki
í minningargreinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynn-
ingu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um
annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í inn-
sendikerfinu. Hafi æviágrip þegar
verið sent er ráðlegt að senda mynd-
ina á netfangið minning@mbl.is og
láta umsjónarmenn minningargreina
vita.
Minningargreinar