Morgunblaðið - 26.02.2011, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. FEBRÚAR 2011
✝ Ingibjörg Ein-arsdóttir, hús-
freyja á Mýrum í
Skriðdal, fæddist á
Múlastekk í Skrið-
dal 27. október
1913. Hún lést á
HSA á Egils-
stöðum 15. febrúar
2011.
Foreldrar henn-
ar voru Amalía
Björnsdóttir frá
Vaði í Skriðdal, f. 21. desember
1891, d. 3. maí 1984, og Einar
Jónsson frá Vallaneshjáleigu, f.
5. desember 1891, d. 12. mars
1975. Amalía og Einar bjuggu
lengst af í Geitdal í Skriðdal og
var Ingibjörg eina barn þeirra.
Árið 1940 giftist Ingibjörg
Eyrúnu Önnu, sonur Arnars og
Andreu Ingimundardóttur er
Arnar Freyr. 3) Einar Arnþór,
f. 30. september 1946, ókvænt-
ur og barnlaus. 4) Jónína Stef-
anía, f. 28. febrúar 1949, gift
Jóni Júlíussyni. Þeirra börn
eru a) Ingibjörg, f. 19. sept-
ember 1977, gift Hafliða Herði
Hafliðasyni, þau eiga dæturnar
Rakel Birtu og Tinnu Sóleyju,
b) Einar Hróbjartur, f. 16.
ágúst 1980, í sambúð með
Ágústu Sandholt, þau eiga son-
inn Ásgeir Atla og c) Zóphóní-
as, f. 16. júní 1984. 5) Ólöf, f.
29. apríl 1951, gift Sveini Herj-
ólfssyni. Þeirra börn eru a)
Zóphónías Ingi, f. 18. apríl
1974, d. 3. september 1978. b)
Margrét Ólöf, f. 3. desember
1975, og c) Soffía Björg, f. 19.
júní 1979.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Egilsstaðakirkju í dag, 26.
febrúar 2011, og hefst athöfnin
kl. 14. Jarðsett verður í heima-
grafreit.
Zóphóníasi Stef-
ánssyni frá Mýrum
í Skriðdal, f. 28.
nóvember 1905, d.
4. maí 2000, og átti
hún heima á Mýr-
um æ síðan. Þau
eignuðust átta
börn en þrjú
þeirra létust
óskírð. Hin eru: 1)
Einar Arnþór, f.
24. apríl 1941, d.
24. feb. 1942. 2) Ásrún Amalía,
f. 27. ágúst 1945. Hún var gift
Sævari Þór Sigurgeirssyni en
þau slitu samvistum. Sonur
þeirra er Arnar Þór, f. 16. nóv-
ember 1971, í sambúð með
Gerði Betu Jóhannsdóttur. Þau
eiga dæturnar Ásrúnu Ingu og
Ingibjörg á Mýrum, eða Imma
eins og hún var oftast kölluð, var
einbirni og ólst upp á fámennu
heimili. Hún giftist Zóphóníasi
Stefánssyni á Mýrum árið 1940 og
hófu þau búskap þar. Á Mýrum
var þá margt um manninn en
meðal annarra voru þar ung hálf-
systkini Zóphóníasar en þau
höfðu misst móður sína. Þetta var
því mikil breyting á hennar hög-
um og ærið verkefni sem beið
hennar á Mýrum.
Það mun samdóma álit þeirra,
sem til þekktu, að það verkefni
hafi hún leyst af hendi með mikilli
prýði. Bústörf jafnt úti sem inni
urðu starfsvettvangur hennar á
langri ævi. Oft var margmennt við
matar- og kaffiborðið hjá Immu
og það þótt hún væri komin á tí-
ræðisaldur því búrverkum og
öðru innandyra sinnti hún langt
fram yfir nírætt. Vinnudagur
hennar var oft langur en hún fór
sér að engu óðslega og taldi að
þolgæði væri yfirleitt happa-
drýgra en áhlaup. Gestakomur
voru tíðar á Mýrum, einkum á
sumrin, en þá vitjuðu brottflutt
systkini Zóphóníasar gjarnan
æskustöðvanna. Imma átti sér
hauk í horni þar sem Amalía, móð-
ir hennar, var, en hún aðstoðaði
dóttur sína með margvíslegum
hætti.
Imma átti heima í Skriðdal alla
tíð að segja má og festi þar djúpar
rætur.
Hún hafði ánægju af því að
bregða sér af bæ, einkum í seinni
tíð, enda tími til ferðalaga naumt
skammtaður á fyrstu búskaparár-
um hennar. Einkum voru það
strjálbýlar sveitir og óbyggðir
sem heilluðu þar sem víðáttumikl-
ar heiðar og svipmikil fjöll lyftu
huganum hátt upp yfir hversdags-
leikann. Hún varð líka mjög fróð
um landið og fólkið, þekkti jafnvel
bæjaraðir í fjarlægum sveitum
þar sem hún kom sjaldan eða aldr-
ei. Hún las drjúgt bækur og tíma-
rit um þessi efni auk þess sem hún
öðlaðist yfirsýn í spjalli við að-
komufólk.
Búskapur þeirra Immu og
Soffa var með hefðbundnu sniði.
Þau létu sér annt um allar skepn-
ur og voru samhent um hirðingu
þeirra sem annað. Oft horfði
Imma á féð sem dreifði sér um
hálsinn fyrir ofan bæinn á Mýrum
og á ferðalögum veitti hún athygli
þeim skepnum sem í augsýn voru.
Þá brást hún fljótt við ef hún sá
óvenjulega mikinn hrafnagang og
athugaði eða lét athuga hverju
sætti. Hún var hjálpsöm og greið-
vikin og vildi verða öðrum að liði
og nutu þess margir. Hún hafði
gott auga fyrir því broslega í til-
verunni og þeim hæfileika hélt
hún óskertum til æviloka að segja
má.
Frá því í janúar í fyrra átti
Imma samastað á Heilbrigðis-
stofnun Austurlands á Egilsstöð-
um. Börn hennar eiga heima á
Héraði nema Ásrún, sem býr í
Reykjavík. Hún kom margsinnis
austur til að heimsækja móður
sína og hún var með henni heima á
Mýrum í nokkra daga um jólin en
þá var svo komið að Imma þurfti á
aðstoð að halda allan sólarhring-
inn að kalla mátti. Það er ekki
allra að fara í fötin hennar Ás-
rúnar.
Að lokum vilja aðstandendur
Immu færa starfsfólki HSA á Eg-
ilsstöðum kærar þakkir fyrir það
mikla og góða starf sem þar var
unnið í hennar þágu.
Sveinn Herjólfsson.
Áhugi á landinu og fólkinu í
kring, hlýtt hjarta og innilegt bros
kemur fyrst upp í hugann þegar
ég hugsa um ömmu Ingibjörgu.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að alast upp á sama stað og amma
og afi og kynntist þeim því mjög
vel í bernsku. Afi sá um að leika
við okkur systkinin en amma bak-
aði vöfflur, hitaði heitt súkkulaði
með rjóma, prjónaði á okkur ull-
arsokka og spurði frétta. Hún var
jarðbundin, hafði góðan húmor,
brosti í laumi að blótsyrðum
barnanna sinna og sinnti heimili
og heimilisfólki af mikilli sam-
viskusemi.
Gestrisni var henni mjög mik-
ilvæg. Alltaf þurfti að vera til eitt-
hvað nýbakað ef gesti bæri að
garði og hún hafði mikinn metnað
að gera vel við þá sem kíktu í
heimsókn. Stundum fannst mér
hún mætti aðeins slaka á og njóta
heimsóknarinnar, en hún hefði
aldrei notið sín í samræðum ef á
borðinu stæði bara smurt brauð
og molasopi. Ég man sérstaklega
eftir einu broslegu skipti þar sem
ég var að tala við hana í símann.
Það er stutt á milli bæja þannig að
ég sé húsið hennar frá mínu og tek
eftir að það er bíll að leggja í hlað-
ið. Ég segi henni að ég ætli ekki að
trufla lengur því það sé greinilega
kominn gestur til hennar. Því
næst heyri ég „almáttugur“, sím-
tólið er látið detta og hún er rokin,
væntanlega í bakkelsið. Án þess
að leggja tólið á og án þess að
kveðja.
Hún hafði mikinn áhuga á öllu
því sem gerðist í okkar lífi sem og
lífi vina okkar og nágrannanna í
sveitinni. Hún fylgdist vel með
hvernig sláttur, smalamennska og
sauðburður gengu og hún var al-
veg með á hreinu hvernig okkur
og vinum okkar vegnaði í skólan-
um eða í vinnunni seinna meir. Að
sama skapi talaði hún lítið um
sjálfa sig enda að hennar mati of
ómerkilegt til umræðu og var hún
góð að snúa talinu aftur yfir á okk-
ur fjölskylduna. Nú sér maður eft-
ir því að hafa ekki verið aðgangs-
harðari því langt líf hennar var í
raun mjög viðburðaríkt og spenn-
andi en þó líka erfitt oft á tíðum.
Áhugi ömmu á landinu var ekki
síðri en áhuginn á fólkinu í kring.
Hún las árbækur ferðafélagsins
spjaldanna á milli og lagði á minn-
ið hvert einasta orð. Hún hafði un-
un af því að ferðast um landið,
svona í seinni tíð þegar fór að
skapast tími í það. Uppáhalds-
staðirnir voru hálendið og eyði-
byggðir með mikla sögu og fallega
náttúru og virtist hún þekkja
staðhætti eins og hver staður
væru hennar heimahagar. Ég,
sem á að kallast landfræðingur,
hafði ekki roð við henni og að
mínu mati var þekking hennar og
áhugi á örnefnum, bæjarnöfnun
og jafnvel fólki sem þar bjó stór-
merkilegur hæfileiki. Oft óskaði
ég þess að meðferðis væri upp-
tökutæki en ég veit að þá hefði
verið lítið sagt því amma var ekki
mikið fyrir óþarfa athygli.
Þótt maður hafi vitað að enda-
lokin nálguðust og betra líf biði,
þá er alltaf sárt að kveðja en ég
veit hún er á góðum stað og vakir
yfir mér og mínum.
Ingibjörg Jónsdóttir.
Þá er víst komið að kveðju-
stund. Lífsljós hennar ömmu hef-
ur slokknað eftir langan farinn
veg. Við þessi tímamót flögrar
hugurinn til bernskuáranna.
Kærleikur, ástúð, kraftur, um-
burðarlyndi og glæsileiki eru þau
orð sem koma fyrst upp í hugann
þegar ég hugsa til ömmu minnar,
sem hefur kvatt okkur hinstu
kveðju.
Það voru mikil forréttindi að
hafa átt hana ömmu að. Hafsjór af
yndislegum minningum sem fylla
hjarta mitt á stundu sem þessari.
Hugurinn dvelur austur í Skriðdal
hjá ömmu og afa þar sem ég fékk
að vaxa og dafna umvafinn ást og
umhyggju. Þau kenndu mér
margt sem hefur nýst mér á lífs-
leiðinni.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja víddir,
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug þinn allan,
hjartasláttinn, rósin mín.
Er kristallstærir daggardropar
drúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður, kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað,
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson.)
Nú er langri ævi þinni lokið og
er ég handviss um að þú ert komin
í fangið á afa á ný. Ég sé fyrir mér
brosið ykkar hlýja og afa umvefja
þig kærleika í veröld, þar sem
birkiilmurinn berst að vitum, ljúf-
ur lækjarniður að eyrum og sum-
ardýrðin skartar sínu fegursta
ykkur til dýrðar.
Þakka þér fyrir allt, amma mín,
og Guð blessi þig og geymi í eilífð-
inni.
Arnar Þór Sævarsson.
Þrátt fyrir þær sorgarfréttir að
amma sé farin er ekki annað hægt
en að brosa þegar við minnumst
hennar, hún var svo skemmtileg
og minningin um hana svo góð.
Hún hélt húmornum fram á síð-
asta dag og sá alltaf skoplegu hlið-
ina á hlutunum. Hún æsti sig aldr-
ei og var vinnusöm, fór fyrst á
fætur og síðust í rúmið.
Það er mjög mikið ömmu að
þakka hvað Mýraættin er sam-
heldin. Öll börnin hennar sóttust í
að vera nálægt henni og barna-
börnin voru ekki síður hænd að
henni.
Við undirritaðar vorum haldn-
ar „Mýrasýki“, að sögn foreldra
okkar, og vildum helst hvergi ann-
ars staðar vera enda var oft farið í
Mýrar en þó sjaldnar en við hefð-
um óskað.
Það verður ekki eins að fara í
Mýrar. Amma tók á alltaf á móti
okkur með kossum og brosi og
maður fann hvað maður var vel-
kominn og hún var alltaf undirbú-
in fyrir gestakomur. Hún var ekki
lengi að draga fram ógrynni af
tertum sem hún átti til í frystin-
um, skella í pönnsur eða lummur
og smyrja brauð. Það var veisla á
Mýrum á hverjum degi – í hvert
mál. Amma gat ekki horft upp á
það að einhver sæti með hálftóm-
an disk og var á sífelldum þönum
að fylla á. Þegar Soffía fékk sér
ekki kartöflur því hún var svo
lengi að skræla gerði amma það
fyrir hana og laumaði kartöflun-
um á diskinn hennar án þess að
mamma sæi því mamma vildi að
hún myndi skræla sjálf.
Hún var ótrúlega skýr í höfðinu
á gamalsaldri og var það oft
brandari okkar á milli að amma
okkar, komin yfir nírætt, væri
með betra minni en við. Hún vissi
hver var að gera hvað, hvenær og
með hverjum. Það var sérstaklega
gaman að fara með ömmu í ferða-
lög. Hún vissi hvað allir bæir hétu
og hverjir höfðu búið þar og gat
sagt manni sögur frá liðinni tíð.
Henni þótti vænt um sveitina sína
og sérstaklega fjöllin.
Annars var amma alveg sér-
staklega barngóð og þolinmóð og
var dugleg að prjóna á krakka-
skarann. Alveg sérstaklega vænt
þótti henni um ungbörn en síðasta
árið þurfti ekki annað en að sýna
henni mynd af Ásgeiri Atla eða
minnast á hann og hún brosti all-
an hringinn.
Þó það verði erfitt að vera ekki
viðstaddar útförina náðum við að
kveðja ömmu þegar við komum
heim um jólin og var það okkur
mikils virði. Það er ómetanlegt að
eiga ekkert nema góðar minning-
ar um þann sem maður kveður
hinsta sinni. Kærar þakkir,
amma, fyrir allar stundirnar sem
við vörðum saman, öll áramótin,
öll ferðalögin, allar veislurnar og
öll sokkapörin sem við eigum enn.
Margrét og Soffía.
Ingibjörg
Einarsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um IngibjörguEin-
arsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓSKAR KRISTINN ÓLAFSSON
vélfræðingur,
Mörk, hjúkrunarheimili,
áður Steinagerði 9,
Reykjavík,
lést fimmtudaginn 24. febrúar.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju föstudaginn 4. mars kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vildu minnast hans
er bent á Hjartavernd.
Ólafur M. Óskarsson, Hólmfríður Pétursdóttir,
Rúnar Óskarsson, María Antonsdóttir,
Valdimar Óskar Óskarsson, Kristín Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Okkar hjartkæra móðir,
GUÐRÚN MAGNEA JÓHANNESDÓTTIR,
Gullsmára 7,
Kópavogi,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 16. febrúar.
Útförin mun fara fram frá Digraneskirkju
mánudaginn 28. febrúar kl. 15.00.
Fyrir hönd fjölskyldna okkar,
Lárus Gíslason, Edda Norðdahl,
Ragnheiður Guðnadóttir,
Áslaug Erla Guðnadóttir, Kristinn Jóhannesson.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
KALMAN STEFÁNSSON
bóndi,
Kalmanstungu,
verður jarðsunginn frá Reykholtskirkju
laugardaginn 5. mars kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, þeim sem vilja minnast hins látna
er bent á líknardeild Landspítalans í Kópavogi.
Bryndís Jónsdóttir,
Stefán Kalmansson, Kristín Finndís Jónsdóttir,
Kristín Kalmansdóttir, Marcelo Audibert,
Jón Ásgeir Kalmansson, Ástríður Stefánsdóttir
og barnabörn.
✝
Elskulegi pabbi okkar, tengdapabbi, afi,
langafi og langalangafi,
JAKOB JÓHANNESSON
blikksmíðameistari,
Hraunbæ 103,
sem lést þriðjudaginn 22. febrúar, verður
jarðsunginn frá Árbæjarkirkju við Rofabæ
miðvikudaginn 2. mars kl. 13.00.
Liselotte Jakobsdóttir, Holger Hansen,
Jette Svava Jakobsdóttir, Elías Árnason,
Lilja Jakobsdóttir, Steinn J. Ólason,
Ingibjörg Jóna Jakobsdóttir,Haraldur Ludvig Haraldsson,
Dagný Kristín Jakobsdóttir, Eymar Birnir Gunnarsson,
afa-, langafa- og langalangafabörnin.
✝
Ástkær faðir okkar, fósturfaðir, tengdafaðir
og afi,
JÓN BJARNI HARALDSSON
NORÐDAHL,
til heimilis í Meðalholti 2,
áður Bergstaðastræti 66,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
þriðjudaginn 1. mars kl. 13.00.
Hildur Jónsdóttir,
Stefán Brandur Jónsson,
Eyrún Norðdahl Sigrúnardóttir,
Árni Sigurðsson,
tengdabörn og barnabörn.
✝
Okkar ástkæri
BJÖRN BRAGI SIGURÐSSON,
Breiðvangi 20,
Hafnarfirði,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
sunnudaginn 20. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Víðistaðakirkju
þriðjudaginn 1. mars kl. 13.00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á reikning
1101-05-422793, kt. 201161-3479, til styrktar krabbameins-
deildar Landspítalans 11E.
Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Birna Rut Björnsdóttir, Hermann Ármannsson,
Sigurður Freyr Björnsson,
Sigurður Birgir Magnússon, Hjördís Hentze,
Ólafur Sigurðsson, Winnie Bertholdsen,
Freyja M. Sigurðardóttir, Helgi Jón Harðarson,
Emil Ísar, Dagur Fannar, Toby Sól og Bjartur.