Líf og list - 01.05.1952, Síða 17

ykkar er farin að þrá, því meira þykir til ykkar
koma. Það er von, að þið séuð svona. Þetta hefur
ykkur verið kennt, öllum, undantekningarlaust. All-
ar aðrar kenningar eru hjal venjunnar, sem enginn
ætlast til, að þið takið neitt mark á. Þið drekkið
þessa kenningu um lífið með móðurmjólkinni. Þið
andið henni að ykkur úr loítinu utan um ykkur.
Hún seytlast fpn í ykkur úr hugum allra, sem þið
eruð samvistum við. Sál ykkar sýgur hana í sig úr
nærri því hverri einustu línu um lífið, sem þið les-
ið í blöðum og bókum. Og þið, sem hafið ekki
villzt út frá snúrunni, þið teljið ykkur örugga. Þið
hlaðið utan um sál ykkar skjaldborg drambseminn-
ar. Þið kastið þaðan grjóti á þá fáráðlinga, sem
álpazt hafa afleiðis . .. eins og hann Bjarni minn .. .
Já, hvað er kostur ? Hvað er ókostur ? . . . Guð veit
það. Eg veit það ekki.
(Úr „Sálin vaknar“ eftir Einar H. Kvaran).
★
MARlA OG ROBERT JORDAN
Þau komu hægt gegnum lyngbreiður hásléttunn-
ar og Robert Jordan fann hrjúfar lynghríslurnar
strjúkast við fótleggi sína, fann þunga skammbyssu-
slíðranna upp við mjöðm sér, fann sólina á höfði
sér, fann goluna frá snæviþöktum fjallstindunum
kalda og svalandi á baki sér og, í greip sér, hönd
stúlkunnar heita og lifandi, fingur hennar samflétt-
aða fingrum hans. Frá henni, frá lófa handar henn-
ar upp við lófa handar hans, frá samtvinnuðum
fingrum þeirra, og frá úlnlið hennar sem nam við
úlnlið hans barst eithvað frá hendi hennar, fingrum
og úlnlið yfir til handar hans sem var eins ferskt
og fyrsti létti morgunandvarinn sem berst til manns
af hafi og rétt aðeins gárar spegilsléttan vatnsflöt-
inn, eins létt og dúnfjöður sé strokið yfir munn
manns, eða lauf fallandi í stafalogni; svo létt að það
fannst við minnstu snertingu fingra þeirra, en sem
svo jókst og magnaðist og varð svo sterkt, svo á-
stríðufyllt, svo knýjandi, svo sársaukablandið og
óbærilegt við fastan þrýsting fingra þeirra og nána
snertingu lófa og úlnliða, að það var eins og sterk-
an straum legði upp handlegg hans sem fyllti ger-
vallan líkama hans kvalafylltri, tærandi þrá. Með
sólina skínandi á hár hennar, rafgult eins og hveiti-
ax, og á gullinbrúna dúnmýkt andlitsins og ávala
boglínu hálsins sveigði hann höfuð hennar aftur
og hélt henni upp að sér og kyssti hana. Hann fann
hríslirig fara um hana og hann þrýsti endilöngum
líkama hennar fast að sér og fann brjóst hennar upp
við brjóst sitt gegnum ullarskyrtur þeirra beggja.
fann þau svo smá og stinn og hann seildist til með
annarri hendinni og hneppti upp hnöppunum í
skyrtu hennar og beygði sig niður og kyssti brjóst
hennar og hún stóð skjálfandi, hallandi höfðinu aft-
ur, annar handleggur hans utan um hana. Svo laut
hún niður og þrýsti hökunni ofan að höfði hans og
hann fann hendur hennar taka utan um höfuð sér
og rugga því upp við sig. Hann rétti sig upp og
með báða handleggina utan um hana hélt hann
henni svo fast að hún hófst á loft í fangi hans, og
hann fann hana skjálfa og svo voru varir hennar
á hálsi hans, og hann setti hana niður og sagði, ,,Ó,
María, ó, elsku María“.
Svo sagði hann, ,,Hvar getum við verið ?“
Hún sagði ekkert en smeygði hendinni inn með
skyrtulíningu hans og hann fann hana hneppa
upp skyrtuhnöppunum og hún sagði, ,,Þig, líka.
Eg vil kyssa, líka.“
,,Nei, litli kiðlingur.“
,,Jú. Jú. Allt eins og þú.“
,,Nei. Það er ómögulegt."
,,Jæja, þá. ó, þá. Ó, þá. Ó."
Svo var það lyktin af knosuðu lyngi og hrjúf
snerting bældra stilkanna undir höfði hennar og
björt sólin á lokuðum augum hennar og allt sitt
líf mundi hann muna ávala boglínu háls hennar
með höfuð hennar þrýst aftur á bak ofan í rætur
lyngsins og varir hennar sem hreyfðust smálega og
af sjálfu sér og bif augnahára hennar með augun
fastlokuð gegn sólinni og gegn öllu, og fyrir hana
var allt rautt, glórautt, gullinrautt af sólinni á lok-
uðum augunum, og það var allt í þeim lit, allt
saman, fyllingin, gagntekningin, fullnægingin, allt
í þeim lit, allt í blindandi rófi þess litar. Fyrir hann
var það dimmur gangur sem lá til aldrei-þar, svo
til aldrei-þar, svo aftur til aldrei-þar, enn einu sinni
til aldrei-þar, alltaf og eilíflega til aldrei-þar, þungt
á olnbogunum á jörðunni til aldrei-þar, dimmt,
aldrei neinn endir til aldrei-þar, haldið í horfinu
jafnt og þétt og óaflátanlega og alltaf til óþekkts
aldrei-þar, þetta sinn og aftur og enn til aldrei-þar,
nú ekki til að afbera einu sinni enn í sífellu og til
aldrei-þar, nú með öllu óbærilegt upp, og upp, upp
og djúpt inn í aldrei-þar, og snögglega, gegnum-
hríslandi, samrennandi, allt aldrei-þar horfið og
tíminn algjörlega kyrr og þau voru þar bæði, rás
tímans stöðvuð, og hann fann jörðina hreyfast og
svífa burt undán þeim.
[Upphaf þrettánda kaflans í „For Whom The
Bell Tolls“ („Klukkan kallar") eftir Ernest
Hemingway; Stefán Bjarman ísl.]
LÍF og LIST
17