Líf og list - 01.05.1952, Blaðsíða 26

snjór, og gamli maðurinn hafði horft
í áttina þangað og sagt, Nei, þetta cr
ekki snjór. Það er of snemma árs til að
vera snjór. Og einkaritarinn hafði end-
nrtekið í áheyrn hinna stúlknanna, Nei,
þið sjáið, að þetta er ekki snjór, og
þœr höfðu allar saman sagt, það er ekki
snjór, okkur skjátlaðist. En snjór var
það engu að slðkr, og hann sendi þá
út í hann, þegar\ hann lét fara fram
skipti á þjóðernum. Og það var snjór
og þeir héldu af stað og þrömmuðu á-
fram í snjónum þann vetur, þar til þcir
dóu.
Það var líka snjór, sem féll alla jóla-
vikuna þetta ár uppi I Gauertbal, árið,
sem þeir bjuggu i kofa skógarhöggs-
mannsins, kofanum með stóra, fer-
hyrnda postulinsofninum, sem náði yfir
hálft herbergið, og þeir sváfu á byrki-
laufsdýnum; þá kom liðhlaupinn til
þeirra, gangandi í snjónum með blóð-
uga fœtur. Hann sagði, að lögreglan
væri alveg á hrelunum á sér, og þeir
gáfu honum ullarsokka og héldu hin-
um vopnuðu lögregluþjónum uppi á
snakki, unz fennt hafði yfir sporin.
t Schrunz var snjórinn svo skær og
hvitur á jóladag, að maður fékk of-
birtu i augun, þegar maður leit út úr
vínstofunni og sá allt fólkið koma heim
úr kirkju. Það var þar, sem þeir báru
þung skíðin sér um öxl og gengu upp
þvaggulan, mjúkan, slcðaekinn stíginn
fram með fljótinu, sem rann milli
brattra, furuvaxinna hæða, og það var
þar, sem þeir renndu sér á fleygiferð
niður jökulinn fyrir ofan Madlener-
haus, og snjórinn var eins mjúkur á að
líta og sykurglerungur á kökum, og
léttur eins og duft, og hann mundi
eftir hinum lognmjúka þyt hraðans,
þegar maður þaut niður brckkuna cins
og fuglinn fljúgandi.
t þetta sinn voru þcir snjótcpptir
viku í Madlener-haus, og meðan stór-
hríðarbylurinn hamaðist, spiluðu þeir
á spil í reykjarsvælunni af Ijóskerinu, og
þeim mun meira, sem Herr Lent tapaði,
þeim mun meira var lagt undir. Að
lokum hafði Lcnt tapað öllu, scm hann
V
átti. Ollum pcningunum, scm hann
hafði unnið sér inn sem skiðakennari,
öllum árstekjunum og að lokum aleig-
unni. Hann sá hann í huganum sitja
með sitt langa nef, taka upp spilin og
opna sögnina með passi. Þá var alltaf
spilað fjárglæfraspil. Þegar enginn var
snjórinn spilaði maður og þegar snjór-
inn var of mikill spilaði maður líka.
Hann hugsaði um allan þann tima af
... ])á kom liðhlaupinn grangrandi til
þeirra með blóðuga fætur í snjónum.
ævi sinni, sem hann hafði sóað í fjár-
hættuspil.
Hann hafði aldrei skrifað linu um
það, þvi stður um hinn kalda, heiða
jóladag, þegar fjöllin komu í Ijós hand-
an við sléttuna, þar sem Barker hafði
flogið yfir vigstöðvarnar til þess að gera
sprengjuárás á járnbrautarlestina með
austurrisku liðforingjunum í orlofi, og
skjóta á þá úr vélbyssu, um leið og þeir
tvistruðust og hlupu sitt i hverja áttina.
Hann mundi, að Barker hafði eftir þá
ferð komið inn í borðsal liðsforingjanna
og ftyrjað að segja frá þvi. Og hve allir
höfðu orðið hljóðir við, þar til einhver
sagði: „Helvizkur morðitiginn og glæpa-
hundurinn þinn!“
Þetta voru sömu Austurrikismennirn-
ir, sem þeir drápu, og hann siðar fór
með í skiðaferðir. Nei, ckki sömu. Hans,
sem hann hafði verið með á skiðum
allt þetta ár, hafði verið i Kaiser-fáger-
hersveitinni, og þegar þeir fóru saman
á héraveiðar uppi i dalverpinu fyrir ofan
sögunarmylluna, höfðu þeir talað um
bardagana við Pasubio og um árásina
á Pertika og Asalone; og hann hafði
aldrei skrifað orð um þetta. Né um
Monte Cortio, né um Selle Comuni
nc Arsiedo.
Hve marga vetur hafði hann búið
i Voralberg og Arlbcrg? Fjóra, og þá
mundi hann eftir mannittum, sem
vildi selja þeim ref, þegar þeir gengu
inn í Blulenz, i þetta sintt til þess að
kaupa gjafir, og kirsuberjabragðinu af
góðu kirschbrennivini, þeysingum þeirra
á lausamjöllinni með gömlu hjarni und-
ir, þegar þeir sungu „Hi! Hó! sagði
Rolly!" um leið og þeir rcnndii sér síð-
asta spölinn að bröttu brekkunni, sem
þeir tóku i cinum áfanga, og siðan í
þrem bcygjum til ávaxtaekrunnar, yfir
flóann og út á svellhálan vcgintt bak
við ölkrána. Svo sparkaði maður sig
lausan úr bindingunum, skók af sér
skiðitt og lét þan hallast upp við tré-
vegg krárinnar, og lampaljósið varpaði
birtu sittni út um gluggann, og fyrir
innan var leikið á dragspil i reyknum
og hitanum, sem lyktaði af nýju víni.
„Hvar bjuggum við mcðan við vor-
um í París?“ spurði liann kvchmanninn,
sem sat í strigastól við hlið hans nú hér
í Afríku.
„Á Crillon. Það vciztu vel“.
„Hvcrs vcgna á ég að vita það?“
„Þar bjuggum við alltaf“.
„Nei, ekki alltaf".
„Jú, þar og í Pavillion Henri-Quatre
í St. Germain-hverfinu. Þú sagðir, að
þú elskaðir að vera þar“.
„Ást er mykjuhaugur“, sagði Harry.
»Og ég cr haninn, scm stíg upp á hann
til þcss að gala".
„Ef þú cndilcga þarft að hvcrfa
burt“, sagði hún, ,,cr þá alveg nauðsyn-
legt að tlrcpa allt, sem þú skilur eftir?
Ég á við: þarftu þá cntlilcga að svipta
öllu burt? Þarftu að tlrcpa hestinn þinn
og konuna þína og brcnna söðul þinn
og skjöltl?“
„Já“, sagði hann. „Anilskotans pcn-
ingarnir þínir voru skjöldurinn minn“.
„Talaðu ckki svona“,
„Allt í lagi: Ég skal ha:tta þessu. Ég
vil ekki særa þig“.
„Það cr nokkuð seint að hugsa um
það nú“.
26
LÍF og LIST