Líf og list - 01.05.1952, Blaðsíða 27

Líf og list - 01.05.1952, Blaðsíða 27
„Skítt vm tmð Ji.ið |>.í. Ég sk'.il lialda áfram að særa J>ig. I’að cr skcmmtilcgra. Hið cina, scm ég nokkru sinni hafði gaman að gera mcð þér, get ég ekki gcrt nú“. „Nci, þetta er ckki satt. Þér þótti gaman að mörgu, og allt, scm þig langaði til að gera, gerði ég líka“, sagði hún. ,,I guðanna bænum hættti að gorta!“ sagði hann. Hann leit á hana og sá, að hún grét. „Hcyrðu", sagði hann. „Heldurðu, að [xið sé g.aman að láta svona. Ég vcit ckki af hverju ég er svona. Maður reyn- ir gjarnan að drepa til þess að halda í sér lífinu, byst eg við. Mér leið vcl, Jicgar við byrjuðum að tala saman, og nú cr ég orðmn bandóður og rcyni að vera cins andstyggilcgur við þig og ég gct. Taktu ckkcrt mark á því, scm ég scgi, Hclcn. Ég clska þig svo sannar- lega. Þú veizt, að ég elska þig. Ég hef aldrci clskað neina á sama hátt og ég clska þig“, Hann smcygði sér yfir í sína alkunnu lygi, scm hafði aflað honum brauðs og húsaskjóls. „Þú crt yndislegur við mig“. „Della“, sagði hann. „Della, þú, þín ríka mclla. Það rímar. Það er skáldskap- ur. Ég er fullur af skáldskap. Skít og skáldskap. Skítugum skáldskap". „Hættu, Harry. Hvers vegna þarftu ílð brcytast í djöfttl ntina?" „Ég vil ckki skilja ncitt cftir“, sagði maðurinn. „Ég Jtoli ekki að ciga citt- hvað eftir ógert“. * * # Nú var komið kvöld, og hann hafði sofið. Sólin setzt bak við hæðardrag- ið, og skttggi hvíldi yfir ailri sléttunni og skcpnurnar smáu á beit í nánmnda við tjaldbúðirnar; þær nögttðu grasið ótt og títt og skvettu hölunum, og hann tók eftir J>ví, að Jiær héldu sig í góðri fjarlægð frá kjarrskóginum. Fuglarnir biðu nú ckki lcngttr á jörðunni. Þeir sátu allir Jnmglamalcga uppi í tré. Nú voru Jxir orðnir miklu flciri en áður. Vikapiltur hans sat hjá beddanum. „Mcmsahib cr farin að skjóta", sagði pilturinn. „Vanhagar Bwana um citthvað?" „Nei, ekki ncitt". Hún hafði íarið út til þcss að skjóta í matinn handa þcim, og af því hún vissi, hvc gaman honum þótti að horfa á villidýravciðarnar, hafði hún gengið drjúgan spöl í burtu, svo að hún spillti ckki friðnum í þesstt litla horni slétt- unnar, scm hann gat séð yfir. Hún var alltaf nærgætin, hugsaði hann. Við allt, sem hún hafði þckking á, cða hafði lcsið itm cða það, scm hún hafði cin- hvern tíma heyrt. Það var ekki hcnni að kcnna, að hann var þcgar búinn að ver.a, þcgar hann kom til hennar. Hvcrnig átti kona að vita, að maður meinti ekki neitt af því, sem maður sagði, að maður talaði aðcins af gömlum vana til þcss að láta sér sjálftim líða Jxægilcga? Þcgar svo var komið, að hann mcinti ekki lcngur ncitt af því, sem hann sagði, höfðu lygar hans borið bctri árangur við kon- Hann leit á liana og sá, að hún gTét. ur cn þcgar hann hafði sagt þcim sann- leikann. Hann laug ckki svo ýkja mikið, þcg- ar öllu var á botninn hvolft, vegna þess að J>að var ckki liægt að scgja mikinn sannlcika. Hann hafði lifað sitt fcgursta og nú var líf hans búið, og síðan byrj- aði hann að lifa J>ví aftur mcð öðru fólki og með mciri pcningum. Maður forðaðist að hugsa, og J>að var alltsaman dásalnlcgt. Maður var hrattst- ur fyrir, svo að maður fór ekki í hund- ana á þann hátt; þann hátt, scm flestir höfðu gcrt; og maður lét í veðri vaka, að maður kærði sig ckki mikið um starfið, scm maðitr var vanur að vinna, starfið, scm maður nú gat ckki lengur unnið. En nxcð sjálfum þér sagðir þú, að |>ú myndir skrifa um þctta fólk; um liina vellauðugti; að maður í raun og vcru var ckki einn af þeim, heldur njósnari í ríki þeirr.a; að rnaðitr myndi segja skilið við [>að og skrifa um það; og í citt skipti fyrir öll myndi vera skrifað um J>að af cinhverjum, sem þckkti ]>að, scm hann var að skrifa um. Én hann myndi aldrci gera það. Því að hver sá dagur, scm hann skrtfaðt ekki, og hvcr dagur, scm hann hafði lifað í o o hóglífi og makræði, og hann sjálfur vcr- ið það, scm hann fyrirleit, sljóvgaði hæfilcika hans og vcikti starfsvilja hans, svo að J>að kom að því, að hann v.ann alls ckki ncitt. Fólkið, scm hann þekkti nú, var allt saman miklu viðfclldnara, þcgar hann vann ckkt. Ahíka var stað- urinn, þar sem hann hafði vcrið ham- ingjus.amastur í blóma lífs síns, J>css vegna var hann kominn hingað aftur til J>css að byrja á því á nýjan leik. Þau höfðu lifað í þessari fcrð við lágmarks- þægindi. Þau lögðu ekkt á sig neitt crfiði, J>au ætluðu sér hcldur cngan óþarfa munað, og hann hafði talið sér trú um, að hann gæti komizt afnxr í þjálfun á þann hátt. Að hann gæti með cinhvcrju móti unnið af sér fituna í sálinni líkt og hncf.alcikari, sem fcr upp á fjöll til J>css að vinna og J>jálfa og brcnna hana úr líkamanum. Henni liafði litizt vcl á [>ctta. Hún sagði, að hún elskaði þetta. Hún clsk- aði allt, sem var spcnnandi og olli brcyt- ing á umhvcrfinu, þar scm hún hitti nýtt fólk og allt lék í lyndi. Og hann hafðt gcrt sér tálvonir um, að hann hefði fcngið endurnýjaðan viljastyrk til þess að vinna á ný. Nú ef þetta átti að cnda svona, og J>að vissi hann, J>á mátti hann ckki snúast eins og citur- sl.anga gcgn sjálfum sér og híta sig, LÍF og LIST 27

x

Líf og list

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Líf og list
https://timarit.is/publication/819

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.