Teningur - 01.01.1987, Blaðsíða 8

aftur sigld af stað uppá Skaga og það
stóð til að hætta leitinni. Froskmennirnir
ætluðu að gera eina tilraun enn, allra
síðustu tilraun, þeir höfðu reynt að segja
mér sem sat skjálfandi og með tárin í
augunum að þetta væri vonlaust, hand-
ritið hefði lfklega tæst í skrúfunni, enda
væri sjórinn fullur af pappírssnifsum.
Ein úrslitatilraun! Fyrir mína grát-
beiðni. Eg reyni að bægja frá mér sjálfs-
ásökunum um fyrirhyggjuleysi og flum-
brugang þegar við sem sitjum inní bíln-
um heyrum kallað, það hefur eitthvað
fundist... Við stökkvum út og ég hleyp
fram á bryggjusporðinn þar sem frosk-
mennirnir svamla á yfirborðinu. Þeir
drösla einhverju þungu á milli sín, lík!
segir einhver, en ég þekkti strax og hafði
þekkt um leið jafnvel þótt ég hefði séð í
svipleiftri ofaní fjöldagröf, svartan haus-
inn á Erkienglinum sem skaut uppúr
vatnsskorpunni...
Stefán Snævarr
NAFNLAUSN
I
Augað sem sér
sér ekki augað sjá
Eyrað sem heyrir
heyrir ei eyrað heyra
Spegillinn speglast
í spegli
sem speglast í spegli.
II
Askja í öskju
sem er askja
í annarri öskju
Bergmál sem bergmálar
bergmáli
Hringiða krókóttra stíga
um lokaða garða.
Intermezzo nr. 2
Intermezzo nr. 1.
Við ferðumst
á Möbíusarborða
líkt og ljósið
sem á vegferð sinni
um heiminn
snýr aftur til
upphafs síns.
Erindaskipan ljóðsins brenglaöist í síðasta
tölublaði og er það því birt hér aftur. Höf-
undur er beðinn velvirðingar á mistökunum.
I þessu ljóði
ekkert satt orð
engin orð
sem ríma
er Ijóðið gríma?
IV
Augað sem sér
eyrað sem heyrir
bergmál sem bergmálar
spegli sem speglar
öskju í öskju,
hringiða krókóttra stíga
um lokaða garðinn
við völundarhúsið
við völundarhúsið.
6