Teningur - 01.01.1987, Blaðsíða 11

Böðvar Björnsson
Oskrifað blað
Yfir mér er einhver höfgi. Ég er einn í
skólastofunni og naga epli. Eplið hverf-
ur hægt og hægt augum mínum og þess-
um heimi.
Enginn situr í kennarastólnum. Á
kennaraborðinu er segulband og prik og
fáein óskrifuð blöð sem ég veit ekki hvað
skrifað verður á. Á töflunni eru tölustaf-
ir og stærðfræðitákn. Stafirnir og táknin
eru einu sjáanlegu minjar um síðustu
kennslustund og minna mig óljóst á mas-
ið í kennaranum. I næstu kennslustund
verður allt þurrkað af töflunni.
Heilar ónotaðar krítar og krítarstubb-
ar eru á lítilli hillu sem er samföst við
töfluna og liggur eftir henni endilangri.
Svartur púöi sem notaður er til að
þurrka af töflunni er líka á hillunni. Púð-
inn drekkur í sig allt sem skrifað er á
töfluna og geymir í sér í formi krítardufts
mikla þekkingu. Ég get ekki horft á púð-
ann lengi í einu. Hugsunin um þurrt krít-
arduftið sem púðinn er mettaður af veld-
ur mér óþægindum í tönnum og góm-
num. Ef einhver tæki nú púðann og ræki
hann uppí mig!
Ég er búinn með eplið. Ég stend upp
og geng að ruslakörfunni. Ég rek hægri
fótinní skólatösku og hún fellur flöt. Ég
reisi töskuna við. Skólatöskur liggja upp
við hvert borð. Hverju borði fylgir
stóll. Á sumum stólunum hanga úlpur, á
öðrum peysur og á enn öðrum ekki
neitt. Á borðunum eru bækur og penna-
veski og laus blöð og gosflöskur. Á einu
borðinu er bara blýantur. Ég horfi oní
ruslakörfuna og læt eplakjarnann falla. í
ruslakörfunni eru samanvöðluð blöð,
appelsínuhýði, vafningslagaðar blýants-
flyksur úr yddurum, og nú eplakjarninn
minn.
Ég fer aftur í sætið mitt og veg salt á
stólnum og horfi útum gluggann. Tréð
fyrir utan, sem í vor belgdi sig út er nú
hægt og hægt að draga sig í skel og sleppa
blöðum sínum. Gulu og rauðu blöðin á
trénu eru stinn og brothætt. Grænu
blöðin eru mýkri og sveigjanlegri. En
þeim fækkar óðum.
Ég loka augunum og læt mig dreyma.
í dagdraumum mínum er allt hægt ogallt
leyfilegt. Ég ríki eins og konungur yfir
draumaveröld minni: rekinn áfram af
löngunum mínum og holdlegum fýsnum
og takmarkalausri ágirnd og hefndar-
þorsta. Þegar ég opna augun er ég sak-
laus einsog ungabarn. Stundum, sér-
staklega þegar ég er þreyttur, læt ég mér
nægja að vera áhorfandi að hörmung-
unum. Þá er ég allt án þess að vera nokk-
uð sérstakt. Þá er ég eins og guð.
Bjallan hringir og ég opna augun. Ég
heyri bekkjarsystkini mín safnast saman
fyrir framan skólastofuna. Ég horfi á
hurðina og bíð eftir að hún opnist. Alltaf
þegar ég bíð verða sekúndurnar að mín-
útum og mínúturnar að klukkustundum.
Ég veit ekki hvers vegna, en ég fæ sting í
magann þegar lyklinum er stungið í
skrána. Dyrnaropnast. Kennarinn kem-
ur fyrstur inn. Hann gýtur augunum sem
snöggvast til mín og gengur rakleitt að
kennaraborðinu. Þegar hann gýtur aug-
unum til mín segir hann: „Afhverjusitur
þú einn inni í frímínútum“? ,,Ég á ekki
við að hann segi það berum orðum, en
ég get séð það í augum hans. Það sem ég
á við er að fólk segir alltaf miklu meira
með því sem það lætur ósagt en hinu sem
það segir.
Og þannig byrjaði þetta skólaár - á
sama hátt og öll hin - endalausar svartar
töflur og hvítar krítar, nýklippt hár, ang-
an af appelsínuhýði og eplaafgöngum úr
ruslakörfunni, nemendur: 1 stykki nem-
andi, 2 stykki, 3 og 476 í spjaldskrá,
sautján klukkustunda gamlir skór með
mjallahvítum reimum og hreinum sóla,
þrjátíu lítil borð og stólar andspænis
kennaraborði á stalli, auð stílabók og
penni sem aldrei hefur dregið staf eða
línu, skólastjóri í stífpressuðum fötum
og með slaufu gengur upp f jögur þrep og
að púlti til að masa ... glettast ...
suða ... fyrir stórum eyrum sem þó eru
ekki opin fyrir öllu, stórir gluggar fyrir
augun að horfa útum og fyrir hugann að
láta reika alveg einsog fyrir 364 dögum,
leðurangan af skólatöskum, endalausir
gangar sem liggja einsog hraðbrautir -
komið er að gatnamótum - til hægri
9