Birtingur - 01.04.1955, Side 31

Og nú varð grunur liennar að vissu: Það
var hún sjálf sem var dáin, hún haíði fyrir-
farið sér og það var hún sem þær ætluð'u að
fara að jarða.
Hún hljóðaði af angistinni sem greip hana,
en það heyrði það enginn, konan leit þó
snöggvast upp frá mokstrinum og skimaði lík-
ast fugli, eða eins og hún væri ekki viss um
nema henni hefði heyrzt eitthvað. Svo hnýtti
hún klútinn betur undir liökuna og héit áfram
að' moka.
Nú var hún viss um að enginn myndi
nokkru sinni heyra til hennar framar í þessum
heimi né sjá hana, en hún myndi verða þarna
fyrst um sinn, öllum ósýnileg og einmana,
enginn yrði hennar var.
Einhver kallaði á dóttur hennar og bað
hana. að sækja kýrnar og hún fylgdist með
henni suðryfir ána og upp grasflákana í heið-
mni, án þess að bamið vissi af henni, og hún
vissi hvar kýrnar voru, þótt barnið fyndi þær
ekki, en hún gat ekki sagt því hvar þær voru,
því það’ heyrði ekki til hennar né sá þó hún
benti því og reyndi að lokka það. Aðeins einu-
sinni leit barnið í áttina til hennar þegar hún
kallaði nafn þess, eins og það hefði orðið ein-
hvers vart, en það sá hana ekki og grúfði sig
niðrað' lynginu og fékk sér berjalúku um leið
og það gekk, svo hélt það áfram að leita að
kúnum, þar sem þær voru ekki.
Þá leiddist henni að geta ekkert gert fyrir
barnið sitt og vissi að hún myndi aldrei geta
gert neitt fyrir það framar. Hún yfirgaf því
barnið og gekk lengra upp í heiðina, alveg
uppundir brún, og þegar liún kom þangað sem
okki átti að' vera annað en grjót og mosi, þá
var þar fallegur garður með ungum, renglu-
legum trjám. En þetta var of hátt uppí fjalli
td þess að þar gætu þrifizt trjáplöntur, hún
haiði ekki séð þetta fyrr og fannst að það
g'æti ekki tilheyrt lífinu, það myndi enginn
HERMANN PÁLSSON:
Vísa
Þú gerir vor mitt að vetri
og lest mér frostrósir fölvar
svo hrímþorn í brjósti mér hníta.
Og döggin harðnar að hélu
en týnist litur af laufi
er afbrýði sál minni svalar.
sjá þá nema hún. Það var sólskin milt og fall-
egt, en kom svolítið annarlega fyi'ir, eins og
það væri gulleitt eða rökkvað.
Hún stanzaði hjá þessari gróðurvin í mosa-
fjallmu og leit til baka sorgfull í huga og þótti
undarlega komið fyrir sér. Hún vissi að hún
var dáin og það yrði aldrei aftur tekið, hún
vissi það líka að hún hafði fyrirfarið sér, þó
hún gæti ekki munað eftir því, né vitað
hversvegna, og hún var viss um að hún ha.fði
orðið að gera það og að það væri af sömu
ástæðu og söknuðurinn og angistin sem hún
fann til í hjartanu og aldrei myndi yfirgefa
hana.
Og þessi söknuður og angist sem hún fann
til í hjartanu, voru það eina. sem hún hafði
tekið með sér úr lífinu sem hún hafði yfir-
gef'ið, en hún gat ekki munað hver væri or-
sök þeirra, og hún gat engan spurt, því það
heyrði enginn til hennar framar. En hana
langaði svo ákaft til þess að einhver gæti
heyrt til hennar, þó ekki væri nema rétt sem
snöggvast, svo hún gæti spurt að því hvers-
vegna liún hefði gert þetta. En þá varð henni
ljóst að aldrei myndi nokkur maður geta svar-
að því. Það' vissi það enginn, því hún hafði
ekki sagt það neinum, áður en hún dó.
Skrifað í janúar 1955.
29