Húsfreyjan - 01.07.1961, Blaðsíða 15

og skorti að ásælast þann reit, sem Israel
hefur að miklu leyti grætt úr sviðinni
eyðimörk.
Kvöldið áður en frú Meir fór frá ís-
landi, fékk hún mér spjald, er á stóð:
Kveðjur til íslenzkra kvenna, og undir
nafn hennar, skráð latnesku og hebresku
letri.
inga, sem heimsótt hafa Ráðstjórnarríkin,
hve margar konur sæjust þar vinna erfið-
isvinnu, en ekki virðast þeir hafa hugleitt
það afhroð, sem þjóðin galt á styrjaldar-
árunum, er f jöldi æskumanna féll. Er hætt
við, að endurreisn atvinnulífsins hefði
gengið treglega, ef konurnar hefðu ekki
lagt hönd að hverju verki. Nú hafa verið
tL- \
-3- n jl
Frú Furtseva lýsti því oftar en einu
sinni yfir meðan hún dvaldi hérlendis, að
Ráðstjórnarríkin vildu sýna Islandi alla
vinsemd í samskiptum, hvort heldur þau
væru viðskiptalegs eða menningarlegs
eðlis. Hins vegar dró hún heldur enga dul
á það að gefnu tilefni á blaðamannafundi,
að ef svo færi, að ógnir styrjaldar milli
heimsvelda skyllu yfir mannkynið og Is-
land yrði í þeim átökum stökkpallur til
árása á Ráðstjórnarríkin, þá yrði þessu
landi ekki sendar mildari kveðjur en bein-
um árásaraðilum.
Hún kvaðst telja það einn stærsta sig-
ur þess þjóðskipulags, er menn byggju við
í Ráðstjórnarríkjunum, að þar hefði verið
komið á fullkomnu jafnrétti karla og
kvenna og taldi að konur þar myndu fyrir
engan hlut vilja afsala sér þeirri aðstöðu.
Þarlendis stunda fleiri konur en karlar
læknis- og kennslustörf og ekki hafa kon-
ur reynzt þar eftirbátar karla við vísinda-
störf. Það hefur hneykslað suma íslend-
sett þar lög, er banna konum námastörf
og sum fleiri hættuleg erfiðisverk.
Af þeim tveimur konum, sem hér hefur
verið rætt um, ættum við að sannfærast
um það, að tímabært sé að varpa fyrir
borð þeirri minnimáttarkennd, sem marg-
ar konur ala enn með sér. Þar sem konur
beita orku sinni og draga ekki af sér, þá
hefjast þær í æðstu stöður þjóðfélagsins,
en það þýðir hvorki hér né annarsstaðar
að bíða þess, að einhver annar aðili rétti
þeim á gulldiski áhrif og völd. Þessar tvær
heimsóknir eiga að verða okkur öllum
hvatning til þess að sinna almennt meira
félagsmálum en við höfum gert og láta
ekkert svið þjóðfélagsins vera okkur óvið-
komandi. Við eigum að stuðla að mennt-
un stúlkna og hlúa að þeim, sem af al-
vöru vilja vinna þjóð sinni gagn. Þá ætti
ekki að þurfa að bíða áratugi eftir því að
konur nái áhrifum á Alþingi eða skipi
ráðherrasess á Islandi.
Sigríður Thorlacius.
Húsfreyjan
15