Húsfreyjan - 01.07.1961, Síða 16

Gyimmfíu
Nú hefi ég siglt og svamlað
í samfleytt fimmtíu ár
á mannlífsins meginhafi
og marað stundum í kafi
eða flogið sem fullþroska már.
Fyrir þeim fimmtíu árum,
sem framan eru sögð,
lagði ég fyrst út í lífið
með ljóshærða bjarta vífið,
og lífsbrautin þar með lögð.
Við áttum ei öndvegissúlur,
sem út skyldi steypa í sjá.
þó fórum við landa að leita
og létum það þannig heita,
að nausti þær myndu ná.
Svo náði okkar nökkvi landi,
og nokkra höfðum við bið,
þar sem úthafsins bratta bára
brotnar um þúsundir ára
og kafnar þar klungrin við.
Öldurnar utan af hafi
báru áður á herðum sér
landnemans lukkustoðir,
sem löngum með slitnar voðir
leituðu landseturs hér.
Og enn ber þó aldan að landi
alls konar rekald og mor,
sém flýtur af fjarlægum ströndum
og festist á íslenzkum söndum
vetur, sumar og vor.
Ég velti og velti frá sænum
viðnum af ókunnri strönd.
Hvort eitthvað af viðnum var okkar tré
sem átti að prýða landnemans vé,
sást hvorki á kanti né rönd.
ára sigfing
Það er óráðin gáta sem enginn fær leyst,
hvað átti að tegla úr þeim við.
En aldrei hann komst í öndvegi það,
sem átti að prýða okkar landnámsstað.
Við fengum þar ekki frið.
Nú hefi ég siglt og svamlað
í samfleytt fimmtíu ár.
Hér skal ei sögð sú saga
og sizt ég í hendur mig naga,
þótt fellt hafi tregatár.
Þó standa ég ætti við stýrið,
ég stóð ekki einn á vakt,
því konan, sem kaus ég forðum
og kann ei þakka með orðum,
hefir allt sitt til lífs míns lagt.
Nú höfum við hleypt undan veðri
í hlé var nökkvanum lagt,
en aðeins við eina festi
og óttast að þá og þá bresti,
en aleinn ég er nú á vakt.
Og ef að ég lifi svo lengi,
að líftaugin slitni sem band
og holskeflan hrífi þá fleyið,
sem hefir í varinu legið,
og flytji á fjarlægt land.
Ég vil vaka svo lengi hún lifir,
sem lífið allt helgaði mér.
En þegar hún lifir ei lengur,
þá lífs míns brestur strengur.
Ég einn þá á eftir fer.
Beigaldi.
16
Húsfreyjan