Nýtt og gamalt - 01.01.1915, Blaðsíða 47

45
alt, sumt hlægilegt, og það sem helst
vakti grun þeirra var svo smávægi-
legt, að þeir brostu loks að því sjálflr.
En í því sá jeg undramátt Drottins,
að þeir tóku alls ekki eftir því, sem
hefði getað komið mjer á kaldan klaka,
og það var fyrirliða-sverðið mitt gamla
heiman frá Norvegi sem hjekk á miðj-
um stofuveggnum, alveg andspænis
leitarmönnunum. Jeg var með sjálf-
um rnjer að reyna að finna hagkvæm
orð til að útskýra fyrir þeirn, að
prestsefni í Noi vegi yrðu að inna
varnarskyldu af hendi, og væru þá
stundum fyrirliðar; en þess þurfti ekki,
þeir voru blindir að þessu leyti. —
Eigi jeg að benda á „eðlilega" skýr-
ingu að þessu, yiði það líklega helst
að þeir voru sjálfir alvopnaðir, og
svo vanir að sjá vopn, að þeir veittu
ekki sverði mínu athygli, en hugðust
mundu finna einhver leyniskjöl.
Að lokum varð lögreglumönnunum
og hermönnunum sundurorða. Síðasti
lögreglumaðurinn, sem kom, ljet á
sjer skilja, að hermennirnir sæu ot-
sjónir af tómri hræðslu. Hann þótt-
ist sjá af ýmsu að jeg segði satt, og
vildi ekki taka á sig þá ábyrgð að
taka mig fastan eða flytja mig til
ræðismannsins, þar sem búast mætti
við uppnámi á götunum á leiðinni.
Þegar hinir voru farnir, bað hann
mig meira að segja afsökunar. Jeg
fullvissaði hann utn að mjer væri