Vera - 01.02.1986, Blaðsíða 18

Okkur, sem búum í Reykjavík, hættir til aö leggja mæli-
kvarða borgarbúans á alla hluti og yfirfærum þá gjarnan
á landið allt það sem borgin hefur upp á að bjóða. Þetta
á t.d. við þegar talið þerst að fullorðinsfræðslu og endur-
menntun — okkur finnst hún fátækleg í Reykjavík en
gleymum því að víðast hvar út um landið er litla sem enga
fullorðinsfræðslu að fá. Þó Selfoss sé kannski ekki dæmi-
gert fyrir landsbyggðina þar sem bærinn nýtur (og geldur)
að ýmsu leyti nábýlisins við Reykjavík, þá lék Veru samt for-
vitni á að vita hvernig það hefði gengið fyrir tæplega fer-
tuga húsmóður og 3ja barna móður að ná sér í stúdents-
próf þar vorið 1983. Við rennum austur fyrir fjall og töluðum
við Valgerði Fried sem var annar af þeim tveimur stúdent-
um sem fyrstir útskrifuðust frá Fjölbrautaskóla Selfoss. Hinn
stúdentinn var líka kona á hennar aldri. „Tímanna tákn,
ekki satt?“ eins og Valgerður orðaði það.
Við spyrjum Valgerði hvenær þetta hafi allt saman byrj-
að?
Þetta byrjaði haustið 1977
en þá voru komnar hér á Sel-
fossi hinars.k. framhaldsdeild-
ir, þ.e. 5. og 6. bekkur, sem
voru einhvers konar vísir að
fjölbrautaskóla. Elsta dóttir
mín hóf þá nám í 5. bekk og ég
ákvað að skella mér með henni
og settist á skólabekk með
krökkunum. Reyndar vorum
við fjórar af eldri kynslóðinni í
bekknum en ég hafði ekki hug-
mynd um hinar fyrr en ég sá
þær fyrsta daginn.
— Hvernig var að setjast á
skólabekk með 16 ára krökk-
um?
Það var ótrúlega gaman og
miðað við þá reynslu hefði ég
ekki viljað fara í öldungadeild.
Auðvitað má segja að ég hafi
ekki fengið eins mikiö út úr
kennslunni með þessu móti því
að hún var öll miðuð við þenn-
an aldurshóp — en ég fékk
bara svo margt annað í stað-
inn. Sjálfsagt hefur verið erfið-
ast fyrir kennarana að hafa
okkur þessar fjórar þarna og
ég held aö sumir þeirra hafi
verið hálfhræddir við okkur.
Við höfðum svolitið annað
sjónarhorn en krakkarnir.
Kennararnir voru vanir að
kenna þeim og svo komu allt í
einu fjórar fróðleiksþyrstar
konur sem voru síspyrjandi.
Einn þeirra sagði mér seinna
að honum hefði fundist sem
við værum alltaf að gagnrýna
sig. En þannig var það alls
ekki, við vorum bara forvitnar.
— En hvernig stóð á því að
þú fórst út i þetta?
Ég var orðin svolítið óánægð
meö sjálfa mig án þess að vita
af hverju og svo ákvaö ég að
þetta væri lausnin. Ég hafði
einhvern veginn ekkert á bak
við mig og langaði til að læra
svo ég ákvað að kynnast þessu
aðeins. Ég var bara 33 ára
gömul og hafði alltaf átt þenn-
an gamla draum að taka stúd-
entspróf. Reyndar hugsaði ég
ekki beinlínis um það að Ijúka
stúdentsprófi þegar ég byrjaði,
enda fannst mér það svo lang-
sótt og fjögur ár langur tími.
Þar að auki var Fjölbrautaskóli
Selfoss ekkert í sjónmáli á
þeim tíma. Mig langaði bara að
prófa.
— Var þetta mikil breyting á
lifi þinu að setjast allt i einu í
skóla?
Já, þetta var mikil breyting
en alveg óskaplega skemmti-
legt og ég hafði virkilega þörf
fyrir að læra. Reyndar var
þessi fyrsti vetur minn í skólan-
um afskaplega sérkennilegur,
því ég varð fyrir þeirri hræði-
legu reynslu stuttu eftir að
skólinn byrjaði að missa
drenginn minn í slysi 6 ára
gamlan. Eftir þann atburð varð
skólinn n.k. geymslustaður.
Ég hafði ekki löngun né vilja til
nokkurs hlutar en fannst best
aö vera þarna úr því sem kom-
ið var. Ég gat ekki verið ein
heima en eitthvað varð ég að
gera. Ég varð að halda mér
uppi og vera til áfram. En þetta
var óskaplega erfitt því ég átti
svo erfitt með aö vera kjur og
sitja út tímana — ég beinlínis
þusti út í frímínútum. Löngu
frímínúturnar urðu mér sér-
staklega erfiðar því þá hafði ég
verið vön að fara heim og keyra
drenginn í skólann.
— Hvernig gekk þér þá að
einbeita þér að náminu?
Ég haföi ekki nokkra einbeit-
ingu og fór alltaf ólesin í skól-
ann. Sem dæmi um það
hvernig ég var má nefna, að á
enskuprófinu íjanúaráttum við
að svara fjöldanum öllum af
skriflegum spurningum en hjá
mér féll helmingurinn af þeim
út. Ég týndi þeim hreinlega og
auðvitað var einkunnin eftir
því. Ég ætlaði svo að hætta í
skólanum eftir áramót, var ráð-
lagt það af lækni, og leitaði
eins og grenjandi Ijón að vinnu
en fékk sem betur fer enga. Ég
hélt því áfram, fór í prófin um
vorið og náði þeim öllum.
— Eftir þetta hefur þú svo
haldið áfram?
Já og nei, það gekk nú á
ýmsu. í mars ’79 eignaðist ég
dóttur mína, hana Eyju Lif, og
ætlaði mér alls ekki að fara í
prófin það vor enda hætti ég að
sækja tímana í lok janúar. Svo
var ég aö hlýða Bergljótu dótt-
ur minni yfir fyrir efnafræöi-
prófiö og þá sagði hún við mig:
„Mamma þú drífur þig bara í
prófið, þú kannt þetta miklu
betur en ég.“ Hún talaði mig til
og ég ákvað aö fara í prófið og