Vera - 01.04.1993, Qupperneq 38

og friðsælir eins og þetta litla
kríli, sagði Ólöf.
- Hvað er það eiginlega sem
gerist? sagði Jórunn yngri
hugsandi.
- Það er erfðasyndin, svar-
aði Jórunn eldri hraðmælt.
- Erfðasyndin? Ertu rugluð,
amma mín? Heldurðu að Inga
litla sé fædd með einhverjar
syndir frá okkur hinum á
herðunum?
- Amma þin meinar það
ekki þannig. Hún á við að
tilhneigingin til að gera illt búi
í okkur öllum.
- Einmitt, hrópaði Jórunn
eldri.
- Ég get nú ekki ímyndað
mér að það sé neitt illt í henni
Ingu litlu, sagði Jórunn yngri
og horfði á dóttur sína.
- Nei, ég held að það sé líka
óþarfi að vera að velta því fyrir
sér að svo stöddu, sagði móðir
hennar hlæjandi.
- Ég hef meiri áhyggjur af
því hvernig mér sjálfri takist að
hugsa um hana.
- Uss, það verður allt í lagi,
ég sé það á handtökunum,
sagði amma hennar.
- Heldurðu það? Stundum
er ég svo kviðin, sagði Jórunn
yngri og horfði á barnið.
Jórunn eldri hrökkvið. Hún
rásaði inn í eldhúsið, greip
kaffikönnuna og setti hana i
vaskinn. Þreif viskastykki og
flögraði fram í stofu.
- Hveiju kvíðirðu, Jórunn
mín, spurði Ólöf.
- Æ, ég veit það ekki. Þetta
er bara svo mikil ábyrgð og
fyrstu árin eru það sem börnin
búa að allt lífið. Nú fer ég
bráðum að vinna og þarf að
setja hana frá mér og ef hún er
ekki tilbúin til þess getur að-
skilnaðurinn gert hana örygg-
islausa.
- Ég held að þú þurfir ekki
að hafa áhyggjur af þvi ef þú
finnur góða dagmömmu.
- Brjóstagjöfin fer öll úr
skorðum.
- Hún verður orðin nærri
hálfs árs, það ætti ekki að gera
henni neitt.
- Ég er stundum að hugsa
um hvort ég eigi ekki bara að
segja upp starfinu og vera
heima hjá henni. Gefa mér
tíma til að hugsa almennilega
um hana.
- Ég er nú hrædd um að það
verði erfitt fyrir ykkur að lifa af
kaupinu hans Hallsteins ein-
göngu. Afborganirnar af íbúð-
inni eru svo háar, sagði Ólöf.
- Kannski eru þetta bara
draumórar. En mér finnst að
ég muni geta sparað ýmislegt
með þvi að vera heima. Þá þarf
ég ekki að borga dagmömm-
unni og bensínkostnaðurinn
yrði lægri. Svo mundi ég bara
nota taubleyjur.
- Já, eins og ég gerði, tónaði
Jórunn eldri í hrifningu.
- Ég mundi elda hollan mat
og baka mitt eigið brauð úr
lífrænt ræktuðu mjöli. Vigga
sem er með mér í bijósta-
mæðrahópnum ætlar að koma
með fullt af uppskriftum á
morgun.
- Afturhvarf tif náttúrunn-
ar! Ólöfbrosti.
- Ég held að það sé nauð-
synlegt, svaraði dóttirin með
ákafa. - Það er svo hræðileg
tilhugsun að maður sé að fylla
jiessa litlu kroppa af gervi - og
rotvarnarefnum. Vigga á vin-
konu sem hefur alltaf passað
upp á þetta og hún var með
stelpuna sína á bijósti þangað
til hún byijaði í leikskóla. Nú
er stelpan orðin fimm ára og
hún hefur bara einu sinni
fengið kvef.
- Nei er það! Þetta er alveg
eins og mamma. Hún hafði
Ingimar bróður á brjósti í þrjú
ár af því að það voru ekki til
neinar túttur fyrir vestan,
sagði Jórunn eldri og strauk
viskastykkinu eldsnöggt yfir
bakið á stólnum sem hún stóð
við.
- Af hveiju sestu ekki,
mamma mín, og lætur fara vel
um þig þessa stund sem við
stöldrum við, sagði Ólöf.
- Ég er að laga kaffið. Jór-
unn eldri hentist fram í eldhús
og skrúfaði frá krananum.
Fyllti geyminn á rafmagns-
könnunni af vatni, gleymdi sér
og trítlaði inn í stofu.
Jórunn yngri var búin að
leggja Ingu litlu á öxl sér og
klappaði létt á bakið á henni.
- Þetta er svo mikil ábyrgð.
Ef ég geri smá mistök getur
farið svo að hún bíði þess
aldrei bætur, sagði hún.
Okkur verður öllum
eitthvað á. Þér vex þetta bara í
augum af þvi að þú ert ekki
búin að jafna þig almennilega
eftir fæðinguna. Það tekur
nokkra mánuði, sagði Ólöf
hughreystandi.
- Þið eigið gott að vera
búnar að koma börnunum
ykkar upp og þurfa ekki að
hafa áhyggjur af þeim lengur,
andvarpaði Jórunn yngri.
Jórunn eldri kipptist við.
Flokkur skæruliða marséraði
af stað út úr geymslunni og
sótti að henni. Hún sló viska-
stykkinu þéttingsfast út í loftið
og tvístraði þeim.
- Gott og gott. Nú verðum
við að lifa með afleiðingunum
af mistökunum. Þetta er allt
búið og gert og við fáum engu
breytt hér eftir, sagði Ólöf.
- Það er alveg rétt. Við fáum
engu breytt og þess vegna er
best að vera ekkert að hugsa
um það, æpti Jórunn eldri.
- Amma mín, það er nú
kannski ekki hægt að byrgja
svoleiðis lagað inni endalaust.
Ég held að það sé betra að
horfast í augu við það og reyna
að vinna úr því, sagði nafna
hennar og lagði dótturina aftur
á bijóst.
Jórunn eldri tók undir sig
stökk fram í eldhús. Hún
opnaði nokkra skápa, fálmaði
eftir kuski með viskastykkinu
og þreif kaffibaukinn út úr
einum og stakk honum inn í
annan. Hún dundaði dágóða
stund við skápana og gætti
þess að loka þeim öllum
kyrfilega áður en hún fór aftur
inn í stofu.
- ... þessi endalausa sektar-
kennd nagar allt innan úr
manni. Mér fannst ég mega til
með að gera eitthvað í málinu.
Ég er ekki fimmtug enn og get
ekki hugsað mér að vera með
ósýnilegan hauspoka það sem
ég á eftir ólifað, heyrði hún
Ólöfu segja.
- Mér finnst þetta frábært
hjá þér, mamma. Hanna vin-
kona mín er í svona sjálfs-
styrkingarhópi og hún segir að
það hafi hjálpað sér ótrúlega
mikið.
- Mér finnst það vera þess
virði að reyna, svaraði Ólöf.
- Veit pabbi að þú ert að fara
í þetta?
- Já, ég held að hann hafi
verið hálfundrandi enda skilur
hann ekki vandamálið. Þess-
um karlmönnum er svo lagið
að fria sig af ábyrgð þegar
manneskjur eru annars vegar.
- Þú leyfir mér að fylgjast
með hvernig gengur. Hvenær
byijarðu?
- Annað kvöld og þú mátt
hugsa vel til mín. Eg er með
svolítið í maganum, sagði Ólöf
og þrýsti kviðinn.
- Æ, er þér illt í maganum.
Á ég að hræra þér matarsóda í
vatni, mér finnst það svo gott
þegar ég fæ í magann, sagði
Jórunn eldri og tók kipp i
áttina að eldhúsinu.
- Nei, nei, það er ekkert svo-
leiðis, sagði Ólöf hlæjandi.
- Svona svona, nú er hún
búin að næra sig, sagði Jór-
unn yngri og horfði með ástúð
á barnið.
- Er þá ekki röðin komin að
okkur? Varstu með kaffi,
mamma mín? spurði Ólöf
- Nei, nú skal ég alveg ...
Móðir hennar snerist á hæli.
- Nei, vertu ekkert að hafa
fyrir því, amma mín. Ég er að
flýta mér. Við erum að fara
með hana í barnasundið á
eftir, sagði Jórunn yngri.
- Æ, eruð þið að fara, ég átti
eftir að tala um svo margt ...
Það er geymslan ...
- Hvað er nú með geymsl-
una? spurði Ólöf.
- Lásinn, hann er ónýtur og
húsvörðurinn ... þú veist það
þýðir ekkert ... æ, það skilur
þetta enginn ...
- Ég lít á geymsluna á
leiðinni út. Ef lásinn er ónýtur
skal ég kaupa nýjan.
- Ætlarðu að gera það? Jór-
unn eldri varp öndinni léttara.
- Hann skilur þetta ekki
húsvörðurinn. Dyr eru til þess
að læsa þeim, sumt þarf að
læsa úti og annað að læsa inni,
bætti hún við í trúnaði.
Jórunn yngri horfði á ömmu
sína.
- Amma mín, dyr eru ekki
bara til að læsa þeim. Stund-
um þarf að opna þær.
Hún kyssti gömlu konuna
og fór út á hæla móður sinni
með barnið í fanginu. Jórunn
eldri lokaði hurðinni kyrfilega.
Svo tvílæsti hún og setti örygg-
iskeðjuna fyrir. □
Framhald í nœstu Veru.
Teikning Sigurborg Stefónsdóttir
Iðunn Steinsdóttir skrlfar fyrsta hluta
framhaldssögunnar sem nokkrar
sögukonur hafa teklð að sér að
skrlfa fyrir Veru. Fyrsta bók Iðunnar
Knóir krakkar kom út 1982. Síðan
hefur hún skrifað ó annan tug
barnabóka. Sumar bóka sinna telur
hún þó nólgast að vera fullorðins-
bœkur, en þar sem hún hafl verlð
markaðssett sem barnabókahöf-
undur teljist bœkur hennar til barna-
bóka. Iðunn hefur skrifað nokkur
leikrit í samvinnu við Kristínu, systur
sína. Mó þar nefna Síldin kemur og
síldin fer og 19. júní. Nýjasta bók
Iðunnar heitir Fjórsjóður 1 Utsölum. □
IÐUNN SPINNUR
SÖGUÞRÁÐ
38