Vera - 01.05.1996, Qupperneq 29

Tjaldiö hennar Guörúnar.
Svo agnarsmátt í samanburöi viö Dynjandi.
urland voru sólríkir og hitinn fór varla niöur
fyrir 20 stig. Djasshátíð var í fullri sveiflu á
Egilsstöðum og og allt iðaði í mannlífi. Á
tjaldsvæðinu hitti ég kærastann minn sem
hjólaði hringinn á móti mér. Það var mjög
skritið að vera allt í einu á ferðinni með ein-
hverjum öðrum. Við fórum m.a. I Mjóafjörð
og það var vel þess viröi að stríöa við brekk-
urnar, mjög fallegt er í firöinum og sérstök
byggö. Brekkuþorp er vandlega falið fyrir
okkur hinum sem lifum í hraða streitu-
kennda neyslusamfélagsins. Eftir viku sam-
veru skildu leiöir og ég hélt áfram norður og
hann suöur. Eitt augnablik fannst mér ég
vera einmana en sú tilfinning vék fyrir öðrum
hugsunum. Ég hugsaöi um það sem ég átti
í vændum, Hellisheiði eystri sem er einn af
hæstu fjallvegum landsins og einungis er
haldið opnum á sumrin. Hellisheiði liggur
milli Jökulsárhlíðar og Vopnafjarðar en þang-
að ætlaði ég og hélt því á brattann. Daginn
áöur hafði snjóaö í fjöllin en þetta leit vel út,
ekki laustviö aö sólin léti sjá sig öðru hvoru.
Ég gældi við þá hugmynd að kíkja við hjá
jólasveinunum sem ég haföi lesið um að
byggju í Smjörfjöllum, sem er næsti bær viö
Hellisheiðina. Ég lét mér nægja að halda
mig við veginn, sem var eins og slanga sem
hlykkjaðist upp hvíta fjallshlíðina. Fyrst kom
haglél og síðan fór að snjóa. Snjóa í júlí! Það
var lítið annað að gera en að halda áfram og
ég gekk með hjólið í hjólförum í snjónum,
upp, upp og áfram upp. Ég fór í ullarvettling-
ana yfir hjólahanskana, húfu undir hjálminn
og setti á mig trefil. Ekkert var útsýnið og
mér leið eins og ég væri ein einhversstaöar
langt frá öllu, ég áttaði mig ekki á því hve
langt var eftir og ég var oröin þreytt. Ég vildi
ekki stoppa því þá hefði mér orðið kalt. Ég
stóð frammi fyrir þeirri staöreynd að enginn
myndi gera þetta fyrir mig og að einhvers-
staðar myndi ég komast upp. Þegar ég var
búin aö horfast í augu við þetta tók ég á öllu
sem ég átti til og notaði síðustu kraftana til
að ýta hjólinu áfram upp. Þar sem ég endur-
tók fýrir sjálfri mér aö einhversstaðar hlyti ég
að komast alveg upp og brekkan lægi niður
þá heyrði ég vélarhljóð og leit upp og sá
snjóruöningstæki koma á móti mér! Þetta
var hálfskondið allt saman, gangandi með
hjólið uppi á fjalli og mæta snjóruðnings-
tæki. Ég hélt áfram og þegar ég fór fyrir
næstu beygju var ég komin alveg upp og þar
var annað snjóruðningstæki í fullum gangi!
Talarðu nokkuö íslensku?
Ég hjólaði í mikilli þoku að Húsavík, þar sem
ég ætlaöi að tjalda, og var smeyk um að það
yröi keyrt á mig vegna þess að ekki sást
mikiö framundan og hlustaði ég eftir vélar-
hljóðum. Ég satí tjaldinu og var að elda þeg-
ar fullorðinn maður kom og gaf sig á tal við
mig á ensku. Ég hélt auðvitað að þetta væri
tjaldsvæðisgestur og ég rabbaði við hann
þar til hann sagði að ég væri ekki komin
með miða frá sér á tjaldið. Þá var þetta auð-
vitað tjaldstæðisvörðurinn og ég spurði
hvort hann talaði nokkuð íslensku! „Ég geri
það stundum," svaraði hann og hló. Hann
sagöi mér aö það kæmi ekki mikið af íslend-
ingum á hjólum, hvað þá kona ein á ferð
þannig að hann dró strax þá ályktun að ég
væri útlendingur.
Ég varð fyrir hálfgerðu áfalli á Akureyri,
mikil bílaumferð og fýrirbæri sem ég hafði
ekki séö síðan ég lagði af stað frá Reykjavík,
umferöarljós. Ég gisti tvær nætur þar en síð-
an lá leiðin norður, um Ólafsfjarðagöngin
sem voru köld, dimm og löng. Égfór um Lág-
heiðina sem var mjög skemmtileg, hitinn var
mikill og á uppleiðinni stoppaði ég nokkrum
sinnum við ána til að ausa yfir mig ísköldu
vatninu.
í Varmahlíð var sveitaball í uppsiglingu og
„Á gistiheimilinu í Breiöuvík var heimilishrafn sem var mjög
spenntur fyrir hjólinu mínu, svo spenntur að hann geröi sér
lítiö fyrir og kroppaði myndarieg stykki úr sætinu!“
á uppúr
Áskriftarsími: 562-4111 Kjörgarði Laugavegi 59 Reykjavík