Vera - 01.05.1996, Qupperneq 35

y
i
t

þess að hún gæti vitnað um það að ég legði
henni ekki orð í munn - og er ólýsanlega feg-
in því að hún var hjá mér þegar vitnisþurður-
inn kom. í kjölfar þessa fer ég með Sunnu í
Stígamót T viðtöl sem ég var ekki viðstödd.!
þessum viðtölum tjáði hún konunum ýmis-
legt sem hún sagði mér ekki. Ég segi síðan
Sóleyju frá því að afi hennar hafi gert eitt-
hvað við systur hennar, en ekki hvað hann
hafi gert. Ég gerði mér ekki grein fyrir því þá,
en sá það seinna þegar við ræddum málin,
að á þessum tímapunkti dregur hún sig í
hlé. Þegar hún sá hvernig mér varð við að
komast að því hvað afi hennar hafði gert syst-
ur hennar lokaði hún á allt sem að hann hafði
gert henni og geymdi innra með sér, því að
hún vildi ekki valda mér meiri sársauka.
Þá fannst mér kominn tími til að systkini
mín vissu hvað um væri að vera og um leið
og ég upplýsi þau um málið bið ég þau um
aö koma með mér til þess að ræða við for-
eldra mína. í fyrstu fannst mér systkini mín
sýna mér skilning en þó vissu þau ekki
hverju þau áttu að trúa og vildu ekki taka
skýra afstöðu. Samt voru þau að koma með
tillögur um hvernig ég ætti að haga mér í
þessu máli. Þau vildu ekki að ég kærði og
það mátti alls ekki gera þetta opinbert.
Sáttatillaga kom til greina en best fannst
þeim að leysa þetta á þögla mátann - það
átti að „grafa" þennan Ijóta verknað með
fjölskyldunni. Systkinum mínum fannst
mamma og paþbi vera orðin of gömul til að
standa í þessu - þau virtust frekar vilja
vernda þau heldur en börnin. Þegar ég fór að
tala við foreldra mína komu systkini mín
með mér en viðbrögðin voru eins og við var
að búast - mamma sjokkeraöist í fýrstu en
pabbi sór þetta allt af sér og sagöist aldrei
hafa komið nálægt börnunum.
Ég hafði verið yfirveguð allan tímann en
aö svo komnu máli labbaði ég út. Síðan hef-
ur verið kalt á milli þeirra og mín. Ég hef
heyrt haft eftir þeim aö ég hafi klikkast eftir
skilnaðinn - verið athyglissjúk og orðið vit-
laus af því að þau skrifuöu ekki upp á lán fyr-
ir mig, en sú skýring er hvort tveggja alröng
og langsótt. Það sem mér finnst sorglegast
í sambandi við fjölskylduna mína er að eng-
inn hefur aflað sér upplýsinga um málið og
enginn hefur spurt stelpurnar beint út hvað
hafi komið fyrir. Það er bara sagt að ég Ijúgi
þessu í stelpurnar og málið afgreitt þannig.
Félagsmálastofnun kærir
Fljótlega eftir þetta er Félagsmálastofnun
komin T máliö og kærir fyrir hönd Sunnu - en
máli hennar er vísað frá þar sem hún var svo
ung og ekki talið hægt að „byggja" nóg á frá-
sögn hennar. Þegar Sunnu máli er vísað frá
er Sóley ekki farin að segja frá því sem að
kom fyrir hana en skömmu eftir þetta opnar
hún sig fýrir mér. Hún sagöi að sér liöi illa
því að afi hennar hafi gert sér svolítið sem
henni fyndist ógeöslegt. Ég spurði hana
nánar og þá sagði hún mér brota-brot af því
sem afi hennar hafði gert henni. í framhaldi
af því fer hún til Stígamóta þar sem hún fer
T einkaviðtöl og til meðferðaraðila sem leyfir
henni að tjá sig í myndformi í stað orða.
Þannig var hægt aö finna hve margar tilfinn-
ingar bærðust með henni og ég fann vel tog-
streituna sem hún átti í við sjálfa sig. Það er
ekkert auðvelt fyrir barn að hata afa sinn -
pabba mömmu sinnar - en líka þykja vænt
um hann á sama tíma.
Hún tekur síöan ákvörðun um aö kæra
hann og gerir það vegna þess að hún vildi
það sjálf. Ráðgjafi hennar í Stígamótum fór
með henni og var hún miklu opnari við þá
konu heldur en mig, því að hún vildi ekki að
ég heyrði hvernig hann hefði komið fram við
hana. Eins var þetta gert til þess að tryggja
að ekki væri hægt að segja að ég mataði
hana á upplýsingum, enda vissi ég ekki
nærri allt sem að hann gerði henni fýrr en ég
sá dómsúrskuröinn. Hún var ellefu ára þeg-
ar hún kæröi verknaðinn en það líöa tvö og
hálft ár þar til dómur er kveðinn upp.
Fjölskyldan lokar á málið
Meðan á þessu stóð er ég ekki tekin saman
„Auðvitaö vissi ég að eitthvað var ekki
eins og það átti að vera en á þessum
aldri trúir maður ekki neinu misjöfnu upp
á pabba sinn - „besta pabba“!“
af málið