Vera - 01.06.1996, Síða 37

Ragnhildur Vigfúsdóttir:
Hún yppti öxlum, reif af mér síðustu hárin og
sagði að nú væri ég orðin hrein og fín.
aðra snyrtistofu sem sérhæfði sig í nöglum
og fékk mér handsnyrtingu. Eigandi stof-
unnar var frá Kóreu en samkvæmt mann-
fræðingi sem ég hitti hafa margar konur
þaðan haslað sér völl á þeim fjölmörgu
snyrtistofum sem hér eru. Mannfræðingur-
inn ætlar aö rannsaka þann sér-ameríska
sið sem skreyttar gervineglur eru, en hún
heldur því fram að lægri millistéttin og lág-
stéttin noti langar neglur til að leggja
áherslu á aö þær hafi náð svo langt að
þurfa ekki aö vinna t verksmiðjum. Sam-
kvæmt lauslegri könnun hennar hasla kór-
eanskir innflytjendur sér einkum völl við
verslunarstörf (fjölskyldur) og á snyrtistof-
um, þar sem málörðugleikar aftra þeim ekki
frá því að vinna við sitt fag.
Mér voru boðnar langar skreyttar neglur
sem ég afþakkaði. Ég vildi heldur ekki fá
„þverar" þó það sé aðaltískan núna. Stutt-
ar bogadregnar eru klassískar, að sögn
snyrtifræðingsins, en langar bogadregnar
eru farnar úr tísku. Ég er sumsé klassíska
týpan og því fékk ég mér rautt naglalakk en
ekki blátt eða gult sem eru sumarlitirnir í ár.
Vinkonur mínar, jafnt ameriskar sem ts-
lenskar, ráku upp stór augu þegar þær hittu
mig: hárlausa með naglalakk. „Ji,‘‘
sagði sú tævanska, „hefur móður-
hlutverkið virkilega breytt þér svona
rnikið?" Ekki veit ég hvort það er móður-
hlutverkið, sú staðreynd að mér finnst ég
hafa orðið loðnari með aldrinum og hárin
pirra mig meir en áður, eða tíðarandinn
sem gerir það að verkum að undanfarin ár
hefur háreyðing verið eitt af vorverkunum
mínum. Kannski er það merki um þakslag t
kvennabaráttunni að eitilharður femínisti
eins og ég hef látið undan þrýstingi samfé-
lagsins og læt fjarlægja þessi hár eða einn
af ávinningum sömu baráttu að ég Itt út
eins og ég vil líta út, er stundum með hár á
fótum stundum ekki, raka mig stundum
undir höndunum og stundum ekki... - Háreyð-
ingin sjálf hefur yfirleitt fariö fram í heima-
húsum, ég hef legið á eldhúsborði kunn-
ingjakonu minnar og dóttir hennar fylgst
með og bent á hár sem hafa sloppið, við
rætt um daginn og veginn, um leið og hún
gerir mig „hreina og fína“. Ég hef setið á
gólfinu hjá vinkonu minni og við látið okkur
dreyma um alþjóðlega kvennaráðstefnu á
íslandi meðan hún tætir af mér hárin. Ég
hef setiö hjá snyrtifræðingi úti á landi og
rætt úrslit sveitarstjórnarkosninga meðan
hárin hurfu eins og dögg fyrir sólu. Sumum
hef ég borgað fýrir viðvikið, öðrum ekki.
Áfangi og ekki áfangi
íslenskar konur eru mjög afslappaðar gagn-
vart líkama sínum, að minnsta kosti miðað
við margar amerískar. Þegar ég horfði á
„stálkonumar" fyrr í vor og hlýddi á Ijós-
myndarann og listfræðinginn sem fluttu
þær til landsins lofsyngja hversu mikill
áfangi það væri í kvennabaráttunni að kon-
ur „mættu" loksins hafa vöðva og líta
svona út flaug sú hugsun um kollinn á mér
hvort það hefði ekki verið stærra skref í
þessari þaráttu ef þær hefðu getað látið
vera að fjarlægja öll sjáanleg líkamshár,
skartað vænum brúsk undir höndum, verið
með hár á fótum og eðlilegan háralit. Eitt af
markmiðum kvennabaráttunnar hlýtur að
vera að konur geti litið út eins og guð skap-
aði þær án þess að vera taldar einhvers
konar viðrini.
Ég og tævanska vinkona mín - sem er
stórglæsileg þrátt fyrir eðlilegan hárvöxt! -
erum báðar dottnar í kvennakrimma og
eyddum því dágóðum tíma í bókabúðinni við
að miðla upplýsingum um skemmtilegar
bækur. Við komum við í tímaritarekkunum
og hún benti mér á að meðan til sölu væru
sextán mismunandi brúðar-tímarit en að-
eins eitt femínískt ættum við langt í land.
Það hvort konur raki sig undir höndum og á
fótleggjum gerir ekki útslagið - ég held til
dæmis ekki að konur viö Miöjarðarhafið
séu neitt frjálsari þótt það þyki eðlilegt þar
að hafa líkamshár...
Nú er mál að linni, úti á veröndinni býður
mín kældur drykkur og góð vinkona. Ég á
eftir að sýna henni myndir af fjölskyldunni
og hlusta á það einu sinni enn hve gott ég
á - að geta farið að heiman án þess að hafa
áhyggjur eða samviskubit - að geta notið
lífsins ein eða með flölskyldunni minni, hár-
laus eða hárug...
Með sumarkveðju,
Ragnhildur Vigfúsdóttir
loðnir leggir