Vera - 01.06.1996, Blaðsíða 44

prufuk yrslan
SÚSANNA SVAVARSDÓTTIR PRU FUKEYRIR RENAULT MÉGANE
RENAULTá
mjúhu límumi
Nýjasta útgáfa Renault verksmiðjanna
er Renault Mégane og er þessi netti bíll
arftaki Renault Chamade. Hafandi sjálf
átt Chamade í fimm ár og þekkjandi
hann býsna vel, verð ég þó að segja að
mér finnst þessir tveir bílar að flestu
leyti lítið skyldir. Mér finnst Mégane
vera nær smábílnum, en Chamade og
velti því fyrir mér hvort hann er ekki
einhvers staöar mitt á milli Renault
Chamade og Renault Clio.
Renault Mégane er allur kúptur og mýkri fyrir
augað. Mælaborðið bungarfram og þótt það
sé skolli smart, er ég ekki viss um að það sé
eins þægilegt. Kannski er það íhaldssemi í
mér, en mér fannst það ganga á fótapláss
ökumanns og farþega. Við höfðum tilhneig-
ingu til að færa sæti okkar aftar, á pláss-
kostnað farþega í aftursæti. Vélarpurrið er
horfið í þessum þíl, hann er mun hljóðlátari
en fyrirrennari hans og nokkuð hljóðþéttari.
En eitt eiga þeir sameiginlegt, það eru sömu
leiðinda þrengslin í kringum öryggisbelti I
framsætunum. Þegar maður þarf að sækja
beltiö niður, meðfram sætinu, rífur maður á
sér naglaböndin og brýtur neglurnar af þess-
um troðningi. Þetta er atriði sem Renault
þyrfti virkilega að taka fyrirí næstu hönnun.
En Renault Mégane er ekki bara mýkri út-
lits en fýrirrennari hans. Hann er allur mýkri.
Hann hefur vökva- og veltistýri, sem er
mun betra en í Chamade. Hann lætur mun
betur að stjórn, liggur vel á veginum og þarf
minna pláss í beygjum. Hann er mjög stöðug-
ur á malbiki, en þegar komið er út á mölina,
fannst mér hann rása nokkuð og öryggistil-
finningin var ekki sem best. Sú tegund af Mé-
gane sem ég prófaöi er 90 hestöfl og er það
ágætiskraftur, sem gerirbílinn mjögviðráðan-
legan og hentar vel í landi þar sem hæsti
leyfilegur hraði er 90 kílómetrar. Hann er
sneggri upp en fyrirrennari hans, en þó ekki
svo að hann þjóti af stað. Manni dettur ekk-
ert í hug í þessum þíl að maður sé einhver
trylIitækistöffari, heldur alltaf sama ábyrga
fjölskyldukonan. Það er auðvelt að halda
stöðugum hraða og bremsubúnaðinn er ég
mjög ánægð með. Jafnvel þótt snögghemlaö
sé, lætur hann vel að stjórn - og það á líka
við um malarvegi. Þótt hann rási dálítið í
akstri þar, er hann geysilega stöðugur þegar
hemlað er. Það er ekki lítið atriöi.
Að öðru leyti er öryggisbúnaður Mégane
mjög góður. Þessi bifreið er sérstaklega
styrkt í gólfi og toppi, auk þess sem tveir
styrktarþitar eru í hurðum. Beltin í framsæt-
um eru með sérstökum höggdeyfi, sem sagð-
ur er eini sinnar tegundar í heimi - ég prófaði
þó ekki að klessa bílinn til að sannreyna það,
en finnst gott að vita af því - og í aftursæti
eru þrjú þriggja punkta belti og tveir höfuö-
púðar. Það er loftpúði í stýri, en ekki fyrir far-
þega í framsæti. Fjarstýrðar samlæsingar eru
á hurðum og bíllinn hefur innbyggt þjófavarn-
arkerfi. Ef bílnum er ekki iæst, þegar hann er
yfirgefin, læsir sjálfvirkt kerfi stýrinu, þannig
að þegar að bílnum er komið, fer hann ekki í
gang. Þá þarf að læsa honum og opna aftur
áður en hægt er að ræsa vélina. Það getur sá
einn gert sem lykilinn hefur.
Mégane fylgir nokkuð tískulínunni í bíla-
hönnun í ár að því leyti aö hann er fremur
lendahár útlits. Hliðarrúður eru nokkuð há-
settar og kvartaði átta ára dóttir mín yfir því
aö hún sæi ekki út. Mérfinnst þetta vera galli
á bílatískunni í ár og á þetta jafnt við Mégane
og marga aðra bíla. Annað sem égtók eftir og
fannst undarlegt er að dyrafalsið virðist ekki
nógu þétt. Það fylltist af ryki og þótt bíllinn virt-
ist að öðru leyti hreinn, gaus rykið upp á móti
manni, þegar dyrnar voru opnaðar. Það þarf
því að venja sig á að stíga varlega og langt út
úr bílnum, þegar farið er út. Annars verða föt-
in manns bara skítug.
Sætin í bílnum eru mjög þægileg og bíl-
stjórasætið er hægt að hækka og lækka,
sem í dag er sjálfsagður kostur. Rúður eru
rafdrifnar og eru hnapparnir í hurðinni, en
ekki mælaborðinu. í afturglugga eru hitael-
ement til að bræða ís og hélu um vetur og
þessa útgáfu af Renault er hægt að fá með
þurrku á afturrúðunni, sem mér finnst nauð-
synlegt apparat.
Útvarpið f bílnum, með segulbandi, er
sallafínt, þótt það hafi tekið mig nokkurn tíma
að átta mig á því hvernig takkarnir virka. En
þar sem ég er takkaidjót, eins og svo margir
sem eru að komast til vits og ára, var það
töluvert álag að læra á það takkafargan sem
fylgdi græjum 9. áratugarins. Núna er hins
vegar allt orðið miklu einfaldara. Allar græjur
hafa miklu færri takka, sem geta miklu meira
og þá vandast málið ennú aftur. En það hafð-
ist og ég verð að segja eins og er að
skemmtilegasta uppgötvunin við græjuna í
þessum bíl, er að hún hefur fjarstýringu, sem
liggurí stýrinu, fyrirframan stefnuljósið. Það-
an er hægt að stýra útvarpinu á allan hátt.
Enn eitt sem ég var ánægð meö, var að
varadekkið erí skottinu, en ekki undir bílnum
eins ogí Chamade. Ég hef aldrei skilið hvern-
ig nokkrum manni datt í hug að koma vara-
dekkinu fyrir undir bílnum, því það er ekki
nein smádrulla á því, þegar maður þarf að
skipta. Þá er nú eins gott að vera ekki mjög
penn í klæðaburði þegar maðurfer út að aka,
því fötin manns eru ónýt af drullu og tjöru ef
maður þarf að skipta um dekk. Enda var það
það fyrsta sem ég athugaði með Renault Mé-
gane og var mikið létt þegar ég sá að vara-
dekkið var á eðlilegum og aðgengilegum
stað. Það er semsagt allt á sínum stað í
þessum bíl, varadekk, rúðuhnappar og allt.
Engin frönsk sérviska lengur og öllu mjög
haganlega og þægilega komið fyrir.