Vera - 01.02.2000, Síða 21

Nú hlær Ásta. „Nei,
það er svo langt frá því.
Mér var meinilla við að
taka í stýri á bát og
reyndi alltaf að koma
mér hjá því, þó ég hefði
allan Breiðafjörðinn
framundan, hvað þá ef
aðgæslu þurfti með.
Mér fannst ábyrgðin
óbærileg. Pabba var
mjög annt um að við
krakkarnir tefldum ekki
á tvær hættur á sjón-
um, kannske hefur það
haft þessi áhrif á mig.
Hitt var verra að þegar kom að því að ég þyrfti að
aka bíl var það sama sagan. Ég átti mjög bágt
með það."
Nú fylgir mikil ábyrgð starfi þínu.
„Já, en það verkar öðruvísi á mig. Það er ekki gott
að útskýra þetta."
Hvernig gekk svo búskapurinn? Þú hefur
Útskriftarmynd úr Ljósmæðraskólanum, Ásta er lengst til vinstri i fremri röð.
verið óvenju mikið að heiman vegna vinn-
unnar, eftir því sem þá gerðist um konur?
„Já, já. En Sverrir, maðurinn minn, var mér sam-
hentur. Hann hætti á sjónum til þess að geta ver-
ið meira heima hjá börnunum. Það breytti auðvit-
að öllu, t.d. ef ég var kölluð út að næturlagi. Svo
var hann líka „húslegur" enda var hann oft kokk-
ur á sjónum. Krakkarnir sögðu að pabbi byggi til
mikið betri mat en ég."
Ásta er svolítið
skrýtin á svipinn þegar
hún viðurkennir þetta.
„En svo seinustu árin
sín fór hann aftur á sjó
og gerðist trillukarl."
Nú verður þögn um
stund. Ég sé að Ásta
lætur hugann reika til
liðinna ára áður en hún
heldur áfram: „Ljós-
móðurstarfið hefur
ekki aðeins verið mér
vinna og lifibrauð. Það
hefur líka verið mér
styrkur og athvarf á reynslutimum. Þegar maður-
inn minn féll frá, og eins þegar ég missti son minn
uppkominn, þá var starfið mér hvatning og
raunabót. Mér fannst birta yfir þegar ég tók á
móti nýju lífi, ég fann að mín var þörf og að ég
gat svarað þörfinni. Það mætti meira að segja
vera svolítið meira að gera," segir Ásta að lokum.
„Því maður þarf alltaf að vera í þjálfun."
Viðtal: Steinunn Eyjólfsdóttir
VERA • 21