Vera - 01.10.2001, Síða 24

Mynd: Gréta
Skoðum til dæmis hvað gerist á nektarstöðunum. Hluti
af því sem nektardansarar þurfa að gera, að minnsta
kosti í Bandaríkjunum, er hin svokallaði kjöltudans.
Meðan á kjöltudansi stendur er algengt að menn stingi
fingri upp í leggöng eða endaþarm stúlknanna. Eða þá
að konurnar eiga að þrýsta sér upp að karlinum og
nudda sér upp við lim hans. Ég vil því skilgreina það
sem vændi þegar konan verður að snerta karlinn eða
láta hann snerta sig hvernig sem
honum lystir, jafnvel þótt karlinn
sé fullklæddur og konan sé í ein-
hverjum spjörum líka. Jafnvel þar
sem konur dansa fyrir framan hóp
af körlum, þar sem þær koma upp
að borðum og dansa og karlinn
stingur fingri inn undir nærbux-
urnar hjá þeim, eða hvar sem
þeim sýnist. Hér er deilt um skil-
greiningar er þetta vændi eða eitt-
hvað allt annað? Það að draga mörkin við samræði af
einhverju tagi er afneitun á því að allt hitt sé líka kyn-
ferðisleg misnotkun á konum.
Eitt af því sem hefur verið að gerast hér á íslandi er
einhverskonar almenn kynlífsvæðing í samfélaginu.
Er það eitthvað sem þið eruð að sjá út um allan
heim eða er þetta séríslenskt fyrirbæri?
iðnaðinn í löndum eins og Víetnam, Tailandi og á
Filippseyjum. Eftir að herinn hvarf á brott eða minnkaði
umsvif sín tóku viðskiptajöfrar við sem bæði umbera
og styðja kynlífstengda ferðaþjónustu.
Hvað er til ráða?
Eins og ég sagði þá held ég að lögleiðing vændis og
kynlífsþjónustu sé ekki lausnin. Slíkt er ákveðin yfirlýs-
ing sem ýtir undir þær hugmyndir að það sé allt í lagi
að gera kvenlíkamann að markaðsvöru. Eitt af því
jákvæða sem við höfum verið að horfa til eru þessi
nýju lög sem voru sett í Svíþjóð 1999. Þau eru meðal
annars yfirlýsing um það að vændi standi í veginum
fyrir því að jafnrétti kynjanna nái fram að ganga. Við
þurfum að skoða sérstaklega hlutverk "neytandans",
hlutverk þeirra karla sem kaupa kynlífsþjónustu, og við
verðum að krefjast þess af löggjafanum að gerðar verði
lagalegar ráðstafanir gegn körlum sem kaupa vændi.
Því hér gilda lögmál markaðarins, þú getur ekki boðið
upp á þjónustu nema að eftirspurn sé eftir henni. Það
að vera milliliður í kynlífs-
þjónustu eiga að sjálfsögðu
aldrei að geta orðið virt og
viðurkennd viðskipti. En fólk er
tregt til þess að taka á kaup-
endum vændis, það eru eigin-
mennirnir, bræðurnir, feðurnir,
synirnir. Þeir einfaldlega standa
konum, og að sjálfsögðu körlum
líka, of nærri. Við verðum
stöðugt vitni að því á alþjóð-
legum ráðstefnum að jafnvel mennirnir frá mannrétt-
indasamtökunum, eiga ekki í neinum vandræðum með
að sækja vændishús. Þeir bera ekki kennsl á mannrétt-
indabrot nema það séu pyntingar skipulagðar af ríkinu.
Þeir sjá ekki hvernig konur eru neyddar, þvingaðar og
tældar út í vændi.
Hvað um þá röksemd að sumar konur fari út í vændi
af fúsum og frjálsum vilja?
Við verðum stöðugt vitni að því
á alþjóðlegum ráðstefnum að
jafnvel mennirnir frá mannrétt-
indasamtökunum, eiga ekki í
neinum vandræðum með að
sækja vændishús.
Almenn kynlífsvæðing samfélagsins og menningarinnar
á öllum sviðum er mjög gott hugtak sem lýsir ástand-
inu vel. Kynlíf og kynlífstengt efni er notað til að selja
nánast hvað sem er. En það er ekki bara kynlíf heldur
kvenlíkamar, og í auknum mæli líkamar barna, sem eru
notaðir. Konurnar í auglýsingunum eru nefnilega
stöðugt að yngjast. Svo er það auðvitað klámiðnað-
urinn og netið. Stærsti efnisflokkurinn á netinu í dag er
kynferðislegt efni. Þar sérðu allskonar kynlífsauglýs-
ingar en þú sérð líka karlmenn skiptast á handhægum
upplýsingum um það hvert sé best að fara til að "fá
drátt". Hvaða klúbba sé best að sækja, hvar megi fá
bestu eða ódýrustu kynlífsþjónustuna og hvaða hótel
eða flugfélög taki þátt í kynlífsiðnaðinum. Bandaríkin
bera ábyrgð á því að hafa skapað kynlífsiðnaðinn víða í
heiminum. Þau svæði sem áðurvoru bandarískar her-
stöðvareru núna mekka kynlífstengdrar ferðaþjónustu.
Bandaríski herinn bókstaflega byggði upp kynlífs-
Það er alveg rétt. En það er munur á því að segja að
sumar konur stundi vændi af fúsum og frjálsum vilja og
því að ríkið eigi þar með að lögleiða það. Við erum á
móti því að konunum sé refsað en við viljum ekki þar
með styðja kerfi vændis- og kynlífsþjónustu. Ríkið á
ekki að græða á vændi. Við vitum að sumar konur
stunda vændi vegna þess að þær þurfa á því að halda
eða velja það jafnvel. En það er fáránleg röksemda-
færsla. Fullt af fólki tekur mjög hættuleg eiturlyf,
heróín o.þ.h. en á ríkið að lögleiða heróín vegna þess
að fólk tekur það af fúsum og frjálsum vilja? Eða í þrið-
jaheimslöndum þar sem algengt er að fólk selji innyfli
og líkamsparta vegna þess að það er fátækt og þarf á
peningum að halda. Þýðir það að ríkið eigi að lögleiða
kaup og sölu á líffærum? Val einstaklings er einmitt
það, val einstaklings. En það á ekki að nota það sem
röksemd til að lögleiða vændi.
24