Vera - 01.10.2001, Blaðsíða 68

Tónlist
<s$*ú3ZA
THE STROKES IS 1
Heiða Eiríksdóttir
Gorillaz - Gorillaz
Corillaz, hljómsveitin sem skaut upp
kollinum á árinu, að því er virtist úr
lausu lofti, var næstum komin til íslands
til tónleikahalds, en það verður ekkert úr
því í þetta skipti. Diskurinn er hins vegar
okkar til að hlusta á og ber vitni um hve
frábær hljómsveitin er og gefst því
vonandi tækifæri til að berja hana
augum síðar meir. Það er eitthvað mjög
leyndardómsfullt við þennan disk. Fyrst
vissi enginn hver var í hljómsveitinni,
fyrir utan Damon Albarn Blur-ara sem
þekktist náttúrulega á röddinni. Þeirgefa
sig út fyrir að vera teiknimyndapersónu-
hljómsveit þar sem teiknimynda-
fígúrurnar í sveitinni: 2-D, Murdoc,
Russel og Noodle eru bara til á netinu
og í myndböndum í sjónvarpinu. Það eru
reyndar þrír í hljómsveitinni fyrir utan
Albarn, Miho Hatori kemur úr hljóm-
sveitinni Cibo Matto, hipphopp-
pródúserinn Dan Nakamura, og rapp-
arinn Del tha funkee Homosapien.
Teiknari hljómsveitarinnar er lamie
Hewlett. Sérstakur gestur í einu lagi
plötunnar er lbrahim Ferrer úr Buena
Vista Social Club og stendur hann sig
stórvel í bland við nútímalegt trommu-
og bassa-undirspilið.
Damon Albarn virðist skemmta sér
mjög vel, lögin eru reyndar misjöfn, ekki
allt að virka jafnvel á mig. Samt er dálítil
partýstemmning á þessum diski. Ef hann
er hafður í heyrnartólum í tengslum við
ferðageislaspilara, þannig að hægt sé að
ganga um, er eins og göngulagið breytist
smám saman hjá manni. Það eru nátt-
úrulega mjög áberandi bassi og tromm-
ur, þannig að áherslan liggur í taktinum,
þú verður einhvern veginn aðeins meira
kúl við það að ganga í takt við Gorillas.
Það er næstum hægt að upplifa sig sem
hjólabrettatöffara bara með því að ein-
beita sér nógu vel. Það snjalla við þen-
nan disk er hvað honum tekst vel upp í
að sameina popp/rokk og hipphopp ein-
mitt með því að nota hefðbundnar popp-
laglínur, en fullt af skemmtilegum hip-
phopptöktum og -hljóðum. Fyrir utan
þessa kosti er gaman að láta diskinn
rúlla og leyfa honum að lyfta lund þinni.
Hann fer út um allt, stansar á hinum
ólíklegustu stöðum, kemur við í fallegum
popplögum, hröðu pönkskotnu rokki,
fyrrnefndu hipphoppi, en Ifka í einhverju
alveg sérstöku, gorillaz-stemningu sem
hvergi annars staðar fyrirfinnst og gaman
er að upplifa.
The Strokes - Is This It
Það er langt síðan ég var stödd í partýi
þar sem allir voru að dansa villtan dans í
kringum borðstofuborð við fyrstu plötu
U2, Boy, sem kom út 1980. Sú plata hreif
mig, bæði fyrir einfaldar og grípandi
gítarlínur, og kraftmikið en jafnframt
hrátt rokkið. Eitt aðalsmerki U2 er svo
rödd söngvarans Bono, en mér finnst
hann svo miklu betri á fyrstu plötunum
en hann er í dag. Hérna tengist þessi U2-
umræða einmitt hljómsveitinni Strokes.
Þeir eru ungir, að gefa út sfna fyrstu
plötu, kraftmiklir en hráir, með grípandi
gítarlínur og söngvara sem er bæði
rámurog mjúkur, hvort heldursem betur
á við og hljómar stundum eins og hinn
ungi Bono sem ég á svo góðar minningar
um. Þessi hljómsveit samanstendur af
Nick Valensi og Albert Hammond |r.
gítarleikurum, lulian Casablancas söngv-
ara, Nicolai Fraiture bassaleikara og Fab
Moretti trommuleikara, sem allir eru frá
New York. Þeir ganga hreint til verks og
spila því mjög hreint og beint rokk, án
þess að taka hina nútímalegu tölvu-
væðingu inn í myndina. Það er skemmti-
legur ferskleiki sem fylgir því að hafa ein-
ungis þessa hefðbundnu hljóðfæra-
skipan: trommur, bassi, gítarar og söng-
ur, í stað tölvuinnskota sem færast sífellt
í aukana. Má segja að þetta sé komið
hringinn, það er frumlegt að spila á
gamaldags græjur! En það er tónlistin
sem skiptir höfuðmáli, ekki hljóðfærin
sem hún er spiluð á , og þessi tónlist
stendur svo sannarlega fyrir sínu. Mér
finnst gaman að heyra hversu ein-
faldleikinn nær að skila miklu, látlaús
trommuleikur, en samt er einhver
æsingur í honum. Einfaldar gítarlínur
sem eru síendurteknar í gegnum
lögin, en samt skilar það svo miklum
krafti inn. Sum lög eru greinilega undir
áhrifum frá lagasmíðum The Velvet
Underground og söngvarinn kann vel að
beita röddinni þannig að hann líkist
aðeins Lou Reed, en hann hefur alltaf
sinn eigin stíl með f bland. Það má segja
að The Strokes geri bara það sem þarf að
gera: Semja lög sem eru skemmtileg,
spila og syngja þau vel og vera svo ekkert
að flækja málin!
68