Vera - 01.10.2001, Síða 42

42
hugsað mér af því að ég lifi með falleg-
ustu manneskju sem ég hef kynnst.
Saga mín og ást, eins og svo margra
annarra sem hafa sagt sögu sína, hefur
mikilvæga félagslega þýðingu fyrir fullt
af fólki f kringum okkur sem líður illa,
sem er jafnvel á barmi örvæntingar. Það
er ekki bara samkynhneigt fólk sem
hómófóbía bitnará, langt frá því. Hún
bitnar á okkur öllum - hún bitnar á fjöl-
skyldum samkynhneigðra, vinum þeirra
og vandamönnum sem margir upplifa
gríðarlega sorg og átök. Þetta er óþol-
andi staðreynd, fullkomlega óþolandi,
og segir okkur hversu langt við eigum á
ýmsan hátt í land í raunverulegum frels-
ismálum. Ég lít á baráttu samkyn-
hneigðra sem hluta af kvenfrelsisbar-
áttu, baráttunni fyrir því að stokka upp
hefðbundnar kynhugmyndir og brjóta
upp mynstur ánauðar og óréttis sem
byggt hefur verið á rígbundnum hug-
myndum um „eðli" kvenna og karla. Það
að hrista upp í þessum hugmyndum
ógnar ýmsum, en hvað segir það um
þá? Það sem ógnar okkur mest er ein-
mitt það sem við finnum að er hluti af
okkur sjálfum. Þegar á reynir erum við
öll hræddust við okkur sjálf. Þegar við
lítum í kringum okkur sjáum við að þar
sem kvenfrelsi er mest í hávegum haft
þar eru réttindi samkynhneigðra mest.
Auðvitað set ég mig núna á bás með
baráttu samkynhneigðra, að sjálfsögðu,
af því að ég á kærustu. Og það er margt
sem gerir mig hreinlega agndofa. Er það
til dæmis ekki merkilegt að allt í einu
eigi ég að vera orðin vanhæfari móðir
heldur en ég var fyrir tveimur árum þeg-
ar ég var með manni? Eða fyrir einu og
hálfu þegar ég var einstæð?! Hvað segir
það um það hvernig ég er skilgreind
sem kona?! Vegna þess að ég lifi með
konu þá eru allt í einu komnir upp alls
kyns veggir gagnvart mér og skilgrein-
ingar um mig sem voru ekki til f dæm-
inu áður. Ég sem „kona", ég sem „móðir"
hef allt í einu breyst í augum umheims-
ins, hrapað niður einhvers konar hæfn-
isstiga í hin ýmsu hlutverk, jafnvel breyst
í „útliti" og sem „fyrirmynd". Þetta er
hróplega hlægilegt en sorglegt um leið.
Lilja bjó f sex ár með bandarískum
manni. Þau voru saman í Harvard
og fóru síðan til Berlínar og Englands.
„Adam fékk styrk til að rannsaka áhrif
þess að opnaðist milli austurs og vest-
urs þegar Berlínarmúrinn féll og ræddi
við fjölda fólks f tengslum við rannsókn-
ina. Ég vann með honum að þessum
viðtölum og starfaði einnig í menning-
armiðstöð fyrir innflytjendakonur sem
voru aðallega frá Kúrdistan og Týrk-
landi. Þær höfðu einangrast heima á
meðan menn þeirra voru í vinnu og f
menningarmiðstöðinni gátu þær kynnst
Hér finnst mér fólk líka oft fast-
ara í hefðbundnum hugsana-
hætti sem veigrar sér við að
vera frumlegur og brjótast út úr
fyrirfram sköpuðum ramma -
ramma um allt mögulegt, allt fró
því hvernig sófa við eigum til
þess hvað við ætlum að verða
og hvernig við hugsum og lifum
yfirleitt.
hver annarri og lært ýmislegt gagnlegt.
Við kenndum þeim þýsku, fræddum þær
um ýmis grundvallarréttindi og kennd-
um þeim m.a. að hjóla svo þær gætu
farið sinna eigin ferða." Eftir að hafa
búið í Berlín ferðaðist Lilja og vann að
verkefnum í ýmsum löndum Evrópu og
loks fluttu þau Adam til London og Lilja
fór f mastersnám í stjórnmálaheimspeki
í Cambridge. Viðfangsefni mastersverk-
efnisins, sem hún iauk sumarið 2000,
var sautjándu aldar heimspekingurinn
Benedikt Spinoza. „Ég hafði hugsað mér
að taka fyrir málefni sem tengjast kven-
frelsi, eins og t.d. umskurð kvenna, og
halda áfram að velta fyrir mér mjög erf-
iðum spurningum um rétt ólíkra menn-