Vera - 01.08.2004, Qupperneq 25

/ ORÐ OG EFNDIR í JAFNRÉTTISMÁLUM
og mynda tengsl. Óformleg tengsl kvenna,
þvert á pólitík og annað, skipta mjög miklu
máli að mínu viti. Við þurfum bæði að
tengja og styrkja böndin, þó við gerum
ekki endilega allt eins og strákarnir. Við
eigum að vera óhræddari við að hjálpa
konum til að komast þangað sem þær vilja
fara.
Hinar taka undir þetta og bent er á að kon-
ur séu oft hræddari við að styðja hver aðra
nema að geta rökstutt það á einhvern hátt.
Því er mótmælt og bent á að konur sem
komist í aðstöðu til þess styðji oft kynsyst-
ur sínar. Talið er að konur séu hræddari en
karlar við að vera ásakaðar um að hygla
hver annarri og bent á að í þessu efni hafi
konum farið aftur, áður hafi samstaðan
verið meiri. Karlar séu hins vegar óhrædd-
ir við að styðja hver annan, t.d. í prófkjör-
um. Tilhneigingin hafi verið að konur vilji
ekki láta líta á sig sem hóp, þær séu ein-
staklingar að berjast á jafnréttisgrundvelli,
á meðan karlar séu óhræddir við að mynda
hóp og styðja hver annan. Rætt er um
hvort samstaða kvenna hafi verið meiri
fyrir 20 -30 árum þegar valdaleysi þeirra
var meira og þær höfðu „allt að vinna” og
bent á að það sé alls ekki tilgangur allra
kvenna sem fara í pólitík að vinna fyrir
aðrar konur.
Sigrún: Þegar við tölum um samstöðu
kvenna þá langar mig að minna á að því
var ekkert mjög haldið á lofti sem gerðist
hér í Reykjavík eftir 1994 þegar segja má
að konur hafi stýrt borginni og konur voru
ráðnar í embætti alveg meðvitað, án þess
að hæfniskröfur væru minnkaðar. Jafnrétti
snýst auðvitað um ýmislegt annað en að
koma konum að. Á áttunda áratugnum
snérist baráttan mest um leikskóla, eins og
þið munið, og mér þótti afskaplega gaman
að taka þátt í því að koma á einsetningu
skóla hér í Reykjavík og máltíðum í skól-
um, sem var mikilvægt baráttumál. Við
konur megum ekki gleyma að slá okkur á
brjóst yfir vel unnu verki, því ef við gerum
það ekki gerir það enginn annar.
Ásta: Þegar ég settist inn á þing 1999
fannst mér mjög gaman hvað konur voru
duglegar að styðja hver aðra, þvert á
flokka, og mér var sagt að samstaðan hefði
verið meiri þetta kjörtímabil en áður enda
hefur fjöldi kvenna á Alþingi aldrei verið
meiri en þá, eða 36%. Það er mjög mikil-
vægt að konur styðji hver aðra og það ger-
um við enn, margar úr þessum hópi. Ef við
finnum að aðrar konur hafa trú á því sem
við erum að gera þá eflumst við, að sjálf-
sögðu.
Þær eru sammála um að hógværð kvenna
sé oft of mikil, þær hafi frekar tilhneigingu
til að draga úr afrekum sínum heldur en að
fegra þau og því þurfi að breyta. Það sem
sagt er hefur svo mikil áhrif og því þurfa
konur að orða það fyrir hvað þær standa
og vera óhræddar við það. Það sé sambæri-
legt við kenninguna um að nauðsynlegt sé
að orða hugsanir sínar til að þær geti orðið
að veruleika.
ÞÓRUNN: SVO BARA EITT ORÐ ÚT
AF DRENGJADEKRINU, SEM ÉG VIL
KALLA. ÞAÐ ER MJÖG VÍÐA f SAM-
FÉLAGINU, í FJÖLMIÐLUM OG í
PÓLITfK. HLUTI AF ÞVÍ ER AÐ
MÆLA ÞÁ EFTIR ÖÐRUM KVÖRÐ-
UM EN OKKUR OG ÞAÐ ER AF ÞVÍ
AÐ ÞEIR ERU NORMIÐ. VIÐ ÞURF-
UM ALLTAF EINHVERN VEGINN AÐ
NÁ UPP f ÞAÐ. ÞETTA ER BARA
FEÐRAVELDIÐ í HNOTSKURN
Kolbrún: Ég er alveg sammála um mikil-
vægi þess að konur standi saman og að þær
komist til áhrifa og geti farið að taka
ákvarðanir um hvaða einstaklingar fá síðan
framgang í samfélaginu, því konur horfa
öðruvísi á kosti kvenna heldur en karlar. Ég
er hins vegar ekki sammála Ástu um sam-
stöðu kvenna á Alþingi á síðasta kjörtíma-
bili. Ég saknaði hennar nefnilega því mér
hafði verið sagt að ég gæti þó treyst því að
þar væri samstaða milli kvenna. Mér finnst
Alþingi erfiður vinnustaður, þar eru öll
gildi karlhlaðin, stýring vinnunnar og til-
högun hennar og aðferðirnar við að ræða
málin eru karllægar. Ég vil þó minna á eitt
atriði og það var þegar Siv Friðleifsdóttir
bauð okkur öllum þingkonunum í mat
heim til sín. Það eina boð sýndi mér að við
getum breytt þessu og þykir ekki leiðinlegt
að vera saman.
Sigrún: Við eigum klúbb hér í Reykjavík
sem við köllum Bæjarins bestu og í honum
eru kvenborgarfulltrúar úr öllum flokkum
sem hittast reglulega og skemmta sér sam-
an. Þá gleymum við öllum ágreiningi og
erum góðar vinkonur. Þetta er ótrúlega
skemmtilegt og jafnframt hollt fýrir okkur
allar.
I framhaldi af þessu er rætt hvort stjórn-
málin séu enn þá vettvangur karla og hvort
konur vilji í raun sleppa þaðan og fara að
gera eitthvað annað eftir að hafa kynnst
þessum heimi. Þær vilja ekki samþykkja
það og telja að margar konur séu búnar að
gera stjórnmálin að sínum vettvangi og
hafi tekist að korna sjónarmiðum kvenna á
framfæri. Konur hafi ýtt út landamærun-
um og breytt umræðunni enda hafi mikil
orka farið í það. Svanfríður staðfestir að
mikill árangur hafi náðst í því efni, það sé
gífurlegur munur á þinginu nú og þegar
hún kom þangað fyrst árið 1984.
Að lokum var rætt um nýja jafnréttis-
áætlun ríkisstjórnarinnar og spurt hvort
þær teldu líklegt að hún myndi nýtast bet-
ur en fyrri áætlanir sem sumar hafa bara
verið falleg plögg. Þær eru sammála um að
eftirfylgni hafi skort og að verkefnum séu
sett tímamörk. Bent var á að yfirlýsingar
um að samþætting skuli höfð að leiðarljósi
við ákvarðanatöku séu yfirborðskenndar
og þeim ekki framfylgt en aðferðin felur í
sér að athuga skuli hvaða áhrif stjórnvalds-
aðgerðir hafi á líf kvenna og líf karla. Þeim
finnst stjórnvöld heldur ekki nýta sér
kvennarannsóknir, eins og kveðið er á um í
jafnréttislögum að skuli gert.
Þær eru sammála um að nauðsynlegt sé
að allir stjórnmálaflokkar setji sér jafnrétt-
isáætlanir og fari eftir þeim. Við séum
stödd þar í jafnréttisbaráttunni að karl-
menn hafi lært að segja ýmis orð - eins og
t.d. samþætting - án þess að skilja til hlítar
hvað þau þýða en þeir viti þó að þeir verði
að tileinka sér ákveðna orðræðu um jafn-
réttismál til að virka ekki gamaldags. Málið
sé bara að gera orðin að raunhæfum skiln-
ingi í heilanum á þeim. Niðurstaðan er
hins vegar sú að jafnréttismál eru ekki
átaksverkefni - það sýna bakslögin undan-
farið svo ekki verður um villst.
vera / 4. tbl. / 2003 / 25