Vera - 01.08.2004, Blaðsíða 33

inngang í næstu vídd sem henni tekst síðan að flýja gegnum. Verk-
ið heitir: I have to build my own exit. „Þetta er víddapæling sem
Kjötbærinn er líka,” útskýrir Kristín.
Næsta mynd er af innsetningu sem heitir Black noise og að
sögn listakonunnar er svartur hávaði alger þögn. „Það er þó ekki
hægt að heyra svartan hávaða vegna þess að maður heyrir alltaf
suðið í blóðinu og hjartslættinum. Maður verður að vera dáinn til
þess að heyra algera þögn.”
Ég skoða möppuna í tölvunni og þar eru verk sem bera titla á
borð við „Holótt eru holdfjöllin” og „Unglingurinn og eldhúshníf-
arnir” þar sem mannhæðaháir hnífar skreyta veggi. Líka eru þarna
áberandi margar martraðakenndar myndir, blóð og viðbjóður.
Mér fmnst þetta svolítið gróteskt og skerí og orða það varlega við
Kristínu. Hún segir að það sé alveg rétt. Þetta hafi verið tímabil þar
sem hún festist algerlega í symbólik dauðarokks og djöfladýrkunar.
„Ég lék mér mikið með gotharamyndmálið, fannst gaman að
blanda því við ólíka hluti. Þetta er mjög banal heimur en fyrir mér
þýðir hann svo margt, til dæmis
löngun til að skera sig úr hópnum,
gefa frat í allt og alla. Unglingar rotta
sig saman, klæða sig í svart og gefa
öllum fingurinn, dýrka djöfulinn, en
eru í raun bara að sækja í sig styrk
hvert hjá öðru og hjá sjálfum sér. I
staðinn fýrir að gera það sem þau
vilja þá finna þau bara einhvern hóp
sem vill annað en fjöldinn og sam-
þykkir það. Það er ein leið til að sjá
Goth. Hálfgert skrípagoth kannski.
En í myrkrinu er líka mikil fegurð og
drunginn er oft ógnvænlega sannur.”
Nýjasta verkið sitt sýndi Kristín í Svíþjóð í sumar. Það er teikni-
myndasaga og síðan skúlptúr sem er plastparketteyja með Urat-
hon froðu mintugrænum handsápum kakkalökkum og hári.
Kristín viðurkennir að vera mjög tengd inn í myndasagnaheiminn.
„Þegar ég byrjaði að teikna þá var ég alltaf að teikna myndasögur.
Ég gerði það líka mikið þegar ég var úti í Danmörku vegna þess að
þá komu löng tímabil þar sem ég hafði enga aðstöðu til þess að
gera innsetningar eða stærri verk sem mig langaði að gera og þá
var einfalt að gera bara teiknimyndasögur. Sögurnar ljósritaði ég
síðan í lítil hefti og seldi þau á börunum á tuttugu kall.”
Áhrifavaldar og átrúnaðargoð
Spurð um áhrifavalda í listinni nefnir Kristín finnsku listakonuna
Eija Lisa Attilla. „Hún gerir vídeó en notar líka texta og hún stund-
ar það að rugla tímanum og
brengla raunskynjun. Annar rit-
höfundur sem ég hef mikið álit á
er Georges Bataille. Sagan af aug-
anu hafði djúpstæð áhrif á mig og
hefur lengi verið uppáhalds bók-
in mín. Dead Man er líka verk eft-
ir hann sem ég tapaði mér alveg
yfir. Sögurnar hans eru svo
furðulega tengdar og ótengdar
við raunveruleikann að þær lúta
sínum eigin lögmálum. Það
finnst ntér heillandi. Af íslensk-
um höfundum má nefna Steinar
Braga. Mér finnst hann alveg magnað skáld og Ljúgðu Gosi Ljúgðu
er ein besta bók sem ég hef lesið. Hún er algerlega botnlaus og þol-
ir endalausan lestur. Önnur bók sem mér dettur í hug er Öll fal-
legu orðin eftir Lindu Vilhjálmsdóttur. Hún er nijög sterk. Annars
er mikið að gerast í sjálfsútgáfum á ljóðabókum og neðanjarðar-
forlögum, Nýhil, Nykur og fleiri. Annars er það þannig með ljóðin
að fæst af því sem er að gerast er gefið út af stóru forlögunum þar
sem þau eru rög við að setja pening í ljóðaútgáfu. („Að undan-
skildum Bjarti að sjálfsögðu,” skýtur Kristín inn í). Ljóðabókaút-
gáfa þykir ekki nógu arðbær. Þar af leiðandi kraumar mikið af
ljóðlist óauglýst undir yfirborði jólabókaflóðsins. Grasrótin er
ÞAR ERU MIKLU FÆRRI SEM FÁ AÐGANG
AÐ ÞESSARI MENNTUN OG ÞAÐ ER MIKIL
FRÚSTRASJÓN HJÁ UNGU LISTAFÓLKI
SEM ER AÐ REYNA AÐ KOMA SÉR INN í
AKADEMÍU. REYNDAR MYNDAST ÞÁ
ALLSKYNS SJÁLFSTÆÐ NEÐANJARÐAR-
GALLERÍ OG MJÖG SPENNANDI STARFSEMI
SEM BLÓMSTRAR UTAN AKADEMÍUNNAR,
SEM NOKKURSKONAR ANDSVAR
Brot úr Kjötbænum:
Ég og Kalvin búum á efstu hæð í blokk. Við búum í einu herbergi
með litlum glugga sem vísar út í bakgarð. Hinumegin við bakgarð-
inn er önnur blokk. Gluggi blokkarinnar á móti stendur í þráð-
beinni sjónlínu við gluggann okkar. Við getum horft innum hann
en þar býr ógeðslegur skratti sem sendir illsku yfir til okkar með
sérstökum rafeindabúnaði. (Kjötbærinn, 13.)
Kata fer í Kjötbæinn í dag, hún er í hettupeysu og labbar af stað
niður Norðurgötu. Kjötbærinn er í verksmiðjuhverfi í hinum enda
bæjarins. Hún ratar ekki en það skiptir engu, ef hún villist lokar
hún augunum og sér línur. Kata er með innbyggðan áttavita, línur
stafa frá gagnaugunum og mætast milli augnanna. Stundum er
einsog móti fyrir afturenda hests, hann brokkar þarsem línurnar
mætast. Kata gengur framhjá búð eftir búð sem selur blúndukjóla
á litlar stelpur. Þetta er blúndukjólabúðarkeðjan Hið opna hjarta,
allir vita að þar fer fram ólögleg vopnasala, þar keypti Kalvin hagl-
arann og hnífana sína sem hann brýnir svo samviskusamlega. Þeir
selja líka sprengjur í Hinu opna hjarta, sprengjur sem iðulega
sprengja einhvern í hverfinu til dauða. Sjálft kjöthúsið er afskekkt,
stoðirnar úr beinum, veggir úr rjóðu kjöti, frá húsinu vætla blóð-
lækir, það andar, belgist út dregst saman. 1 eyrum Kötu heyrist nið-
ur eða hraður hófadynur, hana svíður í höfuðið þorir ekki inn.
(Kjötbærinn, 34.)
vera / 4. tbl. / 2003 / 33
■'Yf v