Vera - 01.08.2004, Síða 34

AÐALVIÐTAL /
mjög öflug og samanstendur af kraftmiklu ungu fólki sem vill ná
til samfélagsins, vill komast að hjá stærri forlögum og hefur gríð-
arlegan metnað, en þorir jafnframt að segja hlutina sem það vill
segja. Grasrótin er nefnilega líka óritstýrð
en handrit ganga fólks á milli og mikið er
um skoðanaskipti. Vilji maður kynna sér
hvað er að gerast í ljóðlist verður maður
að gefa sjálfútgefnum bókum gaum.”
Kata og Kalvin í Kjötbænum
Ég heiti Kata og erföl sökum inniveru, ein-
rœn sökum einveru inniveru ímyndunar-
veikur sendiboði sannleikans ung og ást-
fangin. (Kjötbærinn, 13)
Kristín hefur áreiðanlega heyrt setn-
inguna „Mitt er að yrkja, ykkar að skilja,”
á unga aldri og ákveðið að taka höfund
hennar sér til fyrirmyndar. Hún verður
allavega mjög skrýtin og fámál í hvert
sinn sem talið berst að bókinni. Galopnar
spurningar á borð við: „Hvað lagðirðu
upp með þegar þú byrjaðir að skrifa sög-
una?” eða „Hvenær kviknaði hugmyndin?” reynast ekki virka í
þetta skipti.
„Það er svo erfitt að tala um það sem hefur verið inni í manni
sjálfum árum saman. Maður er svo hræddur um að það geti ekki
orðið annað en gelt um leið og það er sagt upphátt,” segir hún og
MÉR FINNST GAMAN AÐ LEIKA
MÉR AÐ ÞVÍ AÐ GEFA EKKI OF
MIKIÐ UPP. HVAÐ MAÐUR SEGIR
OG HVAÐ MAÐUR SEGIR EKKI.
KANNSKI MÁ BARA ÞÝÐA HEITIÐ
BEINT OG KALLA BÓKINA
PUNKTASKÁLDSÖGU ÞAR SEM ÞAÐ
ERU BARA ÁKVEÐNIR PUNKTAR
SEM KOMAFRAM
andvarpar þungt. „Þetta er allt svo abstrakt. Þetta eru mínar hug-
myndir og mitt ævintýri en það kemst ekki endilega í gegn. Það er
viljandi. En þetta er ævintýri að því leyti að það er ekki tekið fram
hvar sagan gerist og innan hennar gilda önnur lögmál en í lífinu
sjálfu. Heimur sögunnar er sjálfstæður heimur og þannig bók
langaði mig að skrifa.”
Kristín segir að bókin sé hvorki ljóð né skáldsaga og að hún viti
eiginlega ekki hvar hún eigi að staðsetja hana í formi. „Á dönsku
heitir þetta bókaform puntroman og ég hef lesið talsvert af slíkurn
sögum. Það sem heillaði mig við formið er að það er svo ótrúlega
opið. Þetta er eins og að grípa inn í skáldsögu og taka hálfa blað-
síðu á stangli til að setja saman í eina bók. Það er svo mikið rúm á
milli. Mér fínnst gaman að leika mér að því að gefa ekki of mikið
upp. Hvað maður segir og hvað maður segir ekki. Kannski má bara
þýða heitið beint og kalla bókina punktaskáldsögu þar sem það
eru bara ákveðnir punktar sem koma fram.”
Við höldum áfram að tala um Kjötbæinn og ég spyr út í aðal-
persónuna Kötu. „Það er erfitt að tala um Kötu vegna þess að það
er mikilvægt að hugsa um hana svolítið afstætt. Hún er ekki af
þessum heimi. Þar sem Kjötbærinn er ævintýri þá má ekki dæma
hana út frá þessu samfélagi sem við búum í og það má ekki ein-
falda myndina og skýra málið með því að hún sé bara að verða
geðveik. Það er ekki það sem er að gerast. Það sem gerist í bókinni
gerist í raun og veru. Þetta er ekki félagsraunsæi.
Hún Kata er mjög sérstök. Hún skilur ekki umhverfi sitt og um-
hverfi hennar skilur hana ekki. Hún er algerlega einangruð. Þó að
Kata segist vera ástfangin þá er Kjötbærinn ekki ástarsaga heldur í
raun saga af sambandi sem er að fjara út. Kata og Kalvin hafa
kannski einhvern tíma verið mjög hamingjusöm en eru það ekki
lengur.”
Kjötbærinn er hugmynd sem þróaðist jafnhliða myndlistar-
verkum Kristínar og hefur að hennar sögn tekið stöðugum breyt-
ingum. „Það sem mig langar til þess að
gera, og það sem heillar mig við formið,
er að ég ímynda mér að það sé ekkert
erfitt að leggja sína túlkun í þessa bók.
Hún er mjög opin. Það eina sem þarf að
gera er að taka söguna á forsendum sög-
unnar sjálfrar. Það opnar fyrir ótal túlk-
unarleiðir og þá ætti hver og einn að geta
fundið sinn heim í Kjötbænum. En ég var
líka að reyna að segja sögu sem hefur eig-
inleika ljóðs.”
Spurð um framtíðina segir Kristín að
hún eigi fullt af ljóðum sem hún veit ekk-
ert hvað hún á að gera við. Hluti af þeim
skreyta veggi Borgarbókasafnsins. Hún er
þó að vinna í ljóðunum, er byrjuð að
skrifa smásögur líka og svo lifir hún og
hrærist í myndlistinni.
„Ég veit ekkert um framtíðina. Ég hef
ákveðið únivers í hausnum og ég veit aldrei hvað gerist þar næst.
Það eru mínir hliðarheimar og þar skjótast fram einhver ákveðin
symból sem verða allt í einu sterk fyrir mig. Ég hef ekki hugmynd
um af hverju.”
34 / 4. tbl. / 2003 / vera