Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1921, Blaðsíða 114

minstu til óþarfa, vera hagsýnn i viöskiftum og öll-
um siörfum sínum. Maturinn á að vera nógur, eigi
of mikill, svo að heilsunni sé eigi misboðið. En hann
á einnig að vera hyggilega samansettur, svo að lík-
aminn hafi sem bezt not af honum og hann verði
ódýrari en ella. Hinar dýrustu fæðutegundir og góm-
sætustu eru eigi hollari líkamanum en ódýr, óbrotin
og ókrydduð fæða. Allar húsmæður, sem spara vilja,
ættu að hafa þetta hugfast.
Sama er um klæðnað manna aðsegja. Sum dýrustu
fötin eru skaðræði fyrir heilsufar manna, þótt heimsk-
an og hégóminn hampi þeim og gylli. Tökum t. d.
silki- og iéreftsfatnað kvenna í köldu landi. Hann er
dýrari en ullarfatnaður og margfalt óhollari. Hann
er góður í heitu löndunum, en f}Trir fslendinga til
óheilnæmis og skaða.
Sannur sparnaður er einstaklingsdygö og þjóðar-
dygð. Þá dygð eigum vér íslendingar eigi. Vér erum
eigi sparsöm þjóö, hvorki að upplagi né uppeldi.
Vér kunnum eigi að spara, þótt oss langi stöku sinn-
um til þess.
Einn af aðalkostum sparseminnar er fólginn í þeim
uppeldislegu áhrifum, sem hún hefir á menn. Tii þess
að spara verða menn að láta á móti sér og æfa sig í
einföldu og óbrotnu lífi. Þetta hefir göfgandi áhrif á
sálarlíf manna. — Að sama skapi og mönnum lærist
að minka og fækka þarfir sínar verður líka auðveld-
ara aö fullnægja þeim. Og maðurinn finnur ánægju í
þessu eða hamingju. — Petta var reynsla ýmsra spek-
inga mannkynsins fyrir meira en 20 öldum. Og einn
þáttur í siðakenningu þeirra er sparsemin. — Einn
þessara manna var Díógenes, spekingurinn mikli.
Ii'ann lifði eftir kenningu sinni og var hinn sælasti
maður með sitt óvenju einfalda sparnaðarlíf.
S. P.
(84)