Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1954, Síða 102

skáldsins gagnvart lífinu blandin einhverjum sæt-
leik og svo sem ljúflegri lífsundrun.
„Undarlegt er hjartað,
á veiku liaustlaufi
fer það haf dauðans.“
Þó að þetta komi hér fram samhengislaust, vitnar
blær ])ess allljóslega um hátt skáldsins á að túlka
torræðar og litt túlkanlegar tilfinningar sinar gagn-
vart lífi og dauða.
Guðmundur lngi Kristjánsson er fæddur á Kirkju-
bóli i Bjarnardal í Önundarfirði árið 1907. Hann
stundaði nám í Núpsskóla og í Samvinnuskólanum.
Hann er bóndi á föðurleifð sinni. Hann hefur haft
allmikil afskipti af opinberum málum og verið í
fremstu röð forvígismanna ungmennafélaganna á
Vestfjörðum. Guðmundur hefur gefið út tvær ljóða-
bækur, Sólstafi, 1938, og Sólbráð, 1945.
Guðmundur Ingi er allsérstæður um efnisval, og
i rauninni er það Eggert Ólafsson einn, sem er á
því sviði ái hans í skáldahópnum íslenzka. Þó mun
ekki síður en til Eggerts mega rekja til Núpsskóla
og ungmennahreyfingarinnar þau áhrif á Guðmund,
sem hafa átt sinn mikla þátt í stefnu hans sem skálds,
og að nokkru mun liann hafa haft hliðsjón af ljóðum
Jeppa Aakjærs. Guðmundur yrkir fyrst og fremst
um starf bóndans, um nytjagróðurinn, um hesta og
kindur og um tækin, sem létta honum störfin, og
honum tekst að gera þessi kvæði hugðnæm og skáld-
leg og láta lesandann finna þá einlægu gleði, sem
því fylgir fyrir slikan mann sem hann að inna af
hendi erfið og' vandunnin störf í þágu ræktunar og
fegrunar og hlúa að fallegum og nytsömum skepn-
um. Guðmundur hefur ort ástarkvæði, þar sem hann
í hita ástarinnar fegrar það hlutverk, sem bóndakon-
unnar bíður, og svo er djúp og ynnileg skynjan hans
á þá sælu, sem ræktunarstarfinu fylgir, að lofgjörðin
(100)