Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1954, Síða 106

sér þá fyrir sjónir les þrauta- og baráttusögu is-
lenzkrar alþýðu á liönum öldum. í þvi kvæði verður
sannarlega liiS fátæklegasta skáldandanum Aladíns-
lampi.
Snorri Hjartarson fæddist á Hvanneyri i Borgar-
firSi áriS 1906. Hann fór ungur til Noregs og hugSist
verSa listmálari, en síSan tók liann aS helga sig
skáldskap. Hann gaf út skáldsögu á norsku, en hætti
viS aS gerast rithöfundur á þvi máli og fluttist heim.
Hann er nú yfirbókavörður viS Bæjarbókasafn
Reykjavíkur. Hann hefur gefið út eina ljóSabók,
Kvæði, sem kom út 1944.
LjóS Snorra eru liagleg heildarsmíð og orðaval
mjög fágað. Hann er sérlega listfengur á að fella
liætti og hrynjandi að efni ljóðsins. Nýja hætti býr
hann til úr gömlum, og með litlum frávikum tekst
honum að ná sérstæðum áhrifum. Hann notar rim i
öllum kvæSum sinum, en af næmu fegurðarskyni
fer hann nýjar leiðir um notkun hendinga og bók-
stafaríms og nær á þann hátt persónulegum blæ-
brigðum. FrábrigSi lians eru merkileg — og nýtt dæmi
þess, hve langt má fara i þvi aS breyta um notkun
ríms, án þess að vikið sé frá grundvallarreglum ís-
lenzkrar ljóShefðar. Kvæði Snorra fjalla um hughrif
hans sjálfs, sýnir hans og drauma. Snar þáttur ljóða
hans er áhrif íslenzkrar náttúru á fegurðarskynjun
hans, og þegar hann yrkir ástarljóð eSa minninga,
eru þau slungin töfrum íslands. Hann er ýkjanæmur
á liti og litbrigSi, og þar eð hann er mjög málhagur,
eru mörg IjóS hans eins og mjúkur glitofinn vefn-
aður, sem yfir er blær persónulegra töfra. Fágun
formsins er svo mikiS atriði i skáldskap Snorra, aS
ekki getur meiri fagurkera í íslenzkum bókmenntum,
og ljóð hans munu vera lítt við alþýðuskap. En
frávik hans um rim, samfara fastheldni við grund-
vallaratriði íslenzks kveðskaparháttar, mættu verða
hinum ungu skáldum bending um leiðir á sviði forms-
(104)