Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1984, Page 183
Þetta var í Höfn á stúdentafélagsfundi. Maður nokkur
hélt þar þrumandi ræðu um það hrognamál, sem íslenzkir
Hafnarstúdentar töluðu, hvorki væri það danska né
íslenzka, heldur furðulegasti blendingur. Menn voru þessu
almennt sammála, og verður þögn í salnum að ræðu
lokinni. Þá sést Bjarni „Hrossleggur“ Jósefsson lúta að
næsta manni og heyrist segja stundarhátt:
„Heyrðu, Sívert! (það var Sigurður Thoroddsen). Gætir
þú ekki sem forholdsvís úðenforstoende maður reynt að
koma konversasjóninni á gleið?!“
(Sögn Bolla Thoroddsens)
Otto Gelsted sagði Sigurði Thoroddsen, að sér hefði
komið það spánskt fyrir sjónir, að Davíð Stefánsson væri
skáld, — „indtil jeg saa ham fuld!“
Hrossleggur var kominn á spítala, og einhver spurði, hvað
að honum gengi. „Eigi veit ég það svo gjörla“ svaraði hann,
„en það veit ég fyrir víst, að brennivíninu verður kennt um
það!“
Þetta er sögn Sigurðar Thoroddsens. Hrossleggur fékk
viðurnefnið á Hafnarárum sínum. Steingrímur Guðmunds-
son var alltaf kallaður „Snaddi“, enda sítottandi pípu, en
Bjarni sagði: „Er ekki miklu betra að kalla hann Hross-
legg?“ og fékk nafnið sjálfur.
Óskar Norðmann fékkst við yrkingar á yngri árum sín-
um. Tómas skáld Guðmundsson komst svo að orði: „Hann
er ágætur hann Óskar, ágætur — þegar maður er búinn að
fá einn sjúss!"
(Sögn Bolla Thoroddsens)
Séra BOB (Björn O. Björnsson) var prestur á einum
fjórum stöðum í sveit. Á einu prestsetrinu hafði hann
ráðsmann. Nú kemur klerkur út á hlað einn morguninn, og
(181)