Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1926, Blaðsíða 13

7
og hjarta þráir, en láta ekki tálmanirnar, sem á veginum
kunna að vera, aftra sér, heldur eru ráðnir i því, að yfir-
stíga örðugleikana og velta sleininum úr veginum, til þess
að ná takmarkinu. Þessir menn eru stöðugt reiðubúnir
að leggja alla krafta í sölurnar fyrir hugsjón sína og fórna
öllum sínum eigum og hæfileikum fyrir málefni sitt, því
að vegurinn, sem að takmarkinu liggur, er ekki ætíð jafn
greiðfær. Þótt einn kafli hans sé sléttur eins og leikvöll-
ur barnanna, þá getur hann tekið breytingum fyr en varir,
og vegfarandanum, sem hyggur að gott eitt sé framundan,
mæta alt í einu tálmanir og örðugleikar, svo að hann
steytir fót sinn við steini.
Þannig er vegur lífsins, og þannig hlýtur hann að verða,
Greiðfærir gangvegir og grýtt klungur skiftast á. Greið-
færi vegurinn er vegfarandanum jafnan Ijúfari og hug-
þekkari en hinn. Það er mjög eðlilegt. En ógöngurnar
geta haft sitt gildi fyrir því. Þær kenna honum að mæta
örðugleikunum með hugrekki, og þær opna augu hans
fyrir kostum greiðfæru leiðarinnar, kenna honum að meta
björtu hliðarnar og finna til gleði yfir því, sem vel gengur.
en örðugleikarnir verða líka stundum svo miklir, að ferða-
maðurinn getur ekki rönd við reist, ekki yfirunnið þá.
Stundum mæta honum toifærur, sem hann getur ekki
komist yfir, steinn í götunni, sem hann getur ekki valdið.
Þá verður hann annaðhvort að láta slaðar numið, eða
snúa við, og er hvorugur kosturinn góður.
Hvað á ferðamaðurinn að gera í þessu vandamáli? Á
hann að hætta við ferð sfna? Á hann að láta draum
sinn verða að engu? Hann virðist ekki eiga annars úr-
kosta, eins og nú horfir við. Áhugi hans dofnar og
þverrar, iíkt og dagurinn af vesturloftinu á kyrru sumar-
kvöldi og eftir verður auðn og myrkur. Framtíðarvonirnar
svífa burt úr huga hans, eins og þokuhnoðrar fyrir
óvæntri vindhviðu.