Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1926, Qupperneq 60

54
dynja yfir þá fyrir tómlyndi það og hæglæti, er þeir
sýni í málum þessum og kveður þá »aldrei munu neins
réttar reka, ef þeir eigi reki þessarar skammar,« þá segir
Skarphéðinn og glotti við: »Gaman þykir kerlingunni at,
móðir vórri, at erta oss.« »Enn þó spratt honum sveiti
í enni, og kvámu rauðir flekkar í kinnr honum; enn því
var ekki vant.«
Parna er gott skygni inn í lyndi og skapferli Skarp-
héðins. Pegar mest hafrót hefndar og reiði býr í hug
hans, hraðar hann sér að hylja það með blæju kæru-
leysisins. Honum er ljós brestur sinn og vanmáttur
til yfirráða á skapsmununum, en það er honum fult
kappsmál að fela annara sjónum. Engan má gruna, að
skapgerð hans er oft sem opin kvika, sem kippist við
undan hverri ómjúkri snertingu. Pví er honum alt um,
að mynda á sig harða skel til varnar. Einn þáttur hennar
er glottið. Petta blendna bros, sem svo oft sést leika
um varir hans, ímynd þreks og veikleika, hótana og
hefnda. Eins er það með gamansemi þá og kaldhæðni,
sem oft bryddir á hjá honum, undiraldan heyrist æ hin
.sama, ef vel er hlustað, beiskjublandinn, ógnandi þungi. —
Frá kvonfangi Skarphéðins eru litlar sagnir. Hann
hlítti þar ráðum föður síns, fékk Þórhildar dóttur Hrafns
úr Þórólfsfelli. Hún mun liafa verið góð og gegn kona,
en hennar er þó að litlu getið, svo að ekki virðist hún
hafa borið neitt af, hvorki að fríðleik né gáfum.
Ekki tók Skarphéðinn við búi eða mannaforráðum, þá
er hann kvæntist, heldur var jafnan vistum með föður sínum
og er slíkt þó harla einkennilegt, þar sem slíkir höfð-
ingjar áttu í hlut sem þeir feðgar. Virðist svo, að Njáli
hefði ekki átt að verða skotaskuld úr því, jafnvel metnum
og vinsælum nianni, að veita þessum glæsilega, hrausta,
elsta syni sínum völd og virðingar nokkrar. En svo er
að sjá, að honum hafi alls ekki leikið neinn hugur á því.