Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1926, Qupperneq 70

64
sína, en um leið losnað úr fjöirum, fundið sjálfan sig og
heldur því djarflega velli fram á síðustu stund.
Minnisstæðust er mynd hans á Alþingi, þegar víg
Höskuldár gengur til dóms. Hann hefir hvers manns
ámæli og mætir hvarvetna kulda og fyrirlitningu. Einn
dag gengur hann næstum fyrir hvers manns kné í liðs-
bón, að áeggjan Ásgríms Elliða-Orímssonar og fleiri
fyigismanna sinna. Alstaðar er honum illa tekið. Pað
dynja á konurn fyrirlitningarorð og háðungar. Menn géfa
til kynna með sárbeittum orðum, að skuggi illvirkisins,
svipur bróðurbanans, loði við hann. En hann lætur ekki
bugast, heldur geldur þeim í sömu mynt og það svo, að
þeir fara ekki með sigurinn af liólmi í orðahnippingun-
um. En hinu skeytir hann litlu, þótt þeir neiti að ljá
honum liðveisiu. Hann er ekki þannig skapi farinn, að
hann vilji kaupa sjer fjörlausn og grið með flaðri og
undirgefni. Og hann gengur heim til búðar og ber hátt
höfuðið, hvatur, frjáls og styrkur og mælir: »Pá föru vér
bónleiðir til búðar.« í þessum orðum er engin auðmýkt,
engin vonbrigði, heldur miklu fremur stolt og gleði yfir
staðinni raun. Ánægja yfir því að hafa sýnt það, að
hann hræðist hvorki dóma né átölur, en hefur nú loks
þrek til að koma fram sem hann er klæddur, varpa öll-
um vanaböndum brott og lifa eftir eigin geðþótta. Pó
hann ef til vill að nokkru viðurkenni skuggahlið vígsins,
þá vegur sú tilíinning meira, að einmitt með því og þá
hafi hann fundið sjálfan sig, gefið lífi sínu þá útrás, sem
nauðsyn bar til. Hann lætur sig engu varða, hvort líf
hans varir lengur eða skemur úr þessu. Aðeins að það
haldi þeim svip og einkennum, sem hann er búinn að
vinna fyrir og gefa því. Pess vegna ónýfir hann sætt-
irnar, heldur én að láta það afskiftalaust, að Flosi sneiði
að föður hans.
Svo fer að draga að leikslokum. Eitt atriði er það þó,