Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1926, Side 93

Ræða
við skólauppsögn vorið 1926.
Nú er vorið að heilsa okkar kalda landi. Við sjáum
daglega hækkandi sól og finnum vaxandi yl. Dökku
blettunum í hlíðunum fjölgar og fleiri og fleiri farfuglar láta
til sín heyra. Pað er fyrirboði vors úti, og það er vor-
hugur innan veggja um alt land þessa daga. En ef til
vill er vottur vorsins hvergi gleggri og vorhugurinn
hvergi sterkari en hér.
Hér eru tímamótin ákveðin og glögg. Hér er ekki
einungis um að ræða þau hægfara umskifti, sem dag frá
degi verða úti í náttúrunni vegna hækkandi sólargangs.
Hér er einu starfstímabili lokið og annað hefst, því
ólíkt að mörgu leyti. Hér er heimili að leysast upp og
heimilismennirnir að tvístrast víðs vegar. Þetta heimili
hefir að vísu ekki verið starfandi nema hálft ár, en það
hefir talið marga heimilismenn og störfin verið margþætt-
Hér hafa verið knýtt bönd, sem nú hljóta að losna, sam-
starf verið háð, sem nú verður slitið. — Nú skilja menn,
sem hér hafa kynst í vetur án þess að vita, hvenær fund-
um muni bera saman næst, eða hvort þeir yfir höfuð
eigi eftir að hittast. Við höfum því öðrum fremur ástæðu
til að finna það, að vetri er lokið og vorið er í nánd.
Við eigum skilnaðarstund í vændum. Og eg vona að
yfir henni verði bjart eins og sólskinið hefir verið bjart
undanfarna daga. Eg vona það og þykist þess fullviss,
að þessi dagur verði síðar í minningu ykkar vordagur í