Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1926, Qupperneq 94

88
þess orðs bestu inerkingu. Eg er að vísu enginn spá-
maður eins og þið vel vitið, en til þess að segja þetta
fyrir þarf enga spádómsgáfu, enga sérstaka andagift né
innblástur. Eg þekki æskuna og hefi sjálfur margsinnis
staðið í þeim sporum, sem nú standið þið. Og eg veit,
að gangan frá skólanum að liðnum vetri er ekki þung,
og því léttari sem skólaveran liefir betur tekist, og því
fleiri ánægjustundir, sem eru að baki. — Hér kemur fleira
en eitt til greina. í fyrsta lagi fylgir því altaf gleði að
hafa lokið ákveðnu starfi, sem menn hafa sett sér, hafa
náð einhverju ákveðnu marki, a. m. k. er það svo fyrir
hvern þann, sem til starfsgleði þekkir á annað borð. Hver
dugandi maður gleðst af því að geta hafið nýtt starf, eftir
að hafa leitt það næsta á undan vel til lykta. Æskumað-
urinn horfir fram. Pegar maðurinn hættir að vænta mik-
ils af framtíðinni, er hann ekki lengur ungur, hvað sem
áratölu hans líður. Hví skylduð þið þá ekki ganga glöð
að sumarstarfinu með aukinn styrk. frá vetrinum í bak-
hönd? — í öðru lagi er »röm sú taug, er rekka dregur
föðurtúna til«. Og heim horfir leið ykkar flestra. Pað er
viðurkent, að það inndælasta við hverja ferð sé það að
koma heim aftur. Og aldrei er ánægjulegra að koma heim
en í byrjun vors, þegar alt er að losna úr vetrarviðjum,
þegar vaxandi starf, komandi gróður, meira ljós og ylur
er í nánd. í Ijósi komandi vors er heimilið fegurst. Pá
getur heimkoman frekast verið skuggalaus. Af heilum
huga óska eg þess, að heimkoma ykkar megi verða eins
og hugur ykkar hefir málað hana fegursta.
En þótt þið séuð nú að fara héðan, og jafnvel þótt
þið komið hingað ekki aftur, þá verður þó minningin um
veruna hér ekki þurkuð út úr meðvitund ykkar. Og minn-
ingin um ykkur hverfur ekki heldur okkur, sem eftir verð-
um. Eg veit, að hugur minn mun oft hverfa til liðins
vetrar. Enginn gleymir sínum fyrstu nemendum. Og þótt