Jólagjöfin - 24.12.1917, Blaðsíða 12

Jólagjöfin - 24.12.1917, Blaðsíða 12
10 JÓLAGJÖFIN karlmenni, eins og faðir, sem er að berjast við að bjarga elskuðum syni, einkavon og ánægju lifs síns. — I stuttu máli. Guð leyfði ekki að slík drengileg hetjudáð yrði árang- urslaus. Ilinn smávaxni ungi sundmaður hreif herfang sitt úr gini hins tröllaukna íljóts og komst til lands með byrði sína; veitti hann þar drengnum, með tilhjálp annara, liina fyrstu hjúkrun. Síðan sneri hann heim aleinn og yfirlætislaus og sagði þar hlátt áfram frá því sem hann hafði gert. Herrar mínir! Fögur og aðdáanleg er slík hetjulund hjá fullorðnum manni. En hjá barni, sem ennþá á ekkert til af frægðargirni eða annari hagnaðarvon; hjá barni, sem verður að hafa þess meira lil af eldmóði þvi minni sem kraftar þess eru; hjá barni, sem vér ætlumst ekki til neins slíks af, harni sem ekki er knúð til þess, barni, sem oss þykir elskuvert og göf- ugt, þótt það framkvæmi ekkert, ef það aðeins getur skilið og kann að meta fórnfýsi annara, hetjulund hjá barni er guðdómleg. Eg vil ekki útmála þetta frekar, herrar mínir; eg vil ekki skreyta með óþarfa mælgi slíkan yfirlætislausan mikilleik. Sjáið hann hérna fyrir yður, þenna vaska og hóg- láta björgunarmann! Hermenn, heilsið honum sem bróður! mæður, hlessið hann sem son yðar; börn, setjið á yður nafn hans, grafið andlitsmynd hans inn í huga yðar, að hún aldrei verði afmáð úr minni yðar og hjörtum! Komdu nær dreng urinn minn! I nafni hans hátignar, konungs Italíu, sæmi eg þig þessu heiðursmerki fyrir drengilegt dáðaverk“. Dynjandi húrra-óp, er stigu upp hvaðauæfa á sama augnabliki, kváðu við um alt ráðhúsið. Borgarstjórinn tók heiðurspeninginn af borðinu og fesli hann á brjóstið á drengn- um. Síðan faðmaði hann hann að sér og kysti hann. Móðirin þreif fyrir augu sér með annari hendinni; fað- irinn Iét hökuna síga niður á biingu. Borgarstjórinn Jirýsti síðan hönd foreldranna og tók skjalið með úrskurð heiðursveitingarinnar, umbundið með silkiborða og rétti það að móðurinni. Síðan sneri hann sér að drengnum aftur og mælti: „Mætti nú minning þessa dags, sem svo er frægilegur fyrir þig og svo hamingjuríkur fyrir foreldra þína, halda þér
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Jólagjöfin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Jólagjöfin
https://timarit.is/publication/872

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.