Jólagjöfin - 24.12.1917, Side 21

JÓLAGJÖFIN
19
notaði svipuna á þá hlífðarlaust! Æ, — að hlusta á söng-
inn þeirra enn einu sinni, |)að fór hryllingur mn hann. Og
ein röddin skar út úr öllum hinum, þótt hún væri veik og
þýð. Mirjam.
Skyldi eg nú ekki bráðum vera orðinn fullnuma? Ætl-
arðu ekki bráðum að kalla á mig Drottinn? Leið þú mig,
svo að eg verði fær um að leiða bræður míno.
— Skógareldur! Hirðirinn stóð á fætur. Hann hefir
kviknað sjálfkrafa. Það eru líka svo miklir þurkar, — alt
svo skrauf-þurt.
Hvað er þetta? Nú stóð hann keipréttur. Eldurinn
breiðír ekkert úr sér! Það logar, en ekkert brennur! Um
hirðinn fór fögnuður og um leið kvíði. Guð er að kalla!
Guð er að kalla!
Þyrnirunnurinn logaði en brann ekki.
Drottinn minn og skapari! Eyddu mér! bað hann.
Nei, ekki fyrr en á þér vaxa þrúgur, sagði hinn heilagi
eldur.
Þessi dagur var örlagadagur Móse. Þá var hann gerð-
ur að leiðtoga og vígður einveru og þjáningum. Lögmálið
sem liann hafði iært af stjöinunum og þyrnunum og fuglun-
um og óþolinmóðu hjarta sjálfs sín, risti hann síðar á stein
í boðorð hins hæsta. Þá varð hinn tvístraði hópur að þjóð.
Lögmálið lýsti þeim eins og eldstólpinn sem fór á undan
þeim. En þyrnarnir í hjörtunum héldu áfram að stinga.
Þeim gat lögmálið ekki eytt.
*
* *
Þyrnirinn blómstraði og visnaði og aldirnar liðu. Altaf
fundu mennirnir þyrna-stungurnar í hjörtunum, altaf endaði
það með dauða.
— Háværir hlátrar kváðu við í hermannagarðinum. Or-
ustugarparnir ungu, skemtu sér vel, á því var ekki að villast.
Það var einskonar fíflaleikur, sem þeir höfðu fundið upp á,
og nú keptist hver við annan að vera sem findnastur. Það
var fangi einn, Gyðingur, sem alt gamanið snerist um. Það
gerði aðeins að auka á skemtunina að þeir skyldu ekki mál
2*