Jólagjöfin - 24.12.1917, Síða 32

80
jólagjofin
væri hálf trúlofaður síðan þau voru börn. Hún átti ein-
hverntíma að eignast verzlun móðurbróður síns, sem hann
væri nú fulltrúi fyrir. Móðurhróðir hennar hefði miklar mæt-
ur á honum og helði þegar talað um að hann mundi áður
en langt um liði gera hann (Jónas Emelíus) að meðeignar-
manni verzlunarinnar o. s. frv.. o. s. frv.
Páll stundi þnngan og lét sem hann væri byrjaður að
lesa aftur og bjóst við að hinn mundi þá faka tillit til þess
og hætta þessari langloku. En það var öðru nær. Hann lét
látlaust dæluna ganga um sjálfan sig og að síðustu byrjaði
hann að spyrja samferðamann sinn spjörunum úr.
Fyrir löngu var Páll orðinn reiður þessum aðkomu-
manni, sem truflaði hann frá sæludraumum hans og loft-
köstidum og hafði enga Iöngun til að gefa sig á tal við
þennan sjálfhælna slána, en alt í einu hugkvæmdist 'non-
um ráð.
Hann stóð skyndilega á fætur, lagði hendina á brjóstið
og sagði hátíðlega:
„Nafn mitt er Cæsar Napoleon Caligula Hannibal, eg er
uppfyndingamaður".
„Uppfyndingamaður, nei það var svei mér skemtilegt,
alveg eins og Edison, ha-a?“
„Edison“, svaraði Páll með fyrirlitningarróm. „Edison
getur aldrei jafnast ávið mig“. •
„Nei eruð þér svona duglegur ? Hafið þér gerl margar
uppfyndingar?“
„Uppfyndingar mínar eru óteljandi. Þegar þær hafa
breiðst út um heiminn, er eg orðinn mörgum sinnum mil-
jarðamæringur. — T. d.: Vitið þér, hvað er mesta plágan
í heiminum?“
„N—e—i—j—ú — “.
„Það er kattasamsöngur á nóttinni. Þekkið þér nokkuð
jafn voðalegt og að vakna á nóttinni við þessi ámátlegu
hljóð fyrir utan gluggan yðar? — Nú hefi eg fundið upp
vökva, sem kemur því til leiðar, þegar honum er sprautað
á kettiua, að þeir fresta samsöngnum á nóttinni og halda
hann þess í stað á daginn“.