Jólagjöfin - 24.12.1917, Qupperneq 36

34
JÓLAGJOFIN
þrátt fyrir móðgunina, var nú ennþá forvitnari en nokkru
sinni áður.
„Það er hvernig maður, á beztan og hagkvæmastan hátt,
gerir uppskurð á hjartanu“.
Hinar litlausu augnabrýr Jónasar Emilíusar þutu nú
upp í hársrætur er hann heyrði þelta.
„Eg — — eg vissi eiginlega ekki að það væri nokkur
möguleiki, að geta gert uppskurð á hjartanu“.
„Jú, því þá ekki?“ Hjartað er ekki svo viðkvæmt. En
það hefir verið illkleyft að komast að því. Það er svo margt
sem er utan um það — bæði lungun, þindin og hjartað og
hvað það nú alt saman heitir“.
Jónasi Emilíusi lá nú við að fara að gráta.
„Eg hefi nú“, hélt Páll áfram, „fundið upp að hægur
vandi er að gera uppskurð á því niður um hálsinn. — Og
á hvern hátt haldið þér? Maður verður aðeins að sjá svo
um, að veruleg hræðsla grípi þann sem maður gerir upp-
skurðinn á, svo að hjartað stökkvi upp í hálsinn, — einn —
tveir — þrír! Þá grípur maður svínið“.
Nú var komið nokkuð mikið af því góða, jafnvel fyrir
Jónas Emilíus Jónassen.
„Eg sé mig nauðbeygðan til þess að láta yður vita af
því, að eg er enginn fábjáni“.
„Nei, — ekki það. — Það var gott að þér létuð mig
vita það. En eg get látið yður vita það, að alt það sem eg
hefi sagt yður, er heilagur sannleikur“.
Jónas Emilíus virti Pál fyrir sér með efasömu augnaráði.
— Hann var í raun og veru mjög saklaus og alvarlegur á
svipinn.
„Segið mjer“, sagði hann nokkuð hikandi, „hvers vegna
sitjið þér svona og fálmið út í loftið, eruð þér að veiða flug-
ur?“
„Flugur!“ át Páll eftir honum, „nei, það eru þessar form-
legu hugmyndir mínar sem eg gríp um leið og þær svífa um
loftið“.
„Nú var Jónasi Emiliusi nóg boðið, enda sagði hann
ekki neitt orð eftir þetta. Það var engum blöðum um það