Jólagjöfin - 24.12.1917, Qupperneq 39

JÓLAGJÖFIN
37
Það var því ekki furða, þótt þau væru öll glöð, þetta
kvöld.
Þau voru búin að borða — og búin að ganga kringum
jólatréð, og það var nýbúið að afhenda jólagjafirnar.
Húsfreyja var enn að sinna eldhússtörfum, en drengur-
inn var að fást við gufuvél sem honum hafði verið gefin —
sem hann var feikna glaður yfir, og faðir hans var að at-
huga jólabréfin sem þeim höfðu borist. — Hann furðaði á
því að búsbóndi lians hafði enga jóla-kveðju sent honum.
Það var í fyrsta skifti sem það hafði komið fyrir, öll þau
ár, sem hann hafði verið í þjónustu hans. — En vel gat
kveðjan komið ennþá.
Hann horfði á drenginn sinn og brosti ánægjulega að
því hve hrifiun hann var af gjöfinni.
„Jæja, Knútur litli, þykir þér gaman að vélinni þinni?“
Knútur hljóp til hans og settist á kné hans og sagði:
„Já, pabbi minn, hún er fyrirtak, — eg er viss um að
enginn á eins góðan pabba og eg“.
„Pabbi þinn er slórsyndari — en guð hefir fyrirgefið
honum, dreugur minn“.
„Nei, pabbi minn, þú ert enginn stór-syndari, eins og
hann Kristján gjaldkeri. Hann er syndari, — það sagði
kennarinn okkur um daginn“.
„Hvaða Kristján?"
„Manstu ekki eftir honum? Manninum sem tók pen-
ingana úr peniugaskápnum — sem lögreglan náði í. En hvað er
þetta, pabbi, er þér að verða ilt?“
„Nei, það er ekkert, drengur minn. Farðu nú aftur að
leika þér — farðu nú“.
Þarna brá honum enn fyrir — eina skugganum sem skygt
gat á hinn sólbjarta himin hans. 0, þessar endurminningar
— þessi svarti blettur. Honum liafði þó verið leyft að gleyma
því. Sá guð, sem svo náðarsamlega hafði fyrirgefið honum,
og Ieitt hann út úr myrkrinu inn í ljósið, hann mundi einnig
breiða yfir og hylja allar aíleiðingarnar. Þvi trúði hann ör-
uggur, og hann hafði líka varpað öllu í djúp gleymskunnar.