Jólagjöfin - 24.12.1917, Page 41

JÓLAGJÖFIN
39
Axel varð hálfórótt. Verzlunarmálefni á aðfangadagskvöld
— það var kynlegt, — livað skyldi það eiga að þýða? Hann
bauð gesti sínum vindil, setlist síðan andspænis honum og
mælti:
„Hvað eigið þér við, herra etatsráð?“
„Já, sjáið þér nö til, — eg er nú hálfgerður sérvitring-
ur, — þeir eru víst til sem nefna mig svo, og vel get eg
hugsað að þér séuð þeirrar skoðunar líka í kvöld. Erindið
er sem sé það — já, eg hefi sérstakar ástæður til þess að
jeggja eina spurningu fyrir yður í kvöld, — all einkennilega
spurningu gæti eg sagt, — biðja yður að skýra mér frá
nokkru, sem áríðandi er fyrir mig að vita?“
„Mér er sönn ánægja að því“, svaraði Axel, og var nú
orðinn ekki lítið forvitinn — „ef eg þá get leyst úr spurn-
ingunni“.
„Já, þér getið það ef þér viljið“.
„Þér vitið það, etatsráð, að tilmæli frá yður eru það
sama og skipun“.
„Nei, þetta er engin skipun, — aðeins spurning. —
Sjáið þér til — mig langar til að biðja yður að segja mér
ofurlítið um fortið yðar“.
„Fortíð mína?“ Axel náfölnaði. Það var eins og ham-
ingjusól hans gengi til viðar i einni svipan.
„Já“, hélt Gerner áfram, án þess að hægt væri að sjá
nokkuð í svip hans sem lýst gæti því, hvað hann hugsaði.
„Eg þekki yður auðvilað — eins vel og unt er að þekkja
mann sem maður hefir haft í þjónustu sinni í sex ár — í
trúnaðarstöðu, og eg liygg eg þurfi ekki að endurtaka það,
sem yður er fullkunnugt, að eg ber ótakmarkað traust til
yðar. En þoð geta komið fyrir atvik, — ástæður sem gera
það að verkum að manni ríður á því að þekkja manninn til
hlítar. Með öðrum orðum þér gerðuð mér greiða með því að
segja mér hreinskilnislega og afdráttarlaust æfisögu yðar.
Auðvitað veit eg ekki, hvort þér berið svo mikið traust til
mín, eða óskið þess að gera mig að trúnaðarmanni yðar, að
þér viljið gera þelta. Eg endurtek það þess vegna, að þetta er
ekki skipun, heldur vinsamleg bón“.