Jólagjöfin - 24.12.1917, Síða 45

JÓLAGJÖFIN
43
lineigðist að verzlun var eg settur á verzlunarskóla og tók
þar ágætt próf.
Síðan var eg um tveggja ára skeið á skrifstofu föður
niíns en fékk síðan stöðu hjá verzlunarhúsi einu í Hamborg
og var þar þrjú ár. Á þeim árum lézt móðir mín. Síðan fór
eg til New-York, þar sem mér hafði verið útveguð gjaldkera-
staða í banka nokkrum.
Skömmu siðar skeði það.
Eg átti stjúpbróður, sem foreldrar mínir höfðu alið upp.
Og hann var á tvennan hátt sem ókunnur fugl í hinu ham-
ingjuríka hreiðri okkar. Hjá honum bar snemma á slæmum
tilhneigingum, spila- og drykkju-fýsn. Hann var þar að auki
ekki einlægur. Alt sem faðir minn kostaði til hans var lil
einskis. Hann var latur og lagði lag sitt við slæma félaga.
Mig tekur það mjög sárt að verða að segja frá þessu, en
það snertir það sem eg ætla að segja frá, þar eð saga bróður
míns snertir sögu mina með svo átakanlegum hætti".
Axel þagnaði um stund og greip hönd konu sinnar.
„Einu sinni fékk eg bréf frá bróður mínum, þar sem
hann tjáði mér að faðir minn væri orðinn gjaldþrota. Hann -
hefði gengið í ábyrgð fyrir vin sinn, sem staddur hefði verið
í augnabliks fjárþröng, — en að faðir minn hefði svo tapað
öllum eignum sínum.
Nokkru síðar fékk eg símskeyti frá honum, svohljóðandi:
„Símaðu 3000 krónur annars er mannorð pabba í veði“.
Þér munuð geta skilið að fregnir þessar höfðu því nær
riðið mér að fullu. Og þó einkum hin síðari.
Mannorð föður rníns i veði! Heiðarlegi og góði faðir
minn, sem oiðlagður var fyrir ráðvendni í öllum greinum.
Var það mögulegt að þetta væri salt? Eg vissi að bróðir
minn var ekki ætíð nbyggilegur.
Eg símaði því föður mínum og spurði hvort fregnirnar
væru sannar. Og svarið var:
„Já, því miður“.
Eg get ekki lýst því, hve illa mér leið þenna dag. En
auðvitað varð að bjarga löður minum, — hvað sem það
kostaði. En hvernig? Eg hafði dregið saman eitt þúsund