Jólagjöfin - 24.12.1917, Side 51

JÓLAGJÖFIN
49
ÞaS var lengi dauSaþögn í stofunni, — djúp og hátíð-
leg þögn.
Kaupmaðurinn sat kyrr. En ef hjónin hefðu litið á hann,
þá hefðu þau getað séð að hjarta hans var ekki svo harð-
gert sem ytra útlit hans bar vott um, — þau mundu hafa
séð harla óvenjulega sjón — tár, sem kom fram i augna-
króknum og féll niður á hönd hans.
Loks stóð hann upp og nam staðar við borðið fyrir
framan þau, studdi sig við það með annari hendinni, en
hélt hinni hendinni í vestis handveginn, — sem var venja
hans, er hann talaði.
Svo tók hann til niáls, — talaði rélega og með áherzlu,
en málrómurinn var hjartanlegri en venjulega.
„Axel Krúse! Það er af alveg sérstökum og óvenjuleg-
um ástæðum, að eg lagði fyrir yður þessa kynlegu spurn-
ingu i kvöld, — spurningu, sem annars mundi verða álitin
nærgöngul.
Og óstæðurnar eru þær, að eg ætlaði að færa yður kyn-
lega jólagjöf — i stultu rnáli, að eg ætlaði að gera vður að
meðeiganda mínurn í verzluninni. Eg er orðinn gamall. Á
enga ertingja og verzlunin þarfnast ungra og nýrra krafta.
Saga yðar hefir fengið mikið á mig. En hún hefir ekki
breytt ákvörðun minni.
Hjónin ætluðu að standa upp, en hann bandaði við þeim
hendinni.
„Nei, — leyfið mér að tala út. Astæðan til þess að hún
hefir ekki haggað ákvörðun minni er sú, að frásögnin sann-
færði mig um að óhapp yður hefir ekki haft áhrif á lyndiseink-
unnir yðar, heldur var það aðeins hrösun. Traust milt á yður
er ótakmarkað eftir sem áður — já, það hefir jafnvel vaxið.
Hve mikinn þátt trú yðar hefir átt í þessu get eg ekki dæmt
um. Eg skil ekki kristindóminn, en eg verð þó að játa, að
mér hefir skilist það í kvöld, að í honum sé móttur fólginn.
Að lokum verð eg að segja það, að það sem gerir mér
svo létt fyrir að slá stryki yfir forlíð yðar, er það, að saga
yðar minnir mig á fortíð sjálfs mín, og á mann, sem gerði
mér mikinn, ómetanlegan greiða í æsku minni. Þegur eg nú
jólagjöfin i. 4