Símablaðið - 01.12.1963, Qupperneq 25

greiða það mál. Ýmislegt kæmi og til greina
í því sambandi sem þyrfti rækilegrar at-
hugunar við, ekki lægi fyrir nein heildar-
skýrsla um menntun þessa fólks, starfs-
aldur og störf. Einnig léki mikill vafi á
því, hvort það gæti talizt í hópi opinberra
starfsmanna, og þá varla nema lítill hluti
þess. Lagði hann til að málið yrði leyst á
þann hátt, að þessu fólki yrði greitt til
bráðabirgða sem svaraði 30% kauphækk-
un. Framkvæmdarstjórnin vildi ekki fall-
ast á þá lausn. Benti á, að úrskurður lægi
fyrir um að þetta fólk skyldi njóta sama
réttar og aðrir opinberir starfsmenn sam-
kvæmt lögum frá 1954 um réttindi og
skyldur opinberra starfsmanna.
Engin niðurstaða fékkst á þessum fundi.
Stjórnin vatt að því bráðan bug að afla
sér upplýsinga um þjónustualdur og mennt-
un þessa fólks og lagði hún síðan málið
fyrir kjararáð, sem þegar hóf viðræður við
samninganefnd ríkisstjórnarinnar um það.
Gekk nú í hinu mesta stappi, margir fund-
ir voru haldnir án niðurstöðu. Loks lagði
samninganefndin fram tillögur frá póst-
og símamálastjóra þess efnis að 40 starfs-
menn, það er að segja, þeir, sem höfðu
skipunar- eða ráðningarbréf skyldu viður-
kennast sem opinberir starfsmenn, og þeir
urðu um 40. Hinir, sem eru um 90 skyldu
teljast lausráðnir. Ennfremur skyldu allar
talstímakonur, sem hefðu miðskólapróf eða
hliðstæða menntun taka laun skv. 7. launa-
flokki, en aðrar sem ekki hefðu nema ungl-
ingapróf skyldu taka laun samkvæmt 5.
launaflokki, nema því aðeins, að þær hefðu
10 ára þjónustualdur að baki. Ennfremur
skyldu starfsstúlkur á stöðvunum, en það
stöðuheiti er ekki til í kjarasamningunum
og hefur því ekki rétt á sér, þessar svo-
kölluðu „starfsstúlkur“, skyldu taka laun
samkvæmt 8. fl., sem svara launum póst-
afgreiðslumanns annars stigs. Þessu mót-
mælti kjararáð og áskyldi sér allan rétt
fyrir hönd þessa fólk. Deila þessi fór mjög
harðnandi og sendu stúlkurnar harðorð
mótmælaskeyti og kröfðust þess, að þeim
yrði greidd laun í samræmi við hina nýju
kjarasamninga, og vitnuðu til þess réttar
er þær höfðu haft, það er að segja að fá
laun í samræmi við stúlkurnar í fyrsta fl.
A. stöðvunum.
Stjórn félagsins gekk aftur á fund póst-
og símamálastjóra og ræddi málið á ný,
lagði fram skeytin frá stúlkunum og önn-
ur plögg er hún hafði meðferðis, send af
honum sjálfum, stöðvarstjórunum á fyrsta
fl. B. stöðvunum, þar sem hann viður-
kenndi réttarstöðu þessa fólks. Ég verð
að segja, að þetta var ekki ánægjulegur
fundur, en hann bar þó árangur, því und-
inn var bráður bugur að því, að senda til-
kynningar um launagreiðslur til stúlkn-
anna, þó þær launagreiðslur séu með öllu
óviðunandi, hvað varðar sumt af starfs-
fólkinu, þó alveg sérstaklega er snertir
talsímastúlkurnar, sem ekki hafa miðskóla-
próf og ekki 10 ára þjónustualdur að baki.
Að lokum náðist samkomulag milli kjara-
ráðs og samninganefndar ríkisstjórnarinn-
ar um réttaraðstöðu þessa fólks og fer hún
hér á eftir:
Á fundi nefndarinnar með kjararáði
B. S.R.B. 30. september s.l. var eftirfar-
andi bókað:
„Samkomulag varð um að starfsfólk á
1. fl. B. stöðvum, annað en stöðvarstjórar,
sem ekki er formlega fastráðið, skulu falla
undir samningaréttinn, ef eftirfarandi skil-
yrðum er fullnægt:
1. Að um sé að ræða aðalstarf, sem við-
komandi starfsmaður gegnir sjálfur.
2. Að ekki hafi verið samið um skemmri
uppsagnarfrest en þrjá mánuði.
3. Að starfsmaður fullnægi skilyrðum til
að vera sjóðfélagi í Lífeyrissjóði starfs-
manna ríkisins.
4. Að starfsmaður hafi gegnt starfinu í
a. m. k. eitt ár.
5. Að starfsmaður hafi náð 18 ára aldri
og uppfylli að öðru leyti hæfniskilyrði
til að gegna umræddu opinberu starfi,
sbr. 4. gr. laga nr. 38/1954.
Sönnunarskylda um uppsagnarfrest skv.
2. tl. hvílir á vinnuveitanda.“
Þes ber að geta, að tillögur stöðvarstjór-
anna um launaflokkun þeim til handa var
stórlega breytt til lækkunar í meðferð
samninganefndarinnar, og það sem öllu
lakara var, að átján símstöðvar voru felld-
SÍMAB LAÐ IÐ