Freyr - 01.12.1971, Blaðsíða 10

Svona var heyið flutt af
engjum heim í garð í þá
daga. Þessi vinnubrögð
tilheyra liðinni tíð og
verða víst aldrei aftur
taiin tímabær.
hans, feiminn og skömmustulegur. „Já, þú
varst að sækja um skólann. Vertu velkom-
inn. Komdu með mér“. Hann skálmaði
þegar af stað og stefndi að gamla skóla-
húsinu. Stappaði nærri að hann gengi mig
af sér. Þar voru nokkrir ungir menn að
setjast að snæðingi. Skólastjóri vísaði mér
til sætis og bað jafnframt einn þeirra fél-
aga að vísa mér á tiltekið herbergi, sem ég
skyldi sofa í þangað til farangurinn kæmi.
Þarna var matazt og að því er mér virtist
af skyndingu. Að máltíðinni lokinni vísaði
pilturinn mér á herbergið og snaraðist þeg-
ar út. Ég sat eftir ráðalaus og vandræða-
legur. Ég fór út eftir dálitla stund, en sá
engan mann þar í námunda.
Ég sá heylest á leið suður á engi og fólk
við heyband skammt fyrir norðan Hof.
Þangað stefndi lestin. Ég fór aftur inn í
herbergið en undi hag mínum hið versta
Mér sárleiddist og iðraðist ákaflega eftir
að hafa lagt út í þetta ævintýri. Ég hélzt
þó ekki lengi við inni og fór út aftur. Þá
sá ég, að verið var að hlaða heyi við stein-
húsin, sem þá gengu oftast undir heitinu
Hermannshús, en munu annars hafa verið
nefnd „Garðhús.“ Ég rölti þangað. Það var
Sigurður skólastjóri og hlóð heyinu og með
honum ungur maður, sem hann nefndi Jóa.
Sigurður tók þegar að ræða við mig, spurði
mig margs, en ég leysti úr eftir föngum.
Allt í einu víkur hann máli sínu til Jóa:
„Vittu hvað hann getur.“ Jói lét ekki segja
sér það tvisvar. Ég beið hrapalega lægri
hlut. Sigurður mælti þá: „Þú ert ekki
kvensterkur.“ Mér sárnaði mjög, var óvan-
ur tuski og taldi árásina ómaklega. Ég tók
ofan af lestinni móti Jóa. Heyið var tekið
að hækka. Þeir félagar veltu sátunum upp
í reipi. Það tókst oft óhöndulega. Jói setti
þær meira og minna skakkar á reipið, svo
nokkrar ultu úr því, áður en þær náðu til
Sigurðar. Stigi allhár stóð við heyið. Ég
færði hann til, svo sem mér sýndist hagan-
legast, gekk að einni sátu, axlaði hana auð-
veldlega og bar hana upp í hey til Sigurð-
ar. 'Tók þannig þrjár og hraðaði mér eftir
föngum, snéri mér þá að Jóa og sagði:
„Farðu upp og hjálpaðu Sigurði. Þú ert
svo sterkur, að þú getur leyst sátu“. Sig-
urður skellihló, en ég sá, að Jóa sárnaði.
En ég bar sáturnar upp til kvölds og fann
ekki betur en Sigurði þætti það betur gert
en ógert. Þegar við vorum að hátta um
kvöldið, kom Sigurður inn til okkar. Brá
hann þá á glens eins og oftar:
„Jæja strákar. Þið hafið fengið nýjan
félaga, en hann er skrítinn. Hann var ekki
474
F R E Y R